บทที่ 3 ฐานะนางบำเรอ

ปลาดาวลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ 2 ใบเข้ามาในบ้านขององศาพร้อมกับอธิ ในกระเป๋ามีแค่ของใช้จำเป็น เสื้อผ้าแล้วก็ชุดทำงานเท่านั้น

“เดี๋ยวลุงจะให้คนรับใช้พาไปที่ห้องนอนนะ” อธิเอ่ยอย่างอ่อนโยน

หลานสาวคนนี้เขารักเหมือนลูกคนหนึ่ง หวังว่ามาอยู่ที่นี่แล้วเธอจะทำให้ลูกชายหัวดื้อของเขารักเธอได้เหมือนกัน

“พี่องศาไม่อยู่ใช่มั้ยคะ?”

“ตอนนี้มันคงทำงานอยู่ที่ออฟฟิศนั่นแหละ หากหลานขาดเหลืออะไรก็บอกคนรับใช้ได้เลย” อธิเอ่ยอย่างเอ็นดู

“ได้ค่ะ คุณลุง” เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“หนูจะอยู่ที่นี่ในฐานะเมียบำเรอจริงเหรอ? หากว่าหนูทำให้พี่องศารักหนูไม่ได้ล่ะ? หนูก็จะมีแต่เสียกับเสียนะ?” อธิเอ่ยอย่างกังวล

หากว่าปลาดาวไม่สามารถเปลี่ยนใจองศาให้รักเธอได้ เธอก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่มีลูกติด

“คุณลุงอย่าเป็นห่วงเลยค่ะ ในเมื่อคุณลุงบอกว่าคนที่พี่องศาชอบมาตลอดก็คือหนู หนูก็จะทำทุกวิธีเพื่อเปลี่ยนใจพี่เขาให้ได้”

“ลุงกลัวว่าผลลัพธ์มันจะไม่เป็นแบบนั้นน่ะสิ หากองศาเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วหลงเสน่ห์มารยาเธอล่ะ?”

“หากเป็นแบบนั้นจริงก็คงช่วยอะไรไม่ได้ อย่างน้อยพี่องศาก็ทิ้งของขวัญชิ้นหนึ่งให้หนูแล้ว หนูก็จะเลี้ยงลูกให้ดี ทำหน้าที่แม่ที่ดีค่ะ”

“หลานไม่กลัวจะเสียใจภายหลังเหรอ?”

ปลาดาวส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ไม่กลัวค่ะ คนที่หนูรักและอยากแต่งงานด้วยตั้งแต่เด็กก็คือพี่องศา หากหนูทำดีที่สุดแล้วแต่พี่องศาก็ยังไม่เลือกหนู หนูก็คงต้องยอมรับค่ะ หนูไม่เสียใจ”

“ยังยิ้มได้อีกนะ” อธิเอ่ย

ปลาดาวกอดแขนอธิอย่างขี้อ้อน “คุณลุงคะ อย่างกังวลไปเลยค่ะ หนูจะต้องทำให้พี่องศารักหนูได้แน่นอน”

“แค่หนูบอกความจริงกับมัน เรื่องทุกอย่างก็ง่ายขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“หากเป็นแบบนั้นก็ไม่ตื่นเต้นสิคะ หนูอยากทำความรู้จักตัวตนของพี่องศาให้มากๆ และอยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงด้วยค่ะ”

“งั้นก็ตามใจหลานแล้วกัน หากมีอะไรก็โทรบอกลุงได้ตลอดเลยนะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูมีนิสัยยังไงคุณลุงก็รู้นี่คะ”

“งั้นก็ขึ้นไปดูห้องนอนเถอะ ลุงสั่งให้องศาจัดการให้แล้ว” เขาบอกแล้วหันไปเรียกสาวใช้

“ฐิตา! พาคุณปลาดาวไปที่ห้องนอนหน่อย”

“ได้ค่ะ เชิญตามมาได้เลยค่ะ” ฐิตาเอ่ยอย่างสุภาพก่อนจะเดินนำขึ้นไปยังชั้น 2 ของบ้าน

“คุณปลาดาวจะพักอยู่ห้องนี้นะคะ ส่วนห้องตรงข้ามนี้จะเป็นห้องของคุณองศาค่ะ” ฐิตา สาวใช้วัย 40 ปีแนะนำ

“งั้นหลานก็พักผ่อนเถอะนะ ลุงจะกลับบ้านก่อน”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

“ฐิตา ยังไงก็ฝากดูแลคุณปลาดาวให้ด้วยนะ ดูแลให้ดีๆ ล่ะ” อธิหันไปสั่งสาวใช้

“ได้ค่ะคุณอธิ”

อธิหยิบมือถือออกมาแล้วส่งข้อความไปหาลูกชาย ‘หวังว่าแกจะชอบของขวัญที่พ่อมอบให้นะ ผู้หญิงคนนี้พ่อเลือกให้แกเป็นพิเศษเลย’

ปลาดาวเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้แล้วนอนพักกลางวัน พรุ่งนี้เธอต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล โอกาสที่จะเจอกับองศาก็คงจะมีไม่มาก องศาทำงานกลางวันและกลับบ้านดึกในบางครั้ง ส่วนเธอก็ทำงานกลางวันเหมือนกัน วันไหนที่เข้าเวรก็ต้องนอนที่โรงพยาบาลเลย

ตอนเย็น เวลา 19.00 น.

ที่โต๊ะอาหารมีเพียงปลาดาวที่นั่งทานข้าวอยู่คนเดียว เธอทานเกือบจะเสร็จแล้วองศาก็กลับมาถึงบ้าน องศาไม่มองหน้าปลาดาวเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณองศาทานอะไรมาหรือยังคะ?” ฐิตาเอ่ยถาม

“มีอะไรทานบ้างล่ะครับ?” เขาถามอย่างสุภาพ เพราะอย่างน้อยฐิตาก็เป็นพี่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด

“มีฉู่ฉี่ปลาช่อน พะแนงหมู และต้มยำทะเลค่ะ”

“ครับ ผมขอข้าว 1 จาน” เขาบอกแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามปลาดาว

ปลาดาวยิ้มก่อนจะเอ่ยทักทายเขา “พี่องศาพึ่งเลิกงานเหรอคะ? เลิกงานช้าแบบนี้ทุกวันเหรอคะ?”

“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่” น้ำเสียงของเขาเย็นชา

“อ้อ” ปลาดาวยิ้มแล้วเปลี่ยนคำพูด “คุณองศา”

“อย่าลืมหน้าที่ของเธอล่ะ เป็นแค่นางบำเรอและมีหน้าที่ตั้งท้องเท่านั้น อย่าได้คิดมาตีสนิทกับฉัน”

‘โห เย็นชาเป็นบ้าเลย’ เธอคิดในใจ

“ว่าแต่ คุณองศาจะเริ่มผลิตทายาทคนแรกกับฉันเมื่อไหร่ดีล่ะคะ ฉันจะได้เตรียมตัว” เธอใช้น้ำเสียงยั่วแหย่

องศามองเธอตาแข็ง “เธอมีสิทธิ์ถามเหรอ? ทำตัวให้พร้อมทุกเวลาก็พอ”

‘เชอะ! นี่เหรอคือคนที่เคยอ่อนโยนกับฉัน’ เธองึมงำ

“ฉันทานเสร็จแล้ว ขอตัวขึ้นไปเตรียมตัวก่อนนะคะ เผื่อว่าคุณจะเริ่มคืนนี้เลย” เธอพูดแทงใจดำเขา

องศามองตามหลังผู้หญิงที่กะล่อนคนนั้นแล้วครุ่นคิดอย่างหนักใจ ‘นี่ฉันต้องมีความสัมพันธ์กับเธอจริงใช่ไหม?’

“คุณองศา คุณพ่อของคุณบอกว่า หากอยากให้เรื่องนี้จบเร็วๆ ก็ให้รีบมีทายาทให้ท่านค่ะ” ฐิตาบอก

องศาไม่ได้พูดอะไร เขานั่งทานอาหารต่อแล้วกลับห้องไปอาบน้ำแล้วนอน

ปลาดาวกลับเข้าห้องนอนก็โทรหาพ่อตัวเองทันที

“เป็นไงบ้างลูก พี่องศาทำดีกับลูกหรือเปล่า?” ปริญถามอย่างเป็นห่วง

“ดีอะไรล่ะคะ เขาเย็นชากับหนูมาก ทำยังกับหนูเคยทำอะไรไม่ดีกับเขาอย่างงั้นแหละ”

“ไหวไหมล่ะ? ถ้าไม่ไหวก็กลับมาบ้าน ไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับความรักที่ไม่มีตัวตนหรอก”

“ไม่มีทางค่ะ หนูจะต้องจัดการพี่องศาให้อยู่หมัดให้ได้” เธอพูดอย่างมั่นใจ

“แล้วถ้าไม่เป็นไปอย่างที่ลูกคิดไว้ล่ะ?”

“ก็ไม่มีปัญหาค่ะ หนูก็จะกลับไปอยู่กับคุณพ่อเหมือนเดิมไงคะ”

“ได้ พ่อขออวยพรให้ลูกทำสำเร็จนะ”

“ขอบคุณค่ะ รักคุณพ่อที่สุดเลย”

ปริญก็ไม่อยากให้ลูกสาวเอาตัวเองเข้ามาเปลืองตัวแบบนี้เหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อลูกสาวของตัวเองไปรักเขาแล้ว ห้ามยังไงก็คงห้ามไม่อยู่ คงต้องเตรียมมือรับกับสถานการณ์เท่านั้นล่ะ