เมียบำเรอจอมอหังการ - 3

เสียงขบกรามดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาพร้อมกับหน้าที่บวมแดงมีรอยฝ่ามือเล็กปรากฏบนใบหน้าหันกลับมา ดวงตาสีทมิฬจดจ้องใบหน้าของคนอวดดีพร้อมกับคว้าจับมือน้อยข้างที่ฟาดตบหน้าตัวเองบีบแน่น

“กล้าดียังไงเอามือเล็กๆ ของเธอมาตบฉัน เธอมันก็แค่อีตัวคนหนึ่งที่พ่อกับแม่ส่งไปนอนกับคนนั้นคนนี้แลกเศษเงินก็เท่านั้นแหละพลอยใส!”

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” เธอบอกเขาพร้อมกับพยายามบิดข้อมือเล็กออกจากอุ้งมือหนาของจอมอหังการ

หึหึ

“เจ็บ...แล้วที่ตบหน้าฉันเมื่อกี้ล่ะ ฉันไม่เจ็บรึไงวะ!” เขาตอบสวนกลับพร้อมกับใช้มืออีกข้างมาจับคางเล็กของเธอพร้อมบีบเต็มแรงแล้วก้มหน้ากระแทกปากกับปากอวบอิ่มของเธออีกครั้ง

“อะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากปากทั้งสองที่ประกบกัน อีกคนพยายามจะบิดเบี่ยงหน้าหลบหนี แต่อีกคนจับล็อกคางเล็กให้รองรับอารมณ์กรุ่นโกรธดุดันของตัวเอง ปลายลิ้นร้อนดุนดันเข้าไปในปากน้อยอย่างอหังการพร้อมกับอีกมือที่จับมือน้อยเคลื่อนมาลูบไล้หัวไหล่เล็กพร้อมจัดการกับเสื้อผ้าของเธอออกอย่างต้องการ

“อ่า...อื้อ” พลอยใสพยายามดิ้นกายหนีจากเก้าอี้ แต่ถูกคนตัวโตกดคร่อมไว้กับที่ และยิ่งตอนนี้มือใหญ่กำลังกระชากชุดของเธอปลดกระดุมชุดเดรสของเธอออกทีละเม็ด แม้เธอจะพยายามห้ามและปัดป้องมือหนาออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล

“อ่า...อื้ม” ความหวานของโพรงปากน้อยทำให้ศรุตปวดร้าวไปทั่วเอ็นเนื้อในกางเกงที่ตอนนี้มันกำลังเร่งเร้าให้เขาปลดปล่อยมันออกมา มือใหญ่รีบจัดการกับกระดุมเม็ดเล็กๆ อย่างเร่งรีบพร้อมดูดริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูหวานคลอเคลียถูไถลากลิ้นมาตามคางเล็กที่จับบีบแน่น

“อ่า...อื้ม” เป็นการมาทานข้าวครั้งแรกที่คู่ทานข้าวโหดร้ายที่สุดในชีวิตที่เคยเจอ มือน้อยปัดมือใหญ่ที่ลูบไล้เนินอกอวบอิ่มตัวเอง แต่ใบหน้าร้ายกาจของจอมอหังการก็ยังซุกซบดูดเลียเนินอกของเธอราวกับเป็นเจ้าของมัน พลอยใสพยายามปกป้องตัวเอง แต่ร่างกายที่เคยมีเรี่ยวแรงกลับอ่อนปวกเปียกไม่มีแม้แต่แรงจะต่อต้านผลักไสคนตัวโตออกห่าง

“อะ...อื้อ” ยิ่งมือใหญ่สอดรุกเร้าเข้าไปในยกทรงสีดำของเธอยิ่งทำให้ตื่นตระหนก สัมผัสที่หยาบกร้านจากมือหนาของบุรุษโอหังทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงรังเกียจ แต่ก็ผลักไสไม่ได้ สองมือที่เคยผลักไสมันอ่อนแรงและตอนนี้ถูกมือใหญ่รวบไว้ทั้งสองข้างด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียว

“อือ...อย่าทำเป็นไม่เคยหน่อยเลยน่า ก่อนหน้านี้ก็ไปรับแขกมาแล้วนี่”

ศรุตเงยหน้าผละจากเนินอกอวบอูมที่ดูดเลียหยอกเย้าขึ้นมาเอ่ยกับเจ้าของเต้าแล้วก้มลงขบเม้มให้เกิดรอยคิสมาร์กตามเนินอกอวบแสดงความเป็นเจ้าของของสินค้า ไม่รู้ทำไมศรุตถึงอยากเป็นเจ้าของของเจ้าหล่อนเพียงคนเดียว แต่นั่นก็แค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้น ความหอมรัญจวนของร่างกายพลอยใสปลุกปั่นจนเขาไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป กระชากยกทรงของหล่อนออกเต็มแรงจนมันขาด สองเต้าเด้งออกมาจากยกทรงตัวน้อยมาฟาดตีหน้าของเขาพร้อมกับยอดอกสีชมพูระเรื่อที่แข็งตึง เรียวลิ้นอุกอาจครอบครองดูดกลืนกินและขบเม้มสลับไปมาพร้อมกับเต้าอีกข้างถูกมือหนากอบกุมเคล้นคลึงหนักหน่วง

“อะ...ฉันเจ็บ!” เธอร้องเจ็บเมื่อถูกกัดงับดึงยอดอกที่แข็งตึงแบบไม่ทันตั้งตัว

“เฮอะ! เจ็บหรือเสียวกันแน่” เขาผละหน้าออกมาเอ่ยเยาะเย้ยแล้วก้มลงไปกัดงับดึงยอดอกสีชมพูระเรื่อของหล่อนอีกครั้งพร้อมกับมือลูบไล้หน้าท้องแบนราบลงไปยังเอวเล็กคอดแล้วกอดรั้งเข้าหาตัวเอง

“อือ...ยะ...อย่าทำแบบนี้กับฉัน ถ้าไม่กินข้าวก็ปล่อยฉันกลับ อะ...อุ๊ย!” เธอเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก

“โง่รึเปล่าพลอยใส เธอเล่นเอาตัวเองมาเสนอถึงที่แล้วใครจะไม่กินวะ อ้อ...หรือว่าก่อนหน้านี้กินข้าวไปด้วยกินเอ็นไปด้วยจนอิ่มถึงไม่ตอบสนองฉันล่ะ ลืมบอกไป ฉันชื่อ ‘ศรุต’ เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวอภิศันย์ เธอน่าจะดีใจนะที่เปลี่ยนจากคนที่แก่คราวพ่อมาเป็นคนที่หนุ่ม ลีลาเด็ดเอามันแบบฉันพลอยใส”