เมียบำเรอจอมอหังการ+ทัณฑ์รักคนเถื่อน

มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินรายงานจากคนสนิทของตัวเองเกี่ยวกับข้อมูลของผู้หญิงคนใหม่ที่จะมาเกาะแกะพ่อของตัวเอง เขามองดูรูปของเจ้าหล่อนแล้วก็แสยะยิ้มออกมาด้วยความสมเพชคนในรูปและขยะแขยง หน้าตาก็ดีแทนที่จะไปทำงานทำการดีๆ แต่ยอมให้พ่อกับแม่จูงไปเสนอให้คนนั้นคนนี้ ซึ่งครั้งนี้ก็ถึงคิวของพ่อของเขา อย่าหวังว่าจะสมปรารถนา

“หึหึ...หล่อนใกล้ถึงรึยังคทา” เสียงทุ้มแค่นขำพร้อมกับเอ่ยถามคนสนิทของตัวเองที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเอง

“ใกล้แล้วครับคุณศรุต”

“พ่อกับแม่ของยัยคนนี้ก็เหลือทน พาลูกสาวไปเร่ขายอย่างกับของตลาดนัด ไม่สนว่าจะแก่ จะหนุ่ม จะพ่อหม้ายลูกติด แถมบางคนก็แก่กว่าพ่อตัวเองด้วยซ้ำ” ประวัติของครอบครัวนี้เป็นที่จดจำของวงสังคมไฮโซ เปลือกนอกของพวกเขาเลิศเลอเพอร์เฟค แต่ข้างในเน่าเฟะยิ่งกว่าอะไรดี จะว่าไปเป็นครอบครัวหิวเงิน เร่ขายลูกสาวให้คนรวยๆ แล้วเอาเงินไปเข้าบ่อน

ศรุต เกรียงไกร วัย 37 ปี กำลังย่าง 38 ปี ได้สืบข้อมูลส่วนตัวและครอบครัวของพลอยใส สรวงฤดี วัย 25 ปีมาอย่างละเอียด ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องสักอย่าง หล่อนทำงานเป็นพนักงานประจำบริษัทเล็กๆ อยู่แผนกจัดซื้อ แน่นอนว่าบริษัทเล็กๆ เงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไร ส่วนพ่อกับแม่เข้าแต่บ่อน เอาลูกสาวไปเร่ขายให้เสี่ยและพวกไฮโซรวยๆ ซึ่งครั้งนี้ก็ถึงคิวของพ่อเขาที่ตกเป็นเป้าหมายของบ้านหลังนี้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น มุมปากหนาก็ยกยิ้มพร้อมส่งสายตาให้กับคนสนิทของตัวเองไปเปิดประตูห้องให้ผู้มาใหม่และเป็นผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอการมาของหล่อน

แอค!

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กระหงในชุดเดรสสีชมพูซีฟอง กระดุมหน้าคอกลมลายดอกกุหลาบสีหวานยืนอยู่หน้าห้อง ศรุตมองคนตัวเล็กอย่างสำรวจแล้วก็โบกมือส่งสัญญาณให้คทาออกไปจากห้องอย่างรู้ความนัย

ด้านพลอยใสยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องอาหารหรูที่พ่อกับแม่ส่งโลเคชั่นมาให้ทางไลน์ พอมาถึงและมองเห็นคนที่นั่งรอในห้องอาหารแล้วก็แปลกใจงุนงง พ่อกับแม่บอกว่าเป็นชายมีอายุ แต่ทำไมถึงเป็นคนหนุ่มได้ล่ะ มองดูแล้วน่าจะอายุใกล้สี่สิบปี

พลอยใสไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเดินเข้าไปในห้อง ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของคนที่นั่งรอในห้องให้ชัดๆ ตอนนี้เธอยืนขาสั่นอยู่หน้าประตูห้อง รับรู้ได้ถึงสายตาเกรี้ยวกราดของอีกฝ่ายที่จ้องมองมา แม้จะไม่ได้จ้องมองเต็มๆ ตา แต่ก็มองออกว่าสายตานั้นไม่พอใจตนอยู่

“เชิญครับคุณผู้หญิง” เสียงเข้มสุภาพของคนที่เดินผ่านตัวเองออกไปอยู่นอกห้องดังขึ้นดึงสติตัวเองกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว และนั่นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยอมก้าวเดินเข้าไปในห้องแม้จะรู้ว่าไม่ปลอดภัย แต่ก็ต้องเดินเข้าไปในห้องเมื่อคำพูดของพ่อกับแม่ดังในใจตลอด ‘แกต้องไป เพราะฉันรับเงินเจ้าสัวมาแล้วนังพลอยใส’ นี่คือคำพูดของพ่อกับแม่ที่พูดอยู่ตลอดทุกวัน ทุกวันหยุดเธอต้องไปทานข้าวเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ไฮโซเสี่ยแก่ จนเธออดคิดไม่ได้ว่าเธอเป็นลูกสาวของพ่อกับแม่จริงไหม ทำไมท่านทั้งสองถึงทำกับเธอเหมือนผู้หญิง ‘ขายตัว’ แบบนี้

“สวัสดีค่ะเจ้าสัว” เธอเดินเข้ามายืนกลางห้องโดยมีสายตาน่ากลัวของอีกคนมองจ้องอยู่ เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ขนาดแค่เผลอสบตาแป๊บเดียว เธอก็รู้สึกขนลุกกับสายตาคู่นั้นของเขาเสียแล้ว

“ฮึ! ไหว้เสร็จก็นั่งสิ” ศรุตไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดให้เจ้าหล่อน

“ขอบคุณค่ะ” แล้วเธอก็ดึงลากเก้าอี้ออกมานั่ง

“ไปรับแขกมากี่คนแล้วล่ะถึงมาหาฉัน” คนตัวเล็กนั่งก้นยังไม่ทันร้อน วาจาเชือดเฉือนของจอมอหังการก็เริ่มทันที พร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหาคนที่เพิ่งนั่งลงตรงหน้าตัวเอง

การถูกคุกคามแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้พลอยใสทำตัวไม่ถูก พอจะลุกขึ้นเดินหนีก็ถูกมือใหญ่กดหัวไหล่ให้นั่งลง