บทที่ 2

ทว่าอีกแค่เพียงไม่กี่อึดใจจะถึงที่หมายนั้นหญิงสาวกลับต้องกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อรถคันหนึ่งขับผ่านหน้าเธอไปแถมยังเหยียบเอาแอ่งน้ำข้างทางอย่างแรงจนมันกระเด็นสาดใส่กัน ไม่นานจากนั้นรถคันหรูก็ถูกเบรกกะทันหันพร้อมกับร่างใหญ่โตของชายชุดดำคนหนึ่ง ที่เดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความตกใจ

“ขอโทษครับคุณผมไม่ทันเห็น คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” จารอปเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงทันทีที่เห็นว่าตนเองนั้นเผลอขับรถเหยียบน้ำจนทำให้มันกระเด็นใส่เธอเข้าอย่างจัง เขาเองก็ไม่ทันมองด้วยว่าจะมีใครสักคนเที่ยวมาเดินทำอะไรในย่านที่เต็มไปด้วยบ้านคนรวยเช่นนี้ เพราะส่วนใหญ่คนที่จะซื้อมันได้คงไม่มีใครมาเดินเตร่ให้คนอื่นขับรถเหยียบน้ำใส่เหมือนหญิงสาวนัยน์ตาสวยตรงหน้านี้แน่ อย่างไรก็ต้องขอโทษเพราะตนเป็นคนผิด

“มะ…ไม่ค่ะ ฉันแค่เปียกนิดหน่อยเท่านั้น ไม่เป็นอะไรมาก” ประภัสสรเอ่ยตอบเสียงสั่น ไม่บ่อยนักที่จะได้คุยกับคนแปลกหน้าเพราะโดยปกติแล้วเธอจะถูกสั่งให้อยู่แต่ในครัวเสียมากกว่าที่จะได้ออกไปไหน นี่นับว่าเป็นเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่เธอมีโอกาสได้ทำมัน

ซึ่งวันนี้มันคงต้องเป็นแบบนั้นหากป้าหยกที่มักจะรับหน้าที่ออกมาจ่ายตลาดด้วยตัวเองไม่ดันเท้าเจ็บขึ้นมาซะก่อน หน้าที่ที่ว่านั้นเลยตกมาเป็นของเธอแทบจะทันทีที่จำต้องออกมาจ่ายตลาดซื้อของสดเพื่อนำกลับไปทำอาหาร หญิงสาวคิดกับตัวเองในใจก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้งหนึ่งซึ่งมันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่กระจกข้างจากด้านหลังของรถคันหรูก็ถูกเลื่อนลงเสียก่อนพร้อมกับเสียงก้องกังวานของใครอีกคนที่ดังตวาดขึ้นเหมือนกำลังไม่พอใจอยู่

“นายมัวทำบ้าอะไรอยู่จารอป! ถ้าหล่อนมากเรื่องนักก็รีบจ่ายๆ เงินไป!” หญิงสาวตาโตเมื่อขึ้นได้คำดูถูกดูแคลนของคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนรถจนทำให้เห็นหน้าของเขาไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ดูจากคำพูดดูถูกคนอื่นเขาคงเป็นคนที่มารยาทแย่มากๆ

อะไรกันคนๆ นี้ เขาคิดว่าตัวเองรวยนักหรือไงกัน!!