บทที่ 3

“เก็บเงินของคุณไว้ไปเรียนมารยาทเพิ่มเถอะค่ะ เพราะว่าฉันไม่ต้องการมัน! สำหรับบางคนเงินก็ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตหรอกนะคะที่คุณเที่ยวจะนำมันมาหาดหัวให้กับใครที่ไหนก็ได้!” จารอปอ้าปากค้างกลางอากาศอย่างหวาดหวั่นยามเมื่อได้ยินคำตอบที่หญิงสาวตรงหน้า โต้กลับเจ้านายของเขาอย่างไม่คิดเกรงกลัวอีกฝ่ายเลย

ซึ่งมันก็ได้ผลชะงักเมื่อใบหน้าดุดันของคนในรถเงยขึ้นก่อนจะจ้องมองแม่คนปากเก่งอย่างเอาเรื่องกับปากกล้าๆ ของเธอ ไม่นานร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเรียบหรูสีเทาก็รีบพาตัวเองเดินลงมาจากรถประจันหน้ากันด้วยท่าทีคุกคามจนอีกคนต้องถอยร่นหนีเพื่อระมัดระวังตัวเอง ยิ่งเมื่อได้เห็นเขาชัดๆ รังสีความหล่อเหลาก็ทะลุเข้าตาจนหญิงสาวค้างไปหลายนาที แต่เท้าก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน..

“เมื่อกี้เธอว่าอะไร! เธอกำลังจะบอกว่าฉันเป็นคนไม่มีมารยาทอย่างนั้นใช่ไหม!!” ลูเซียสตวาดถามกลับก่อนจะจ้องมองหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าชะตาของเธอกำลังขาดอย่างเหยียดหยาม ดูจากชุดที่ใส่ ข้าวของพะรุงพะรังที่ถืออยู่คงจะหนีไม่พ้นสาวใช้จากบ้านหลังไหนสักแห่งในย่านนี้ไม่ผิดแน่ๆ ตัวรึก็เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยแต่ริอาจปากดีต่อปากต่อคำกับเขา ไม่รู้ว่าแม่คุณไปขุดขนเอาความกล้าที่ไม่มีใครสักคนเคยทำนี้มาจากที่ไหนกันถึงได้กล้าทำในสิ่งที่ไม่เคยมีใครทำกับเขามาก่อน อย่าว่าแต่เขาเลยที่ตกใจ แม้แต่จารอปคนสนิทเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ อีกฝ่ายดูเหมือนจะช็อกไปเลยด้วยซ้ำ

“กะ…ก็แล้วแต่คุณจะเข้าใจสิคะ! ถอยไปนะฉันรีบ!” ประภัสสรตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเอาการ พอได้เห็นหน้าเขาชัดๆ เธอแทบปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้หล่อเหลาราวกับนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารฝรั่งที่สุวิมลเจ้านายคนสวยของเธอชอบอ่านมันบ่อยๆ แต่พอเอาคำพูดมาบวกลบกันแล้วก็คงเท่ากับศูนย์เพราะคำพูดกับหน้าตาของเขามันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง

คนอะไรปากร้ายเหลือจะรับได้ถึงแม้เขาจะหล่อมากก็เถอะ!

“ด่ากันฉอดๆ คิดว่าคนอย่างฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ รึไง!!”

“ก็คุณทำตัวไม่มีมารยาทกับฉันก่อน คิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง นะ…นี่คุณจะทำอะไร ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” คนที่ไม่กี่นาทียังอ้าปากว่ากันฉอดๆ บัดนี้กลับหุบปากลงทันทีที่ใบหน้าหล่อเหล่านั้นโน้มเข้ามาใกล้ ใกล้ชนิดที่ว่าเธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา สองเท้าเล็กๆ ถอยหนีจนร่างติดชิดเข้ากับกำแพงทำให้หญิงสาวหมดทางที่จะหนี ใครก็ตามที่กล้าทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ตามที่สมควรจะได้รับ และตอนนี้เขาก็กำลังหงุดหงิดเป็นอย่างมากเพียงเพราะหญิงสาวมอมแมมธรรมดาคนหนึ่งที่ดูจากภายนอกแทบไม่ได้มีอะไรน่าพิศสมัยเลยแม้แต่นิดเดียว แม้ว่าใบหน้าของเจ้าหล่อนจะสะกดสายตาเขาเอาไว้ได้ตั้งแต่นาทีแรกที่ได้เห็นก็เถอะ อย่างไรเสียก็ไม่ชอบฝีกล้าปากของอีกฝ่ายอยู่ดีเพราะว่าไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้ เธอเป็นคนแรกที่กล้า

“ปากอย่างเธอนี่มัน…”

เสียงเข้มเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็ต้องเงียบลงเมื่อสายตาเลื่อนต่ำมาเห็นริมฝีปากเรียวสวยที่เผยอขึ้นหน่อยๆ คล้ายเจ้าตัวทำท่าจะเอ่ยบางอย่างออกมา นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าปากของเธอในตอนนี้นั้นมันช่าง… ‘น่าจูบ’ เสียจริงๆ ไม่คิดให้เสียเวลาเมื่อมือหนาคว้าเข้าที่ท้ายทอยของอีกคนเอาไว้ก่อนจะกระแทกริมฝีปากเข้าหาเรียวปากสวยอย่างรวดเร็วจนอีกคนขัดขืนไม่ทัน