Chapter : 5 ลังเล

เมียน้อยรับจ้าง

(Chapter : 5)

__________________________________________

"ขะ..ขอโทษค่ะ..ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ..เดี๋ยวช่วยเช็ดให้นะคะ" ลิลินรีบขอโทษขอโพยคนตรงหน้าพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดตามกรอบหน้าที่เลอะของชายหนุ่ม ทำให้มีช่วงเวลานึงที่เธอและเขาได้สบตากัน

"สะ...เสร็จแล้วค่ะ" เมื่อดึงสติกลับมาได้ลิลินก็รีบเช็ดเศษข้าวออกอย่างลวกๆ เธอพูดบอกเขาเสียงสั่นเพราะดวงตาคมๆ กับใบหน้าหล่อๆ ของเขามันทำเอาหัวใจของเธอเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

"สะเพร่า" คำพูดที่ทำคนฟังรู้สึกเจ็บหลุดออกมาจากปากของอัศวิน แม้ภายนอกเขาจะดูเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้เขาหงุดหงิดเธอมากแค่ไหน

"...." ลิลินได้แต่ยืนก้มหน้ารับฟังคำก่นด่าเพราะเธอเองก็สะเพร่าแบบที่เขาว่าจริงๆ

"สรุปเธอจะมาเป็นเมียน้อยฉันไหม" เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นอีกครั้ง

"คุณว่าไงนะ" ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วใส่เขาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ทำไมชอบให้พูดซ้ำ ไม่รู้เหรอว่ามันน่ารำคาญ"

"ฉันไม่เป็นค่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว" แม้ลิลินจะไม่ได้เอะอะโวยวายหรือตะคอกเสียงดังใส่เขา แต่ก็เดาได้เลยว่าลึกๆ แล้วเธอไม่พอใจเขาเอามากๆ

แม้เธอก็เคยมีความคิดที่จะไปขายตัวอยู่เมื่อตอนที่ปัญหารุมเร้าหนักๆ แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่กล้า ลิลินเชื่อเสมอว่ามันจะมีทางที่ดีกว่านั้นสำหรับเธอ

"แน่ใจว่าจะไม่เป็น"

"ค่ะ แน่ซะยิ่งกว่าแน่" คนตัวเล็กเอี้ยวตัวหันไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสะพายไหล่ ตั้งท่าจะเดินขึ้นไปหาคนเป็นแม่ แต่เรียวขาเล็กกลับต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของอัศวิน

"ฉันให้เธอสามล้าน"

"วะ..ว่าไงนะคะ" ลิลินหันขวับกลับมาเบิกตาโตใส่ชายหนุ่มด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

"ถ้าอยากได้เงินล้านไปรักษาแม่ เธอก็มาเป็นเมียน้อยให้ฉันสิ ฉันจะเซ็นต์เช็กให้เธอเดี๋ยวนี้" ริมฝีปากหยักได้รูปขยับพูดกับร่างบางตรงหน้าด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

"คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะคะ" ลิลินตอกกลับชายหนุ่มเสียงแข็งเมื่อตั้งสติได้ มือเล็กกำหมัดเข้ากันแน่นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกตีราคาเป็นสิ่งของ

"แต่เป็นเมียน้อยฉันมันดีกว่าการไปขายตัวเยอะเลยนะรู้ไหม?" คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างยียวน พลางยื่นใบหน้าคมคายเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาว

"ถ้าขายตัวเธอไม่มีสิทธิ์เลือกลูกค้าต้องนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า แถมยังต้องมาหวาดระแวงอีกว่าจะเจอพวกชอบเซ็กส์ซาดิสม์รึเปล่า แต่ถ้าเป็นเมียน้อยฉันเธอก็นอนกับฉันแค่คนเดียว แล้วฉันก็ไม่ใช่พวกเซ็กส์ซาดิสม์ด้วยนะ ไม่สนใจเหรอ?"

"...." ลิลินนิ่งเงียบพลางคิดตามสิ่งที่อัศวินพูด จำนวนเงินสามล้านที่เขาจะให้นั้นมันไม่ใช่น้อยๆ ทำเอาเธอลังเลและสับสนอยู่พักใหญ่ ใจนึงก็อยากได้เงิน อีกใจนึงก็ไม่อยากลดคุณค่าของตัวเองขนาดนั้น

"อีกอย่างเธอกับฉันยังไงเราก็เคยมีอะไรกันมาแล้ว ไม่คิดจะใช้โอกาสที่อุตส่าห์เสียตัวไปแล้วให้คุ้มเหรอ" อัศวินพยายามทำทุกทางเพื่อให้เธอตอบตกลงเขา เพราะเขาอยากจะได้เธอมาเป็นเมียน้อยจริงๆ เขามีแผนบางอย่างที่จะทำ

"จริงสิ..เราพลาดไปแล้วนิ.." ริมฝีปากอวบอิ่มพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วพลางคิดทบทวนอย่างหนักใจ ในความคิดของลิลินคือเธอเชื่อไปแล้วว่าคืนนั้นพลาดท่าไปมีอะไรกับเขา โดยที่ไม่รู้เลยว่าความจริงทั้งคู่แค่เมาหลับไปก็เท่านั้น

ชายหนุ่มที่ได้ยินและเห็นท่าทีที่เริ่มสนใจของหญิงสาวก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ อย่างพอใจ เขามั่นใจมากว่ายังไงซะเธอก็ต้องยอมรับข้อเสนอของเขา

"ฉันขอคุยรายละเอียดเพิ่มเติมกับคุณก่อน เชิญนั่งค่ะ" ร่างบางเดินไปที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เธอนั่งกินข้าวอยู่เมื่อครู่ พร้อมกับผายมือเป็นการชวนให้ชายหนุ่มนั่ง

"ตามฉันมาที่รถ เรื่องนี้ฉันอยากคุยกับเธอแค่สองต่อสองเท่านั้น" อัศวินหันมาพูดกับเธอก่อนที่เขาจะรีบเดินก้าวเท้ายาวออกจากที่นี่ เพราะกลัวว่าหากอยู่นานกว่านี้คงมีแฟนคลับไม่มากก็น้อยที่จำเขาได้แน่ๆ

ลิลินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมเดินตามแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงไปด้วยความจำใจ มันก็จริงอย่างที่เขาว่ายังไงเธอก็เสียความบริสุทธิ์ให้เขาไปแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องปฏิเสธ นอกจากจะไม่ต้องเสียตัวฟรีๆ แล้ว เธอยังสามารถมีเงินมารักษาแม่ของเธอได้อย่างรวดเร็วอีกต่างหาก

__________________________________________

To be continued

ถูกใจกันไหมคะ คอมเมนต์ให้ไรท์หน่อยน้า