Chapter : 4 เป็นเมียน้อยฉันไหม?

เมียน้อยรับจ้าง

(Chapter : 4)

__________________________________________

"สองคนรู้จักกันด้วยเหรอครับ" หมอหนุ่มเอ่ยถามทั้งสองคนด้วยความงุนงง

"มะ..ไม่รู้จั..." ร่างบางกำลังจะกล่าวปฏิเสธแต่ก็ถูกเขาพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"รู้จักสิ ยัยนี่ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่กูเล่าให้มึงฟังไง" พอเห็นท่าทางกระวนกระวายกลัวขายหน้าของหญิงสาว อัศวินก็นึกอยากจะแกล้งเธอขึ้นมาเลยพูดออกไปแบบนั้น

"จะ..จริงเหรอ" ดวงตาคมของพีรวัศมองหน้าเพื่อนรักกับหญิงสาวสลับกันไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะในสายตาของเขาลิลินเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยและค่อนข้างรักนวลสงวนตัวพอสมควร

"...." ลิลินค่อยๆ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอเอาแต่ยืนก้มหน้างุดมองพื้น รู้สึกอับอายที่ถูกอัศวินเปิดเผยด้านแย่ๆ ของตัวเองให้หมอพีรวัศรู้

"เห็นฉันเป็นคนขี้โกหกรึไง"

"ฮะ..เฮ้ยไอวิน..มึงจะชวนกูไปหาอะไรกินกันไม่ใช่รึไง..ไปกันเลยดีกว่าปะ ส่วนคุณลินจะออกไปพร้อมกันเลยไหมครับ" เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางที่เริ่มดูไม่โอเคของลิลิน พีรวัศจึงรีบพูดตัดบทสนทนาพร้อมกับท้วงติงถึงเหตุผลที่อัศวินมาหาเขา ก่อนจะหันไปพูดประโยคสุดท้ายกับเธอ

"กะ..กลับเลยค่ะ..ปะ..ไปก่อนนะคะ" เสียงสั่นๆ พูดบอกกับพีรวัศ เงยหน้าขึ้นมองอัศวินเพียงนิดก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

"ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว.." อัศวินพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อความรู้สึกในวันนั้นหวนกลับมา เขารู้สึกราวกับห้องๆ นี้มันกว้างใหญ่และอ้างว้างขึ้นหลังจากที่เธอเดินออกไปอีกแล้ว

"พูดอะไรวะ" แพทย์หนุ่มขมวดคิ้วถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย

"เสือก"

"อ้าวพูดงี้ งั้นมึงไปแดกข้าวคนเดียวเลยไป"

"มึงอย่าปัญญาอ่อน"

"น้อยกว่ามึงละกัน"

"พอหญิงกลับหยาบคายเลยเนอะ"

"กูหยาบคายแค่กับมึง"

แม้ฟังเผินๆ จะดูเหมือนทั้งสองกำลังทะเลาะกัน แต่ความเป็นจริงทั้งสองสนิทกันและรักกันมาก โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ เรียนที่เดียวกัน เพียงแค่ทำงานคนละสาย

"โรงพยาบาลกูแตกรึเปล่า"

"กูใส่แว่นกับหมวกไม่มีใครจำได้" ดาราดังอย่างเขา หากไปไหนโดยไม่อำพรางตัวเหล่าบรรดาแฟนคลับคงได้เข้ามารุมล้อมกันจนเกิดความชุลมุนวุ่นวายแม้เขาจะมีภรรยาแล้วก็ตาม

"กูเสร็จละ จะไปเลยไหม"

"กูไม่ไปแล้วดีกว่า มึงทำงานต่อเลยก็ได้นะ"

"อะไรของมึงวะ เร่งกูตอนกูทำงานพอกูรีบเคลียร์เคสก็มาเทกูเนี่ยนะ?"

"กูมีธุระของกู ไปละ" อัศวินไม่รอฟังคำตอบจากเพื่อนรัก เขาหยิบแว่นกันแดดสีดำราคาแพงขึ้นมาใส่พร้อมกับหมวกสุดหรู ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

ตึก ตึก ตึก

เสียงส้นรองเท้าหนังราคาแพงของชายหนุ่มกระทบกับพื้นจนเกิดเสียงดังขึ้น เมื่อขายาวรีบเดินจำอ้าวตามหาใครบางคนที่อยากจะเจอมากที่สุดใสตอนนี้

"ขอข้าวกะเพราหมูกรอบไข่ดาวกับน้ำเปล่าด้วยนะคะ" ลิลินสั่งข้าวกับร้านค้าที่ศูนย์อาหารที่ชั้นล่างของโรงพยาบาล พร้อมกับล้วงมือหยิบเงินในกระเป๋ายื่นให้แม่ค้า กะว่ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยขึ้นไปผลัดเวรเฝ้าแม่กับคนเป็นป้า

"ข้าวกะเพราหมูได้แล้วจ๊ะหนู" รอไม่นานอาหารจานโปรดก็ถูกนำมาเสิร์ฟถึงโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ ร่างบางยิ้มจางๆ ให้กับป้าเจ้าของร้านก่อนจะรีบลงมือกิน

"อยู่นี่เองเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทักใครบางคนที่กำลังตามหาจนแทบจะพลิกแผ่นดิน

"คะ..คุณ..แค่กๆ แค่กๆ" ลิลินตกใจจนข้าวติดคอ เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงทักนั้นแล้วพบว่าเป็นเขาอีกแล้ว

"...." อัศวินมองภาพตรงหน้าอย่างรำคาญใจ ก่อนจะหยิบขวดน้ำที่วางอยู่ยื่นให้เธอ ลิลินพยักหน้ารับเบาๆ แทนการขอบคุณแล้วรีบยกน้ำขึ้นดื่ม "น้ำอยู่ใกล้แค่นี้หยิบเองไม่เป็นรึไง"

"ก็คุณทำฉันตกใจนิคะ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยหยิบให้ค่ะ" มือบางเอื้อมไปหยิบทิชชู่มาซับริมฝีปากเบาๆ ขณะที่พูดตอบ

"กินอิ่มรึยัง"

"ยังค่ะ คุณมีอะไรเหรอคะ" แม้จะไม่อยากเจอหน้าเขาสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่ได้ไร้มารยาทจนถึงขั้นมองเขาเป็นธาตุอากาศ

"มีเรื่องจะคุยด้วย"

"เรื่องอะไรคะ พูดมาเลยก็ได้ฉันไม่ถือ"

"แน่ใจ?" คิ้วหนาเลิกขึ้นเชิงเป็นคำถาม

"อื้อแน่ใจค่ะ" ร่างบางพยักหน้าตอบชายหนุ่มพลางตักข้าวเข้าปากด้วย

"เป็นเมียน้อยฉันไหม" อัศวินถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าคมคายไร้ซึ่งการแสดงออกทางความรู้สึก

พรวดดดดดด!!!

"...." ลิลินที่กำลังเคี้ยวขาวพอได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจมากจนเผลอพ่นเม็ดข้าวและเศษหมูออกมากระเด็นเลอะไปตามใบหน้าและร่างกายของชายหนุ่ม มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำเรื่องน่าเกลียด

__________________________________________

To be continued

คอมเมนต์ให้เค้าบ้างน้า จะตอบทุกเมนต์เลยงับ