Chapter : 6 คนน่าหงุดหงิด

เมียน้อยรับจ้าง

(Chapter : 6)

__________________________________________

"ขึ้นมายืนรออะไร" บานกระจกรถยนต์คันหรูสีดำสนิทถูกเลื่อนลงพร้อมกับเสียงขุ่นของอัศวินที่ดังตามหลังมาเมื่อเห็นว่าลิลินเอาแต่ยืนทำหน้าเคร่งเครียดเอามือกอดอกไม่ยอมขึ้นมาสักที

"คะ..คุณจะไม่หลอกฉันไปขายใช่ไหมคะ" น้ำเสียงของลิลินสั่นคลอนจากความหวาดกลัว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นส่ำเมื่ออยู่ในสถานการณ์คับขัน

"เฮ้อ.. อะจำฉันได้รึยัง" อัศวินถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับร่างบางตรงหน้า ก่อนที่มือหนาจะถอดแว่นกันแดดและหมวกที่สวมอยู่ออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาชัดเจนขึ้นกว่าเดิม

"...." ลิลินมองจ้องใบหน้าของชายหนุ่มพลางสงสัยว่าเขาถอดแว่นกับหมวกให้เธอดูเพื่ออะไรทั้งๆ ที่เธอก็เห็นใบหน้าจริงๆ ของเขามาแล้วในวันนั้น ขณะที่กำลังนึกคิดอยู่นั้นอยู่ๆ แวบนึงก็เริ่มที่จะรู้สึกคุ้นหน้าเขาขึ้นมาบ้างแล้ว "ระ..หรือว่าคุณคือคุณอัศวิน ดาราหนุ่มชื่อดังใช่ไหมคะ"

"ทีนี้จะขึ้นรถมาได้รึยัง"

"...." แม้ตอนนี้จะรู้แล้วว่าชายหนุ่มเป็นดาราดังแต่ลิลินก็ยังไม่ค่อยไว้ใจเขาอยู่ดี เพราะการที่เขาเป็นดาราก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอ

"ฉันไม่เอาชื่อเสียงที่พยายามสะสมมาตั้งแต่เด็กมาแลกกับคนอย่างเธอหรอก" ประโยคที่ฟังดูเหมือนพูดเพื่อให้คลายความกังวลกลับทำคนฟังรู้สึกเจ็บจี๊ดกลางใจไม่น้อย

"รู้แล้วค่ะ" ลิลินพูดตอบชายหนุ่มเสียงแข็งเพราะรู้สึกไม่พอใจที่เขาทำเหมือนกับเธอไร้ค่า หากคิดแบบนั้นจะมาตอแยตามตื้อเธอไปทำไมกัน มือบางยื่นไปเปิดประตูรถก้าวขาเรียวยาวเข้าไปข้างใน ก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งลงที่เบาะข้างคนขับอย่างลืมกลัว

"ฉันชื่ออัศวินเรียกว่าวินก็ได้"

"ค่ะคุณวิน"

"ฉันอายุเยอะกว่าเธอ อย่ามาปีนเกลียว"

"ขอโทษค่ะพี่วิน" ลิลินเบ้ปากใส่เมื่อถูกชายหนุ่มดุ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ถูกใจเขาไปซะทุกอย่าง

"ชื่ออะไร"

"ลิลินค่ะ เรียกน้องลินก็ได้"

"ฉันไม่มีน้องสาวนะเผื่อเธอจะยังไม่รู้"

"ลินก็ไม่มีพี่ชายเหมือนกันค่ะ" ร่างบางต่อปากต่อคำประชดเขาคืน ทีเขายังให้เธอเรียกพี่เลย แต่พอให้เรียกเธอน้องบ้างกลับมาทำไม่พอใจใส่

"แต่เธอต้องมีกาลเทศะ"

"...." คนโดนว่าทำหน้ามุ่ยหน้างอเมื่อถูกอัศวินว่าครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายเงียบก่อน เพราะเพิ่งจะเข้าใจว่าการต่อปากต่อคำกับคนอย่างเขามันชั่งเป็นการกระทำที่แสนจะโง่เขลาเบาปัญญา

"รู้ใช่ไหมว่าการเป็นเมียน้อยฉันเธอต้องหลับนอนกับฉันด้วย" ดวงตาคมกริบตวัดมองร่างบางข้างๆ ด้วยหางตา

"รู้ค่ะ..แต่ขอถามได้ไหมคะว่าทำไมต้องมีอะไรกัน..แล้วก็รวมไปถึงเหตุผลที่คุณ..เอ๊ย..พะ..พี่วินต้องมาจ้างลินเป็นเมียน้อยด้วย" ตั้งแต่วินาทีแรกที่อัศวินมาตอแยเธอจนกระทั่งเธอยอมตกลงก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาจะจ้างเธอไปเป็นเมียน้อยทำไม

"ฉันไม่ได้จ้างให้เธอมาถามอะไรไร้สาระมากขนาดนี้หรอกนะ" คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้ากันเป็นปมแน่น อัศวินไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมเขาถึงได้ชอบหงุดหงิดกับนิสัยของลิลินนัก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่แสดงท่าทีหรือเสียงดังใส่เธอแต่อย่างใดเพราะนั่นมันไม่ใช่นิสัยของเขา

"ก็ตามใจพี่วินนะคะ ถ้าไม่เตี๊ยมกันก่อนแล้วเกิดโป๊ะแตกขึ้นมาลินไม่รู้ด้วยนะคะ" เรียวแขนเล็กเลื่อนขึ้นมากอดอกพลางหันหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่าง

"ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหมดรักภรรยาแล้ว แต่ไม่อยากจะบอกเธอออกไปตรงๆ เลยคิดว่าจะแกล้งมีเมียน้อยเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายขอหย่า" อัศวินก้มหน้ามองพวงมาลัยรถเพื่อหลบซ่อนนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังฉายแววความเศร้า ก่อนจะเล่าเรื่องที่แต่งขึ้นให้ลิลินฟัง

เหตุผลจริงๆ ที่เขาต้องทำเรื่องแบบนี้น่ะมันน่าอับอายมากซะจนไม่อยากจะบอกให้ใครได้รับรู้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังอยากที่จะลืม..แต่ทว่าในความเป็นจริงแล้วเขาไม่เคยลืมมันได้เลยสักครั้ง

"จริงสิ..พี่วินแต่งงานแล้วนิ..ถ้าจำไม่ผิดผู้หญิงคนนั้นก็คือคุณนาราใช่ไหมคะ" จริงอยู่ที่ว่าเธอเองก็รู้จักอัศวินในฐานะที่เขาเป็นดาราดัง แต่ก็ไม่ได้สนใจขนาดที่จะจำหน้าเขาได้ในครั้งแรกรวมไปถึงเรื่องที่เขาแต่งงานแล้วด้วย

"ใช่ เอาเป็นว่าเธอมีหน้าที่แค่อ่อยฉันต่อหน้านารากับมีอะไรกับฉัน แค่นี้ทำได้ไหม?"

"มะ..มันเจ็บไหมคะถ้าทำ..คือคืนนั้นลินเมาจนจำไม่ได้..วะ..ว่ามันเจ็บรึเปล่าน่ะค่ะ" ใบหน้าหวานก้มต่ำลงมองพื้นรถด้วยความเอียงอายที่ถามออกไปแบบนั้น เรือนแก้มใสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

"ไม่เจ็บถ้าเล้าโลมดี"

"ละ..แล้วพี่วินเล้าโลมดีรึเปล่า"

"ของแบบนี้อยากรู้ต้องลอง"

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ..อ๊ะ!" ลิลินร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ อัศวินก็ปรับเบาะที่เธอนั่งอยู่ให้เอนนอนลงก่อนจะรีบขึ้นมาคร่อมบนร่างของเธอเอาไว้ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า "พะ..พี่วินจะทำอะไรคะ"

"ลองเล้าโลมเธอไง"

__________________________________________

To be continued

อย่าลืมกดถูกใจกับคอมเมนต์ให้ไรท์ด้วยนะคะ