Chapter : 3 เจอกันอีกครั้ง

เมียน้อยรับจ้าง

(Chapter : 3)

__________________________________________

หลายวันผ่านไป...

"ลินจะไปเยี่ยมแม่ต่อเลยใช่ไหมวันนี้" เปรมเอ่ยถามเพื่อนสาวขณะที่เธอกำลังเดินนวยนาดอยู่บนรองเท้าส้นสูงออกจากรั้วมหาวิทยาลัย

"ใช่ๆ วันนี้ลินมีคุยกับหมอเรื่องรายละเอียดค่ารักษาแม่น่ะ" ลิลินตอบเสียงแผ่วพร้อมกับฝืนยิ้มบางๆ ให้เพื่อนหนุ่ม เพราะไม่อยากให้เปรมรู้สึกแย่ไปกับเธอด้วย

"เงินไม่พอใช่ไหมลิน บอกเปรมมาว่าเท่าไหร่ เปรมจะช่วยออกให้เอง" สีหน้าและท่าทางที่จริงจังของเปรมทำเอาลิลินเริ่มลำบากใจ เธอรบกวนเขามามากแล้ว

"อย่าเลยเปรมลินเกรงใจ เงินนั่นมันเยอะมากเกินไป มากจนลินไม่กล้ารบกวนใครทั้งนั้น แล้วอีกอย่างที่ผ่านมาลินก็รบกวนเปรมมาเยอะแล้วด้วย.." ทุกครั้งเวลาที่ลิลินมีปัญหา เปรมก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยตลอดโดยเฉพาะปัญหาทางการเงิน และที่ทำแบบนั้นเพราะเขาคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนจึงอยากที่จะดูแลเธอให้ดีที่สุด

"เท่าไหร่ลินบอกเปรมมา"

"ไม่เป็นไรเปรม ขอร้องล่ะให้ลินแก้ปัญหาเองเถอะนะ"

"แต่ว่า.."

"ลินต้องไปแล้วนะเดี๋ยวแม่จะรอนาน เจอกันพรุ่งนี้นะเปรม" เมื่อพูดจบร่างบางก็รีบวิ่งออกห่างจากเปรมไปพร้อมกับโบกมือลา ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดหรือท้วงอะไรเลย

@โรงพยาบาลชื่อดัง

"อะไรนะคะ..สะ..สองล้านเลยเหรอคะ!" ลิลินโพล่งออกมาเสียงดังด้วยความตกใจปะปนกับความวิตกกังวล เมื่อได้ยินค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดที่เธอต้องรับผิดชอบ "รอบก่อนแค่ล้านเดียวเองไม่ใช่เหรอคะ"

"ครับ แต่อาการของคนไข้แย่ลงทุกวันๆ หมอเลยต้องเปลี่ยนตัวยาและอุปกรณ์เสริมพิเศษที่ใช้ในการรักษาให้ดีกว่าเดิมและแน่นอนว่ามันมีราคาที่ค่อนข้างสูง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อยื้อชีวิตคนไข้เอาไว้นะครับ"

"...." ร่างบางนิ่งอึ้งไปชั่วขณะกับสิ่งที่ได้ยิน ตอนนี้เธอเหมือนหลงทางอยู่ในความมืดมิดที่ปลายทางไร้ซึ่งแสงสว่าง หัวใจดวงน้อยดิ่งลงสู่ห้วงทะเลลึกจนยากที่จะงมหา

ภายในใจจิตใจของลิลินตอนนี้มันอ้างว้างและว่างเปล่าดูราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ ไม่อยากที่จะสูญเสียคนเป็นแม่ไป แต่ก็ไร้ซึ่งช่องทางที่จะหาเงินมาได้ทัน นาทีนี้หากมีใครสักคนให้เธอทำงานอะไรที่ได้เงินมารักษาแม่เธอก็จะยอม

"คุณไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวหมอจะช่วยโพสต์รับบริจาคทางโซเชียลให้" หมอพีพูดกับร่างบางด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเองมากขึ้น ทำเอาลิลินรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของหมอพีที่ดูเปลี่ยนไป

"มะ..มันจะดีเหรอคะ" แม้จะอยากให้หมอพีช่วยทำแบบนั้น แต่ลึกๆ ก็เกรงใจและกลัวว่ามันจะดูไม่เหมาะสมรึเปล่า

"งั้นผมช่วยคุณในนามของแพทย์ก็ได้นะ ไม่ต้องเป็นในนามของโรงพยาบาลดีไหม"

ลิลินเริ่มคิดหนักกับข้อเสนอของหมอพี แต่นี่คงจะเป็นทางเดียวที่จะสามารถหาเงินได้ดีและรวดเร็วที่สุด ถึงจะยังไม่รู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร แต่ก็คงดีกว่าไม่พยายามอะไรเลย

"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ยังไงลินต้องขอรบกวนคุณหมอด้วยนะคะ"

"ยินดีครับ" หมอพีหยัดกายลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือหนาไปตรงหน้าของคนตัวเล็ก

"ขะ..ขอบคุณค่ะ" ลิลินรีบลุกขึ้นตามเธอกล่าวขอบคุณก่อนจะยื่นมือเล็กออกไปจับมือหนาของหมอพี

แกร็ก!

"คุยอะไรกันนักหนา" บานประตูห้องตรวจถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาอย่างไร้มารยาท

"เออๆ เสร็จแล้วเนี่ย" แพทย์หนุ่มตอบเพื่อนรักอย่างขอไปทีพลางรวบรวมแฟ้มเอกสารแล้วเก็บใส่ลิ้นชักไว้

"งั้นลินกลับเลยละกันนะคะ คุณหมอจะได้คุยกับเพื่อนต่อ"

"ครับ"

ลิลินเพียงยิ้มบางๆ ให้แพทย์หนุ่ม ก่อนจะกระชับสายกระเป๋าสะพายแล้วหันหลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ทว่าเรียวขาเล็กกลับต้องหยุดชะงัก.. ดวงตากลมเบิกโพลงโตขึ้นจนเต็มเบ้า ใบหน้าเนียนซีดเผือกราวกับเห็นผีเมื่อได้พบกับคนที่ไม่ควรจะพบ ซึ่งเขาก็คือชายหนุ่มที่เธอเข้าใจผิดว่าตนเองไปมีอะไรกับเขาเมื่อหลายวันก่อน

"คุณ!! / เธอ!!"

__________________________________________

To be continued

ฝากคอมเมนต์และกดถูกใจให้ไรท์ด้วยนะคะ เลิ้บๆ