Chapter : 2 สั่งสอน

เมียน้อยรับจ้าง

(Chapter : 2)

__________________________________________

วันถัดมา..

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาบนผิวหน้าเนียนใสปลุกให้ลิลินที่กำลังนอนหลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย ทันทีที่เปลือกตาบางขยับความหนักอึ้งบริเวณศรีษะก็โถมเข้าใส่อย่างจังจนมือเล็กต้องยกขึ้นกุมขมับพร้อมกับค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง

ร่างบางค่อยๆ ปรับสายตาให้คุ้นชินกับการตื่นจากการหลับใหลแล้วมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคยพลางขมวดคิ้วสงสัยในใจ ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกโพลงขึ้นเมื่อหันไปเห็นใครบางคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!" ลิลินกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าบนเรือนร่างของตัวเองไม่หลงเหลือเสื้อผ้าอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว มือเรียวฟาดกำปั้นหนักๆ ใส่ชายหนุ่มที่ยังนอนหลับไม่รู้ร้อนรู้หนาว "คุณคะตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"

"โอ๊ยยย!!! พอ!!" อัศวินร้องห้ามเสียงดังลั่นพร้อมกับใช้มือหนารวบรัดมือบางเอาไว้แน่นทั้งสองข้าง ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นมาประจันหน้ากับเธออย่างหงุดหงิด

"คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ!" น้ำเสียงของลิลินฟังดูสั่นเครือสะอึกสะอื้น ซึ่งเป็นผลมาจากการพยายามกลั้นร้องไห้ แม้จะเสียใจมากแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นน้ำตา

"...." อัศวินขมวดคิ้วหนาเข้าหากันจนเป็นปมยุ่งพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จริงอยู่ที่เขาพาเธอมาที่คอนโดส่วนตัวเพื่อหวังจะทำเรื่องอย่างว่า แต่เขาก็ถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เล่นงานอย่างหนักจนเผลอหลับไปเสียก่อน

"เมื่อคืนเธอสมยอมฉันเองนะ" เมื่อเห็นท่าทางที่ดูร้อนรนและกระวนกระวายใจของหญิงสาว เขาเลยเลือกที่จะพูดออกไปแบบนั้น เพราะดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าตัวตนจริงๆ ของเธอเป็นคนละแบบกับเมื่อคืนที่เขาเจอ

เขาเพียงอยากสั่งสอนให้เธอรู้ว่าหากรักนวลสงวนตัวมากขนาดนั้นก็ไม่ควรดื่มจนเมาไม่ได้สติแบบนี้ เพราะหากเธอไปเจอพวกฆ่าข่มขืนหรือคนโรคจิตเข้า ป่านนี้เธอก็คงจะไม่ได้มีโอกาสหายใจอยู่บนโลกนี้แล้ว

"กะ..ก็ฉันเมานิ..ฮึก" หยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้อยู่นานไหลพรากลงมาอาบแก้มเนียนไม่ขาด เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนค่อยๆ พรั่งพรูเข้ามาในหัว เป็นดังที่เขาว่า..นอกจากเธอจะสมยอมเขาเองแล้วเธอยังเป็นฝ่ายไปอ่อยเขาก่อนอีกด้วย

"ทีหลังก็อย่าคึกคะนองจนเมาไม่ได้สติแบบนี้อีก"

"ฉะ..ฉันไม่ได้เมาเพราะคึกคะนองนะ..อึก..ฉันมีปัญหาของฉัน"

"รู้อะไรไหมเด็กโง่ เหล้ามันไม่ใช่ทางของปัญหา"

"แต่มันก็ช่วยให้ลืมเรื่องแย่ๆ ไปได้ในช่วงเวลานึงไม่ใช่เหรอคะ"

"ไร้สาระ"

"แล้วคุณล่ะ เมื่อคืนคุณไปดื่มทำไม ไม่ใช่เพราะว่าคุณก็อยากลืมเรื่องแย่ๆ เหมือนกันเหรอ" คำพูดที่ดูเหมือนประชดประชันของลิลินแทงใจดำของอัศวินอย่างหนัก แม้เขาจะสอนเธอไปแบบนั้นแต่เขาเองก็ยังเลือกที่จะเอาเหล้ามาช่วยทำให้ลืมความเจ็บปวดเช่นกัน

"กลับไปได้ละ รำคาญ"

ลิลินไม่ได้โต้ตอบอัศวินกลับไปเพราะนั่นมันไม่ใช่นิสัยของเธอ เธอรีบนั่งย่อตัวลงไปเก็บเสื้อผ้าของตนเองที่หล่นกระจัดกระจายลงพื้นทั้งน้ำตาขึ้นมาแนบอกเอาไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย

"ลาก่อนค่ะ" เมื่อจัดการตัวเองเสร็จลิลินก็เดินออกมาหยิบกระเป๋าสะพายข้างแล้วตรวจเช็กของสำคัญให้เรียบร้อย เธอหันมาเอ่ยคำลากับชายหนุ่มเสียงแผ่ว ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องนี้ไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย

ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบางของเธอออกไปจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดก่อนจะถูกปิดลง ภายในห้องสี่เหลี่ยมเงียบสงัดราวกับป่าช้าก็ไม่ปาน

เกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นภายในใจของอัศวินอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนกับว่าห้องนี้มันกว้างขึ้นกว่าเดิมหลังจากร่างบางกลับออกไป

อัศวินส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว ก้าวขายาวลงจากเตียงหยิบผ้าคลุมอาบน้ำมาคลุมร่างกำยำเปลือยเปล่า ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

__________________________________________

To be continued

อย่าลืมคอมเมนต์ให้ไรท์น้า สนุกหรือไม่สนุก อยากอ่านต่อไหมบอกเก๊าหน่อยนะงับ