ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

เทวัตไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า เขาเลื่อนมือไปขยำก้นงามๆ ของหญิงแรงเต็มมือและแรงๆ อย่างคนหมั่นเขี้ยว ขยำอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง ก่อนจะเลื่อนมือมาที่ขอบกางเกงชั้นใน แล้วเงยหน้าขึ้นไปสบตากับร่างเล็ก ที่ตอนนี้นอนหลับตาปี๋

“ก่อนจะมาเธอคงรู้อยู่แล้วว่าต้องเจออะไร แล้วจะกลัวไปทำไม หรือไม่เคยจริงๆ” เทวัตถามกลับด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท

“เคยบ้าเคยบออะไร”

“ก็เคยนอนเอากับผู้ชายไง”

“หยาบคาย!”

“ฉันหยาบได้มากกว่านี้อีก เมลดา แล้วเธอก็รอรับความหยาบได้เลย โทษฐานที่กล้ามาขัดขวางความสุขของฉัน” จบคำก็จัดการรูดกางเกงชั้นในออก ทำเอาเมลดากรีดร้องด้วยความตกใจ

“กรี๊ด!! ไม่นะคุณมิก”

เทวัตเลิกคิ้วใส่อย่างยียวน แล้วลากมือผ่านเนินเนื้อ

“ไอ้คนทุเรศ! หยุดนะ!”

เทวัตทำเพียงยิ้มมุมปากและสบตากับร่างเล็กครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอของหญิงสาว เมลดาหดคอเกร็งหนี แต่ก็ไม่พ้น ปากหยักร้ายเลยทั้งจูบทั้งไซ้ทั้งขบกัดจนทำให้หัวใจของคนตัวเล็กสั่นสะท้านอย่างหวามไหว

“ปล่อยตัวปล่อยไปกับฉัน เมลดา แล้วเธอจะมีความสุข” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดใบหูนุ่มนิ่ม ก่อนตวัดไล้เลียหยอกเย้าจนกายเล็กสั่นเทิ้มราวกับลูกนกตกน้ำ

“คุณมิกจะทำแบบนี้กับเมไม่ได้ อย่า”

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเธอประกาศเองว่าฉันเป็นสามีของเธอ แล้วก็นี่แหละ หน้าที่ของสามีที่ดี”

“เมแค่อยากทำให้ผู้หญิงคนนั้นไปจากคุณมิก เลยต้องบอกไปแบบนั้น ได้โปรด อย่าทำกับเมแบบนี้”

“ฉันไม่สนหรอกว่าเหตุผลของเธอคืออะไร”

“คุณมิกใจร้าย”

“เธอใจร้ายกับฉันก่อน เมลดา”

“เมบอกแล้วไงค่ะว่าเมทำไปเพราะอยากให้ผู้หญิงคนนั้นไปจากคุณมิก เมไม่ได้คิดอยากให้คุณมิกเป็นสามีจริงๆ นะคะ” เสียหวานสั่นพยายามอธิบาย หวังเพียงจะหลุดพ้นไปจากสถานการณ์ชวนหวาดเสียว ที่เธอคุมตัวเองแทบไม่ได้

“แต่ฉันจะถือว่าฉันเป็นสามีของเธอจริงๆ เมลดา ยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นซะเถอะ แล้วไม่ต้องกลัว ฉันเบื่อเธอเมื่อไหร่ เธอจะได้ไปจากห้องนี้แน่นอน”

“คุณมิก!”

“ไม่นานหรอก เพราะคนอย่างฉันเบื่อง่าย ยิ่งผู้หญิงไม่เป็นงาน ฉันยิ่งเบื่อง่าย เอาแค่ครั้งสองครั้งก็เบื่อ แล้วอย่างเธอก็คงเป็นผู้หญิงประเภทที่ฉันเบื่อง่าย” ใจจริงของเทวัตไม่ได้อยากพูดแบบนี้เลย แต่เขากลับปากไว เลยทำให้คนฟังตกใจ ไม่คิดเลยว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากเขา

“คุณนี่...เป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุด” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก

“นี่ขนาดเธอว่าฉันน่ารังเกียจ เธอยังเอาตัวเองมาให้ท่าฉันถึงห้อง แล้วถ้าเธอไม่รังเกียจ เธอคงจะนอนแก้ผ้ารอฉันแน่ๆ ใช่ไหม” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้ายียวนกวนโมโหอย่างที่สุด

“คนทุเรศ! เมไม่ได้มาให้ท่า” เสียงหวานตะโกนกลับไป

เทวัตฟังแล้วแก้ตัวแล้วก็หัวเราะออกมา เลยทำให้ เมลาดทั้งโกรธทั้งอับทาย ที่ต้องมาโดนเขากล่าวหา แต่จะพาตัวเองออกไปจากห้องนี้ก็ไม่ได้ เพราะถูกคนใจร้ายพันธนาการเอาไว้ด้วยมือและร่างกายของเขาจนแทบขยับตัวไม่ได้

“จะเงียบทำไม อวดเก่งต่อไปสิ เก่งให้เหมือนตอนที่เธอประกาศตัวต่อหน้าผู้หญิงของฉันว่าฉันเป็นสามีของเธอไง” เมื่อคนใต้ร่างเงียบเทวัตก็พูดขึ้น แล้วมองหน้าคนใต้ร่าง เขายอมรับว่าสงสาร แต่เธอเป็นคนก่อเรื่อง ก็ต้องรับผลที่ตัวเองก่อ

“คนเลว คนหยาบคาบ เกิดมาเมไม่เคยพบเจอใครทุเรศอย่างคุณมิกมาก่อนเลย” เมลดาก่นด่า คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าผู้ชายหน้าตาดีและเพียบพร้อมอย่างเขาจะปากร้ายได้ถึงขนาดนี้ ไม่รู้ผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของเขา ไปหลงเขาได้อย่างไร

“แต่คนเลวๆ คนนี้กำลังจะเป็นผัวของเธอ”

“คุณมิกจะข่มขืนผู้หญิงงั้นเหรอ” เมลดาถามกลับหน้าตาตื่น พยายามดิ้นแล้วก็ไม่หลุด เพราะมือของเขาเหนียวหนึบราวกับกาว และตอนนี้ก็จับข้อมือของเธอกดจนแทบจมหายไปกับพื้นที่นอนอยู่แล้ว

“เธอสมยอมเองต่างหาก เมลดา”

“ไม่! เมไม่มีวันสมยอม” หญิงสาวตะเบ็งเสียงตอบกลับไป

“งั้นมาดูกัน” เทวัตยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะ เพราะผู้หญิงใต้ร่างคนนี้เจอเล้าโลมนิดๆ หน่อยๆ ก็ขี้คร้านจะยินยอมพร้อมใจให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรแล้ว

เทวัตเริ่มทำให้คนใต้ร่างสมยอมด้วยการจูบที่ริมฝีปากอิ่มสวยอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆ ทวีความเร่าร้อนให้มากขึ้น สอดสิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นนุ่ม รีดรัดเอาน้ำหวานจนหญิงสาวร้องครางออกมา สองมือที่ถูกกดล็อกจนแทบจมหายไปกับพื้นที่นอน เวลานี้เป็นอิสระแล้ว แต่เธอกลับไม่ผลักไสเขาออก แต่กลับสอดมือเข้ากลุ่มผมสีดำ

“ยะ...อย่า อย่าทำแบบนี้” เจ้าของกายเล็กเริ่มสับสน เมื่อไฟร้อนในกายพุ่งพล่านอย่างที่ไม่เคยเป็น ยามที่มือใหญ่ลากต่ำไปหาสะโพกงามงอน เขาบีบขยำเล่นอย่างสนุกมือ แล้วเลื่อนมือมาที่เนินเนื้อ

“ขยับขาทูนหัว” เสียงแหบพร่าเอ่ยสั่ง

“ไม่ ได้โปรด ปล่อยเม”

“ฉันจะปล่อยเธอแน่ๆ เมลดา แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

“คุณมิกใจร้าย”

“เธอลนหาเรื่องเอง เมลดา อย่ามากล่าวหาฉัน เร็ว ขยับขา” เทวัตเอ่ยสั่ง แต่เพราะหญิงสาวชักช้าไม่ยอมเปิดทางให้ เขาจึงใช้เข่าดันเรียวขาสวยให้แยกกว้าง เพื่อที่เขาจะได้สำรวจเนินเนื้อน่าค้นหาเสียที