ตอนที่ 3

กีรยาร์ เดือนประดับ

ลูกชายของเธอไม่โต้แย้งต่อหน้าบิดาเลยสักคำ แต่วันนี้เขากำลังระบายความอัดอั้นและทำให้คนเป็นแม่เริ่มไม่สบายใจ พิศสุภางค์แค่นยิ้มและจับมือหนาแกร่งเอาไว้

“ถ้าลูกไม่กลับมาแล้วแม่จะอยู่กับใคร ซันเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ ลูกคือพิริยะดลชัย เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวนพ ต่อไปลูกต้องกุมบังเหียนอาณาจักรธุรกิจของเรา ตอนนี้พ่อวางมือให้ลูกก้าวขึ้นเป็นประธานคนใหม่ของพิริยะ กรุ๊ป”

ชายหนุ่มพยักหน้าแต่ขบกรามแน่น “และจะไม่มีวันเหมือนพ่อ มีแต่ทำให้แม่ต้องเสียใจ...ได้ครับแม่”

ท่าทีของเขาผ่อนเบาลงเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาคลายความเครียดเข้มลง ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปใกล้มารดา โอบไหล่เล็กนั้นไว้และกระซิบเสียงแผ่ว

“ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อแม่ แต่รู้ไว้ว่าผมจะไม่มีวันยอมให้อภัยผู้หญิงพวกนั้นที่เข้ามาทำให้ชีวิตครอบครัวของเราต้องเป็นแบบนี้”

“ซัน...ลูกคิดจะทำอะไร”

รอยยิ้มเหยียดหยัดขึ้นบนมุมปากได้รูป “ผมยอมจดทะเบียนสมรสกับลูกเมียน้อยพ่อ แต่ไม่ขอรับประกันว่าเด็กคนนั้นจะมีความสุขแค่ไหน”

“ซัน...”

“ไปกันเถอะครับ...ระฆังวิวาห์ลั่นแล้ว”

“ระฆังวิวาห์?”

พิศสุภางค์ทวนคำนั้นด้วยสีหน้าไม่เข้าใจหากแต่เขาเลิกคิ้วสูง รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมแสยะออก “แม่ได้ยินหรือเปล่าล่ะครับ เสียงแห่งความสุขมันมักจะมาก่อนเสียงแห่งความทุกข์เสมอ รอฟังเสียงระฆังสิ้นสุดลง แล้วแม่จะได้ยินเสียงที่ตรงกันข้าม มันจะเป็นเสียงของความทุกข์ทรมานเจียนตาย!”

“ซัน...”

พิศสุภางค์พูดไม่ออกเมื่อลูกชายพูดจบก็เดินลิ่วนำหน้ากลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ ปล่อยให้มารดามองตามขณะเอามือทาบอกด้านซ้าย นัยน์ตารื้นน้ำขึ้นมาพร้อมกัน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ลูกชายของนางยังไม่รู้และมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนอย่างมาก ต้องใช้เวลาอีกสักพักใหญ่เลยทีเดียวกว่าจะอธิบายทุกอย่างให้ลูกชายคนเดียวเข้าใจ เสียงถอนใจในความเงียงันเบาแต่หนัก

“ซัน....แม่ผิดเองที่ทำให้ลูกเกลียดคนพวกนั้น แต่อย่าทำอะไรเด็กคนนั้นนะลูก”

ร่างบอบบางในชุดกระโปรงลายลูกไม้ฉลุสีขาวสะอาดตาผลักบานประตูเข้าไปภายในห้องนอนของบ้านอีกหลังซึ่งปลูกอยู่ในรั้วของบ้านหลังใหญ่ บ้านหลังนี้สร้างเอาไว้สำหรับข้ามฟ้าก่อนเขาไปเรียนต่างประเทศ เป็นบ้านไม้ทรงไทยตกแต่งแบบโบราณและตอนนี้มันได้กลายเป็นเรือนหอของลูกชายเจ้าของบ้านจึงทำให้เป็นบ้านที่มีชีวิตชีวาเพราะมีคนเข้ามาอยู่อีกครั้ง หญิงสาวเห็นร่างสูงในชุดสูทสีเข้มขรึมยืนสงบนิ่งด้านนอกระเบียง กีรยาร์หยุดยืนนิ่งและมองภาพนั้นราวกับจะซึมซับบางสิ่งบางอย่างลงไปในส่วนลึก เธอมองจากด้านหลัง ข้ามฟ้า ขณะแววรำลึกฉาดฉายในดวงตากลมโตเป็นประกาย เธอไม่เคยลืมภาพของลูกชายเจ้าสัวใหญ่ เจ้าของบ้านผู้มีพระคุณนับแต่เขาอยู่ที่นี่เมื่อสิบปีที่แล้ว กระทั่งเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ ข้ามฟ้ายังคงเป็นหนุ่มรูปงามและยิ่งสง่า น่ายำเกรงมากกว่าเดิมหลายเท่า ใบหน้าคมคร้ามทรงอำนาจ สุขุมและเต็มไปด้วยเสน่ห์ หากทว่า...น้อยครั้งนักที่เขาจะเอ่ยปากพูดกับเธอ หญิงสาววาดหวังว่าสักวันเธออาจมีโอกาสได้คุยกับเขาสักครั้งหากก็ไม่นึกว่าจะต้องมาพบกันในฐานะของ...คู่บ่าวสาว