เมียซ่อนเสน่หา

“ซัน...ถึงเวลาแล้วนะลูก ทำไมยังมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ”

เสียงนั้นทำให้ร่างสูงสง่าภายใต้เชิ้ตขาวแขนยาวสวมกางเกง สแล็คสีเทาหม่นซึ่งกำลังยืนกอดอกเหม่อมองอะไรบางอย่างที่ศาลากลางน้ำในบึงขนาดใหญ่ใกล้คฤหาสน์หรูหันกลับมาเพื่อจะพบหญิงวัยประมาณห้าสิบกลาง ๆ ร่างเล็กและยังบอบบางในชุดลูกไม้ราคาแพงตัดเย็บอย่างประณีตงดงามเหมือนใบหน้าผู้สวมใส่ที่ยังคงเค้าความสวยและริ้วรอยบ่งบอกวัยเพียงเล็กน้อยก้าวเข้ามายืนเคียงข้างพลางแตะท่อนแขนแข็งแกร่งนั้นพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใคร่เปิดกว้างนัก ชายหนุ่มระบายลมหายใจและขบกรามเบา ๆ ใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายเจ้าสัวใหญ่ติดอันดับต้นของเมืองไทยในวัยยี่สิบแปดฉายความเคร่งเครียด ประกายตาดุดันฉายออกมาจากดวงตาดำยาวรียามจ้องมอง พิศสุภางค์ มารดาของเขาที่เผยรอยยิ้มแบบกล้ำกลืนออกมาอีกครั้ง

“ว่าไงล่ะลูก ทุกอย่างพร้อมแล้วนะ ผู้ใหญ่ฝ่ายเรา ฝ่ายเจ้าสาว”

“มีอะไรที่ผมต้องทำบ้าง...สำหรับงานนี้”

คำถามนั้นออกจะเยือกเย็นทว่าแฝงไว้ด้วยความดิบดันโดยปราศจากความตื่นเต้นแม้เขาจะได้ยินมารดาเอ่ยคำที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็อยากได้ยินออกมา พิศสุภางค์แสร้งมองไปทางอื่น ไม่อยากสบนัยน์ตากร้าวกล้าของ ข้ามฟ้า พัฒนะดลชัย ลูกชายคนเดียวของเธอและเจ้าสัวนพ หรือนพรัตน์ พัฒนะดลชัย ที่เพิ่งบินกลับมาจากอังกฤษไม่ถึงสัปดาห์ก่อนที่เขาจะรู้ว่าต้องแต่งงานกับลูกสาวของแม่บ้านที่เพิ่งเสียชีวิตไปก่อนหน้านี้ไม่ทันเท่าไหร่โดยไม่ได้ตั้งตัว พิศสุภางค์รู้ดีว่าเรื่องนี้บีบคั้นความรู้สึกของลูกสักแค่ไหนหากก็ต้องยิ้มและทำเสมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ทั้งที่ก่อนหน้ามีปัญหามากมายและยังไม่ได้สะสางสิ่งที่ค้างคาใจทั้งระหว่างเธอกับเจ้าสัวนพและลูกชายคนเดียว

“ลูกก็ต้องเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรสระหว่างลูกกับ...กีรยาร์”

“ผมน่าจะได้ทำอย่างอื่นมากกว่ามาทำเรื่องบ้า ๆ นี่!”

“ซัน...ฟังแม่...ฟังแม่”

พิศสุภางค์รั้งแขนบุตรชายที่เริ่มมีท่าทีกระฟัดกระเฟียดหลังจากเขานิ่งเงียบมาหลายวันนับแต่รู้ว่าต้องจดทะเบียนสมรสกับเด็กสาวที่เขาเองก็เคยเห็นหน้า เคยรู้จักแต่ไม่นึกว่าวันหนึ่งหล่อนจะมาเป็นเจ้าสาวของเขา หญิงวัยกลางคนจับแขนแกร่งทั้งสองนั้นไว้ราวกับจะปรามอารมณ์ร้อนของข้ามฟ้าที่เธอรู้ว่าถ้าเขาเดือดขึ้นมาก็ไม่มีอะไรจะทัดทานได้ นอกเสียจาก...