ตอนที่ 2

“ทำเพื่อแม่นะลูก...เรื่องนี้แม่ไม่อยากให้พ่อต้องเดือดร้อนใจ”

“ด้วยการไปรับปากแม่บ้านก่อนตายว่าจะคอยดูแลลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นให้สุขสบายตลอดชีวิต แม่ครับ...พ่อ...เคยทำอะไรกับแม่ไว้ตั้งเท่าไหร่ แม่ไม่เคยจำหรือแม่รักพ่อถึงขนาดลืมทุกอย่างที่พ่อเคยทำให้แม่เสียใจ เรื่องแม่บ้านคนนั้นก็เหมือนกัน เมื่อก่อนแม่บอกผมว่าเองว่าเกลียดอย่างกับอะไรและไม่คิดจะให้อภัยเรื่องที่พ่อปันใจให้ผู้หญิงคนนั้น แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่ ถ้าพ่อคิดจะโอบอุ้มเลี้ยงดูลูกเมียน้อยทำไมต้องให้ผมเข้ามามีส่วนรับผิดชอบเด็กผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้นด้วย!”

“แค่ลูกยอมเซ็น...ยอมลงชื่อในใบทะเบียนสมรส คิดเสียว่ามันก็แค่กระดาษแผ่นเดียว”

“แต่มันจะผูกมัดผมไว้กับเด็กคนนั้น มันไม่ใช่แค่กระดาษแต่มันเป็นกรงขังอิสรภาพของผมครับแม่”

“แม่เข้าใจลูก...แต่ซันก็ยอมทำเพื่อแม่ได้นี่ไม่ใช่หรือ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ผมจะไม่มีวันกลับมาเหยียบที่นี่เป็นอันขาด!”

เสียงกร้าวของเขาทำให้อีกฝ่ายนิ่งไปชั่วอึดใจ มันเป็นความผิดของเธอเองแต่แรกที่ฝังความชิงชังลงในหัวใจของลูกชายคนเดียวจนข้ามฟ้ากลายเป็นคนเก็บกด อารมณ์ร้ายและที่สำคัญเขาไม่เคยยอมรับว่าเจ้าสัวนพรัตน์จะกลับตัวเป็นพ่อที่ดีได้เพราะความฝังใจในอดีตเรื่องความเจ้าชู้ของบิดาที่ทำให้พิศสุภางค์ต้องเก็บความขมขื่นและเสียน้ำตาให้เขาเห็นอยู่เป็นนิจ

ชายหนุ่มตั้งปณิธานว่าจะไม่มีวันทำให้มารดาเสียใจ แต่แม้ว่าเขาจะเทิดทูนแม่มากแค่ไหนหากทว่ารอยแผลในอดีตเรื่องของพ่อตั้งแต่เล็กจนโตทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชาและไม่เคยเห็นค่าของผู้หญิง

และการแต่งงานแบบสายฟ้าแลบครั้งนี้เหมือนราดน้ำมันลงในกองเพลิง ครั้งแรกที่ข้ามฟ้ารับรู้เรื่องนี้จากบิดาเขาไม่เอ่ยปากพูดออกมาแม้สักคำ แต่มารดาของเขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าลูกชายเหมือนไฟเย็น เขาจะไม่โวยวายต่อหน้าใคร ๆ โดยเฉพาะเจ้าสัวนพรัตน์

เขายอมรับเงื่อนไขการสมรสกับลูกสาวแม่บ้านที่เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นานโดยไม่มีข้อแม้ ทว่าพิศสุภางค์กำลังหวั่นใจว่าลูกชายของเธอกำลังมีแผนซ่อนลึกที่ไม่อาจหยั่งเห็น เพราะก่อนหน้านี้เธอเองเป็นคนใส่ไคล้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องของ กาญจนา แม่บ้านที่มีลูกติดเป็นเด็กสาวอายุเพิ่งสิบแปดปี

ข้ามฟ้ารับรู้เพียงว่าสองคนแม่ลูกคอยเอาใจและอยู่ใกล้พ่อของเขา และเขาก็เข้าใจว่าเป็นเพราะสองคนแม่ลูกนี่เองที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพ่อแม่ยิ่งเปราะบาง เขาเข้าใจเพียงเท่านั้นว่ากาญจนาเป็นเมียน้อยของเจ้าสัวนพรัตน์ แล้วจู่ ๆ พิศสุภางค์เองที่เอ่ยปากให้ข้ามฟ้าแต่งงานกับเด็กคนนั้น