บทที่ 8/2

“อ้าวเหรอ งั้นไปดูเพื่อนเถอะอย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวขับไม่ไหว”

“ได้ได้จะรีบกลับ”

นลินีผู้กำลังจะเดินกลับโต๊ะ ก็สวนกับนักข่าวที่รู้จักกันที่มุมหนึ่งของร้านพอดี

“อ้าวน้ำหวานสวัสดีค่ะ มาทานข้าวเหรอคะ”

“สวัสดีค่ะพี่เปิ้ลน้ำหวานมาทานข้าวค่ะ พอดีมาถ่ายงานแถวนี้ เสร็จงานแล้วเลยแวะมาทานข้าวค่ะ พี่เปิ้ลล่ะคะ”

“พอดีมาเลี้ยงปิดเล่มก็เลยยกขโยงกันมา น้ำหวานมากับใครคุณบีเหรอ”

“พี่บีติดงานค่ะ พาฮันนี่ไปแคสต์งาน น้ำหวานมากับเพื่อน”

ฮันนี่คือดาราในสังกัดอีกคนที่บีบีดูแล

“เอาไว้เจอกันจ้า ฝากความคิดถึงถึงคุณบีด้วย กลับดีดีนะ”

นลินีบอกลานักข่าวแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะที่ภัทรพลนั่งรอ นักข่าวสาวมองตามหลังเธอไป ก็เห็นว่าเธอเดินไปที่โต๊ะที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งอยู่

“มากับใคร หน้าคุ้นๆ”

“พี่พีทคะเสร็จแล้วค่ะ กลับกัน”

ภัทรพลนั่งรอให้พนักงานเอาบิลมาคิดเงิน เลยบอกให้นลินีเดินไปรอที่รถก่อนเดี๋ยวเขาตามไป กังวลกลัวว่าจะมีนักข่าวมาเห็นแล้วจะรู้ไปถึงหูศศินา มันเป็นทั้งความกลัวทั้งความตื่นเต้นระคนกัน แค่คิดว่าวันนี้อาจจะได้มีโอกาสบุกถ้ำน้ำหวาน อวัยวะด้านล่างก็แข็งไปหมด

“ทำยังไง จะได้เสียบอีกวะ”

ภัทรพลพึมพำเบาๆ ขณะเดินกลับรถ เมื่อขับรถมาถึงคอนโดของนลินี เขาก็หาข้ออ้างในการขึ้นไปบนห้องกับเธอ

“น้ำหวานคะ พี่พีทง่วงจังขอไปกินกาแฟที่ห้องหน่อยได้ไหมคะ กลัวขับรถกลับไม่ไหว”

ภัทรพลเอ่ยปากอ้อนขอ นลินีมองหน้าชายหนุ่มขี้อ้อนแล้วส่ายหัวเบาๆ เธอรู้ดีว่ามันเป็นเพียงมารยาชาย แต่เห็นว่ายังไงความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ควรจะหาโอกาสทำความรู้จักกันให้มากขึ้น เลยเอ่ยปากอนุญาต แล้วบอกเขาให้เอารถไปจอดที่โซนจอดรถของแขก แล้วเปิดประตูลงจากรถไปยืนรอที่หน้าโถง เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตภัทรพลรีบขับรถไปจอด แล้วเอื้อมมือไปหยิบกล่องถุงยางที่เตรียมไว้ สอดไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินตามเธอไปเมื่อขึ้นไปบนห้อง ภัทรพลก็ลอบสำรวจห้องของหญิงสาว ห้องพักของเธอเป็นระเบียบเรียบร้อย ขนาดของห้องใกล้เคียงกับคอนโดที่เขาอยู่กับศศินา แถมยังวิวติดแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย เห็นรูปถ่ายของเธอกับครอบครัวก็หยิบมาดูด้วยความสนใจ

“น้ำหวานอยู่กับใครคะ”

เอ่ยถามเพื่อจะได้หาทางหนีทีไล่ว่าคืนนี้จะมีโอกาสเข้าไปทะลวงถ้ำทองไหม เพราะไม่แน่ใจว่าเธออยู่กับครอบครัวหรือเปล่า

“น้ำหวานอยู่คนเดียวค่ะคุณพ่อกับคุณแม่อยู่บ้านแถวนนทบุรีคุณพ่อซื้อที่นี่ไว้ให้เพราะเป็นห่วงเวลาที่ทำงานดึก คุณพ่อรู้จักกับเจ้าของโครงการค่ะ จองตั้งแต่เริ่มสร้างเลยได้ราคาพิเศษ”

“พี่ยังไม่รู้จักครอบครัวน้ำหวานเลย คุณพ่อน้ำหวาน ทำงานอะไรคะ”

คงจะรวยมากที่เดียวถึงซื้อคอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาห้องใหญ่ขนาดนี้ได้ชายหนุ่มคิด

“คุณพ่อเป็นข้าราชการค่ะส่วนคุณแม่เป็นแม่บ้าน คุณพ่อกับคุณแม่น้ำหวานรักกันมากเลยนะคะ น้ำหวานตั้งใจว่าถ้ามีครอบครัวก็อยากจะรักและดูแลกันให้ได้อย่างท่าน”

นลินีเอ่ยปากส่งสายตาบอกความหมายไปยังภัทรพล เธอไม่ได้ประกาศตำแหน่งหน้าที่การงานของบิดาให้เขารู้เพราะเป็นคนไม่ชอบอวด จึงไม่ได้บอกออกไปว่าพ่อเป็นถึงรองอัยการสูงสุด และยังมีคุณลุงเป็นรัฐมนตรีช่วยในกระทรวงที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจเขา

“น้ำหวานโชคดีที่เกิดในครอบครัวที่อบอุ่น ไม่เหมือนพี่ที่พ่อกับแม่หย่าร้างกันตั้งแต่เด็ก พี่ต้องโตมากับพี่เลี้ยงคุณพ่อไม่มีเวลาให้พี่เลยค่ะ เพราะมัวแต่ทำงาน”

ภัทรพลพูดเสียงเศร้า เพราะต้องการเรียกคะแนนสงสาร เรื่องเป็นเด็กมีปัญหาชอบเรียกร้องความสนใจ เขาเลิกเป็นไปตั้งนานแล้วตั้งแต่มีศศินาเข้ามาในชีวิต ที่ทำหน้าเศร้าพยามบีบน้ำตาอยู่นี่เรียกร้องความเห็นใจล้วนๆ

“โธ่พี่พีท พี่พีทมีน้ำหวานนะคะ”

นลินีเข้ามากอดลูบหลังลูบไหล่ด้วยความสงสาร ภัทรพลลอบยิ้มกับกลุ่มผมหอมกรุ่นของคนที่มาซบที่อก เชยคางมนขึ้นมาสบตาคม

“พี่ดีใจที่ได้รู้จักน้ำหวานนะคะ”