เมียครับ ผัวขอโทษ

“นา นาจ๋า ที่รัก เปิดประตูให้พีทหน่อย พีทขอโทษ พีทสำนึกผิดแล้วค้าบ”

เสียงตบประตูปัง ปัง ปัง พร้อมเสียงตะโกนอ้อนวอน แต่อ้อแอ้เต็มที ของผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าผัว

ส่งผลให้ศศินาทอดถอนใจ ก่อนตัดสินใจเดินมาเปิดประตู อย่างคนที่ยอมแพ้

ไม้ตายสุดท้าย ของพีท ภัทรพล ที่รู้ว่าเธอจะใจอ่อนทุกครั้ง คือการที่ทำเสียงสามเสียงสี่

เปลี่ยนสรรพนามที่เคยเรียกกันอย่างฉัน กับ แก อย่างคนที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี

มาเป็นคำแทนตัวที่แสนจะออดอ้อนและน่ารักในสายตาของเธอ คือ การเรียกชื่อธรรมดานี่แหละ

“นา นาค้าบ พีทขอโทษน้า พีทเมา พีทไม่ได้ตั้งใจจะไปเอากับคนอื่นจริงๆ”

ทันทีที่ประตูเปิด พีท ภัทรพลก็ตรงเข้ามาสวมกอดเธอ พร้อมการจูบแก้มซ้ายขวา

สะเปะสะปะไปทั่วใบหน้าเนียน

“ปล่อย พอ ฉันจะไม่ไหวแล้วนะพีท กี่ครั้งแล้วที่แก ทำแบบนี้”

ศศินา ผลักหน้าของผัวจอมเจ้าชู้ออกไปห่างๆ

“ก็เด็กมันยั่ว ทั้งเบียดทั้งบด พีทเลยอดใจไม่ไหว นาก็รู้ว่าเวลาที่พีทเมา

มันเงี่ยนมากกว่าปกติ ไอ้เต้ มันก็หิ้วเด็กหายหัวกลับห้องไป แล้วเด็กที่ไอ้เต้มันจัดมาให้ไอ้รุจ

ไอ้รุจมันก็ไม่เอาไง น้องเขาก็เลยกลัวจะทำงานไม่คุ้มค่าจ้าง”

“อ้อ แกก็เลยช่วยสงเคราะห์เขางั้นสิ”

พูดแล้วก็โมโห อยากจะจับแจกันหน้าห้องนอน ฟาดหัวไอ้ผัวเลว ให้มันสำนึก

“แต่พีทใส่ถุงนะ เมาแค่ไหน พีทก็ไม่เคยลืม พีทสดกับนาคนเดียว ไม่ได้จูบไม่ได้เลียจิ๊มิเขาด้วย”

“พอเลย ไอ้พีท ไอ้ผัวชั่ว แกหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนห้องนู้นเลย”

ศศินา เดินเข้าห้องพร้อมรวบหมอนผ้าห่มมาโยนใส่หน้าไอ้คนเฮงซวย พร้อมปิดประตูดังปัง

นี่แหละคือชีวิตที่ผ่านมาของเธอ สองปี สำหรับการเป็นเพื่อนสนิท

แปดปีของการเป็นผัวในที่ลับ และเป็นเพื่อนสนิทในที่สาธารณะ

ความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ ที่เธอไม่รู้ว่าจะนิยามความเป็นเราสองคนว่าอะไรดี