บทที่ 7/3

ทางฝั่งนลินีเมื่อผู้จัดการไปรอรับที่สนามบิน ก็ขับรถมาส่งที่คอนโด จับนางเอกสาวมานั่งคุยหลังจากได้รับรายงานจากช่างแต่งหน้าคนสนิท ที่โทรมาแจ้งข่าวว่าเมื่อคืนนักแสดงในสังกัดไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง

“น้ำหวาน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

บีบีผู้จัดการของนางเอกสาว ลากเด็กในความดูแลมานั่งลงข้างๆ หลังจากพินิจพิจารณาเด็กในสังกัดของตนเองแล้ว ก็เห็นความผิดปกติหลายอย่าง ดวงหน้ากระจ่างใสมีร่องรอยหม่นหมอง ใต้ตาคล้ำแบบคนที่อดนอนหรือผ่านการร้องให้มา แม้เจ้าตัวจะกลบไว้ด้วยคอนซีลเลอร์เนื้อดี แต่ก็ไม่รอดสายตาอันแหลมคมของเธอไปได้ ไม่นับรอยแดงเป็นจ้ำที่ต้นคอด้านใน ที่เจ้าตัวคงจะไม่ได้สังเกตเลยไม่ได้ลงแป้งกลบทับไว้

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น นังโอเล่มันบอกพี่ว่า น้ำหวานไม่กลับมานอนที่ห้อง”

นลินีหลบตาผู้จัดการ ปากปิดสนิทไม่เอื้อนเอ่ยคำพูดอะไรออกมา

“น้ำหวานตอบพี่ อย่ามีความลับกับพี่เด็ดขาด พี่จะได้คิดหาทางแก้ไข ถ้ามันจะมีเรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้น”

โอ๊ยเธออยากจะบ้าไม่น่าปล่อยให้น้ำหวานไปทำงานโดยลำพังเลย เธอรับปากกับพ่อแม่ของน้ำหวานว่าจะดูแลลูกสาวเขาอย่างดี แต่นี่อะไรไปทำงานค้างคืนต่างจังหวัดมาแค่สองคืนถึงกลับมาในสภาพนี้ไปได้

นลินียังคงนั่งนิ่งไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงดี

“ถ้าน้ำหวานไม่พูดพี่คงต้องเข้าไปขอพบท่านรอง เพื่อรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น”

หญิงสาวใช้ไม้ตายขู่

“อย่านะคะพี่บี อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อนะคะ”

หญิงสาวขอร้องผู้จัดการส่วนตัว

“คุณพ่อต้องเสียใจมากแน่ๆ ที่น้ำหวานทำตัวเลวๆ แบบนี้”

นลินีนั่งร้องให้อย่างเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเกิดในตระกูลข้าราชการที่พ่อกับแม่พร่ำสอนถึงเรื่องการวางตัวให้ดีมาตลอดชีวิต พ่อที่ดำรงตำแหน่งเป็นถึงรองอัยการสูงสุด มีชื่อเสียงในเรื่องเป็นคนดีมีความซื่อสัตย์ คุณปู่ของเธอเคยดำรงตำแหน่งเป็นถึงอดีตรองผู้ว่าราชการจังหวัด คุณลุงของเธอก็เป็นนักการเมืองที่รับตำแหน่งสำคัญในรัฐบาลทุกคนต่างมีเกียรติมีชื่อเสียง แต่เธอกลับทำตัวใจง่ายให้กับผู้ชายที่เจอกันไม่กี่ครั้ง ถ้าพ่อกับแม่ของเธอรู้เรื่องนี้ พวกท่านจะต้องเสียใจมากแน่ๆ ยิ่งคิดเธอยิ่งเสียใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ใคร น้ำหวานหายไปกับใครมา”

ผู้จัดการสาวถามเสียงเข้ม

“พี่พีท ค่ะ น้ำหวานอยู่กับพี่พีท”

นลินีตอบออกมาพร้อมเสียงสะอื้น

“คุณพีทงั้นเหรอ”

โธ่นี่เธอฝากปลาย่างไว้กับแมวแท้ๆ แม้ในใจจะไม่พอใจที่ชายหนุ่มทำเกินเลยกับหญิงสาวในความดูแลแต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ ก็พีทภัทรพลไม่ใช่คนที่ควรจะมองข้าม คุณสมบัติแบบนั้นเหมาะสมกับเด็กเธอไม่น้อย

“คุณพีทเขาขืนใจน้ำหวานหรือเปล่า”

ผู้จัดการดาราถามอย่างคาดคั้น เธอจะได้เดินเกมถูก ดาราสาวหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนตอบ

“พี่พีทเขา คือ... น้ำหวานเต็มใจค่ะ”

หลังจากคิดใคร่ครวญดีแล้ว เธอก็เห็นว่าควรจะให้ความยุติธรรมกับภัทรพลบ้าง แม้เริ่มต้นเขาจะใช้ประสบการณ์ที่ช่ำชองหลอกล่อเธอ แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก ว่าเขาขืนใจ เป็นเธอเองด้วยซ้ำที่สมยอม

บีบีลอบถอนหายใจ อย่างน้อยก็เป็นการสมยอม เธอคงจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ยาก หวังว่าท่านรองคงไม่ถึงกับฆ่าเธอนะ ที่ดูแลลูกสาวท่านไม่ดี

“แล้วคุณพีท เขาว่ายังไงบ้าง”

หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ก็หน้าแดง นอกจากจับเธอกินแทนอาหารเช้า โดยไม่ได้สวมเครื่องป้องกันแล้ว เขาก็เดินมาส่งที่หน้าห้อง เป็นเธอเองที่ไล่เขาให้กลับเข้าห้องเพราะไม่ต้องการให้พี่โอเล่เห็น ตอนแยกกันที่สนามบินเขาก็บอกแค่ว่าถึงห้องแล้วให้ส่งข้อความบอก

“ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ ตอนแยกกันก็บอกแค่ว่าถึงแล้วให้ส่งข้อความบอก”

“แค่เนี้ยะ อะไรกันใช้ไม่ได้เลยคุณพีทหายไปด้วยกันทั้งคืนไม่พูดอะไรเลย เขาไม่บอกเหรอว่าคบกันนะ หรือเดี๋ยวรับผิดชอบอะไรทำนองนี้เขารู้ใช่ไหมว่าหนูไม่เคย เอิ่ม ไม่เคยมีใคร”

เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเด็กในความดูแลของเธอยัง จิ้นอยู่แน่นอน แต่จะให้พูดให้ถามอะไรมากกว่านี้ ก็ดูจะลงรายละเอียดเกินงาม

“ก็ ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ว่ารู้ไหม แต่พี่พีทเขาก็..”

คิดถึงเหตุการณ์ที่เขาพยายามเข้ามาในตัวเธอ ก็หน้าแดงขึ้นทันที ไหนจะคำสัญญาว่ามันจะไม่เจ็บอีก แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ คิดถึงอ้อมกอดเมื่อเช้าก่อนจะจากกัน ก็ให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้

ผู้จัดการสาวเห็นอาการเด็กในสังกัดก็พอจะเข้าใจ เพราะเคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาก่อน

“เอาล่ะ เอาล่ะ พี่เข้าใจพี่จะไม่รายงานเรื่องนี้กับท่านรอง ปล่อยให้เป็นธรรมชาติของการคบหากันก็แล้วกัน แต่พี่คงต้องพูดกับเขาเรื่องการเข้าตามตรอกออกตามประตูนะ ถึงแม้จะเข้าผ่านหน้าต่างไปแล้วก็เถอะ แต่หลังจากนี้น้ำหวานคงต้องพาคุณพีทหาโอกาสไปกราบท่านนะ คบหากันให้เป็นเรื่องเป็นราวไป”

“ค่ะพี่บี น้ำหวานขอโทษนะคะ ที่เหลวไหล”

ดาราสาวยกมือไหว้ขอโทษผู้จัดการส่วนตัวที่ดูแลเธอเหมือนน้องสาว

“ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะแต่ถ้าพูดตรงๆ พอรู้ว่าเป็นคุณพีทพี่ก็เบาใจ น้ำหวานก็รู้ว่าพี่โอเคกับเขา ว่าแต่ว่า เขาแซ่บไหมอ่ะ”

อดไม่ได้ขอถามหน่อยเถอะ ได้กินของดีเลยนะเนี่ยะ

“พี่บี อ่ะ” นลินีลอบยิ้มด้วยความเขินอาย

แวบคิดถึงชายหนุ่ม จึงหยิบโทรศัพท์เข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ ที่เด้งคอนแทคของเขาขึ้นมาหลังจากที่ชายหนุ่มบันทึกเบอร์ของเขาให้เธอก่อนจากกัน

“ถึงห้องแล้วค่ะ”