บทที่ 7/2

ศศินาพูดจายาวเหยียดเดินไปหยิบกล่องยา มาแกะหายาท่าทางร้อนใจแม่งเอ้ยเมียเขาโคตรดี นอกใจเมียได้ไงวะกู

หลังจากรับยามากินแล้ว ศศินาก็ยกชามข้าวต้มกุ้งหอมฉุยมาวางตรงหน้า

“กินอะไรร้อนๆ นะพีท จะได้ซดคล่องคอ กินไหวไหม นาป้อนให้นะ”

ภัทรพลมองหน้าศศินาที่คอยเอาอกเอาใจอย่างเป็นห่วงไม่ห่าง สิบปีที่อยู่ด้วยกันมาไม่ว่าจะในสถานะเพื่อนหรือสถานะผัว ศศินาก็ดูแลเขาอย่างเอาใจใส่แบบนี้เสมอ ช้อนข้าวต้มที่ถูกเป่าให้หายร้อน ยกมาจ่อที่ปาก เขาอ้าปากรับมาเคี้ยวอย่างช้าๆ รสชาติข้าวต้มกุ้งอร่อยเหมือนเดิมที่เคยกินมาตลอด แต่ในใจของเขารู้สึกผิดจนกลืนข้าวต้มไม่ลง ยิ่งมองหน้าเมียรัก ก็เห็นแต่สายตาที่เต็มไปด้วยเป็นห่วง รู้สึกผิดจนแน่นอกไปหมด

ศศินามองหน้าแฟนหนุ่มที่ดูซึมด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ตาแดงกร่ำอย่างคนที่กำลังไม่สบาย เอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิร่างกายที่หน้าผาก ก็เห็นว่าปกติ ดี เพื่อความแน่ใจเลยเดินไปหยิบปรอทวัดไข้มาวัดซ้ำอีกรอบ 36.4 องศา ก็ปกติดี

“พีทเป็นอะไรตัวก็ไม่ร้อนนะไม่มีไข้ ไม่สบายมาก เหรอ ไปหาหมอไหม”

“ไม่..ไม่เป็นไร พักหน่อยคงดีขึ้น”

“กินข้าวอีกนิดนะ นาป้อน”

ชายหนุ่มฝืนใจกลืนไปอีกสองสามคำ ก็หยุด

ศศินาเอาชามข้าวต้มไปเก็บล้าง กลับมานั่งบนตักชายหนุ่ม ใช้มือจับโอบรอบกายเขากดหน้าผากเธอสัมผัสกับหน้าผากเขา

“พีทเหนื่อยไหม นานวดให้นะ”

ศศินาใช้สองมือบีบไปทั่วบ่ากว้าง ลูบไล้ต้นแขนแกร่ง สะโพกบดเบียดกับต้นขาเขาลูบวนไปที่กล้ามท้องที่มีลอนแน่น ลดมือลงไปหมายจะกอบกุมความเป็นชาย

“นา นา พีทเหนื่อย”

ศศินามองหน้าแฟนหนุ่ม แล้วกดจูบลงข้างแก้ม

“ได้สิ แปรงฟันแล้วเข้านอนกันนะ”

เขาดันศศินาลงจากตัก

พลันเสียงเตือนข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปหยิบมาดูเดินหายเข้าห้องน้ำไป

‘ถึงห้องแล้วค่ะ’

น้ำหวานส่งข้อความมา

‘ฝันดีนะครับ’

เขาตอบข้อความส่งกลับไป

นลินีส่งสติกเกอร์ good night กลับมาให้เขา