ตอนที่ 6 ไม้เบื่อไม้เมา

สุดท้าย...ฉันก็ไม่ได้ไปพัทยา ช่วงปิดเทอมหมดลงพอดี ได้เวลาเปิดเทอมสองแล้ว มันเซ็งจนพูดไม่ถูกเลย ปิดเทอมทั้งที ต้องอยู่บ้านเดือนนึงเต็ม ๆ ฉันเจอไอ้ภีมตอนเดินมาโรงเรียน

"ไอ้เข็ม...ปิดเทอมไปเที่ยวไหนวะ"

"เที่ยวบ้าไรล่ะ...อยู่บ้านทั้งวัน ฝนตกแบบนี้จะไปไหนได้"

"เรอะ...สู้ฉันไม่ได้ เล่นน้ำทั้งวัน โคตรมันเลย"

ฉันนึกอิจฉาไอ้ภีมเลย ที่บ้านคงพาเขาไปเที่ยวทะเลแน่ ๆ

"เหรอ...ดีจังเลยว่ะ ไปไหนมาล่ะ พัทยาหรือหัวหิน"

ไอ้ภีมทำท่ายักไหล่"

"ไม่ใช่ทั้งสองที่...ฉันเล่นน้ำฝนอยู่ที่บ้าน น้ำท่วมบ้านฉัน ฉันวิดน้ำซะสนุกเลย"

"ไอ้ภีม...ไอ้ทุเรศ...แกหลอกฉัน"

"หลอกอาไร...ก็ฉันเล่นวิดน้ำที่บ้านจริง ๆ นี่ แกคงคิดว่าฉันไปเที่ยวล่ะสิ ฉันบอกแกตอนไหนว่าฉันไปเที่ยว โธ่...ไอ้เข็ม...อีจอมมโน"

"หืมมม...ไอ้เลว...แกอย่าอยู่เลยไอ้ภีม..."

ฉันวิ่งไล่ตีไอ้ภีม เขาก็วิ่งหนี แถมยังทำท่าหลอกล่อฉันอีก ฉันวิ่งไล่ตีเขาจนแทบหมดแรง แต่กลับตีเขาไม่ได้สักที ไอ้ภีมหนีไปได้อย่างลอยนวล น่าเจ็บใจจริง ๆ สักวัน...ฉันต้องเอาคืนให้สาสมเลย

ฉันเดินอย่างเซ็ง ๆ มาที่ห้องเรียน ฉันวิ่งไล่ตีไอ้ภีมจนเหงื่อแตกไปทั้งหน้าทั้งตัว

"เฮ้ย...เข็ม เป็นไรรึเปล่า ทำไมเหงื่อแตกเต็มหน้าเลยล่ะ"

น้ำถามขึ้น ฉันส่ายหัว...ไม่อยากพูด หันไปมองโต๊ะไอ้ภีม...เขายังไม่มา สงสัยไปหลีสาวห้องไหนอยู่แน่ ๆ ฉันเปิดกระเป๋าจะเอาทิชชู่ ก็เห็นถุงข้าวต้มมัดของชอบไอ้ภีม จริง ๆ กะจะซื้อมาฝากเขาสักหน่อย ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจไม่ให้ละ รอมันเขาก่อน ฉันจะเอามาแจกเพื่อน...แต่จะไม่ให้ไอ้ภีมกิน ยั่วให้เขาโกรธซะบ้าง

รอไม่นานเขาก็มา ฉันจงใจดึงถุงข้าวต้มมัดขึ้นมา แล้วพูดดัง ๆ

"เฮ้ย...พวกเรา...ข้าวต้มมัดร้อน ๆ จ้ะ มากินกันเร้ววว"

เพื่อน ๆ มาหยิบกันคนละอันสองอัน

"ไอ้เข็ม...ขอฉันอันดิ"

"ไม่ให้...เมื่อเช้าแกแกล้งฉัน ฉันไม่ให้แกกิน"

ไอ้ภีมไม่พูด เดินกลับไปที่โต๊ะ ฉันชำเลืองแอบมองเขา ก็เห็นเขาควักถุงข้าวต้มมัดขึ้นมา

"ของฉันก็มี...ไม่ง้อแกหรอก แฟนฉันให้มาเว้ย"

ไอ้ภีมพูดแล้วยักคิ้วเหมือนจะเยาะเย้ย ฉันค้อนเขาอย่างหมั่นไส้ ฝากไว้ก่อนเถอะ...ไอ้ภีม

ปลายเดือนพฤศจิกายน พวกฉันต้องทำบอร์ดวันพ่อกัน มีการแข่งขันกันด้วย ฉันก็ไปอ้อนพ่อให้มางานตามเคย พ่อพูดไม่ยาก ท่านยอมตกลงง่าย ๆ พอถึงวันงาน...พ่อ ๆ ทุกคนมางานกันโดยพร้อมเพรียง ฉันกอดแขนพ่อเดินอวดเพื่อน ๆ ถึงพ่อฉันจะไม่หล่อเท่าไหร่ แต่พ่อฉันใจดีที่สุดในโลก ฉันเจอไอ้ภีมนั่งหงอยอยู่คนเดียว เลยเดินไปทัก จริง ๆ กะจะอวดพ่อนั่นแหละ

"ป๊าขา นี่...ภีมเพื่อนเข็มค่ะ"

ไอ้ภีมยกมือไหว้พ่อฉัน พ่อฉันรับไหว้พร้อมรอยยิ้ม

"ไอ้ภีม...พ่อแกล่ะ"

ไอ้ภีมส่ายหัว ฉันเห็นเขาทำหน้าเศร้า ๆ

"พ่อแกไม่ยอมมาเหรอ"

"ไม่...ไม่มีพ่อ"

ไอ้ภีมพูดเสียงเบา ฉันอึ้งเลย...ที่แท้ไอ้ภีมกำพร้าพ่อหรือนี่

"ไม่เป็นไร...อย่าเสียใจนะ ป๊าเป็นพ่อให้ก็ได้"

ไอ้ภีมมองพ่อฉันแล้วทำตาโต

"จริงหรือครับ...

เสียงไอ้ภีมดูตื่นเต้น พ่อฉันยิ้มใจดีพยักหน้าให้เขา ฉันมองหน้าพ่อ พ่อฉันจะใจดีเกินไปละนะ ถึงขนาดยอมให้ไอ้ภีมกราบแทนพ่อเขาเลยเหรอ...ฉันไม่ยอมหรอก

"ป๊า...ได้ไงอ่ะ"

"หยวน ๆ น่าลูก เท่ากับป๊ามีลูกชายเพิ่มมาอีกคน...ไม่ดีหรือ"

ฉันทำปากยื่น พอดีครูเรียกคุณพ่อไปนั่งประจำที่ ฉันกอดแขนพ่อเดินไปด้วยกัน พ่อฉันนั่งลงที่เก้าอี้ ฉันกับไอ้ภีมคุกเข่าต่อหน้าพ่อ เราก้มกราบพ่อพร้อมกัน พ่อลูบหัวเรา...แล้วรับพวงมาลัยจากเรา ไอ้ภีมพูดกับพ่อว่า

"ขอบคุณครับ...ป๊า"

พ่อฉันยิ้ม...และกอดฉันกับไอ้ภีมคนละข้าง

"เข็มรักป๊าที่สุดเลยค่ะ ป๊าใจดีที่สุดในโลกเลย"

พ่อลูบหัวฉันและหัวเราะชอบใจ