ตอนที่ 7 ไม้เบื่อไม้เมา

พ่อฉันกลับไปแล้ว พ่อเพื่อน ๆ ก็ทยอยกลับเช่นกัน พวกฉันยังมีเรียนคาบบ่ายต่ออีก 2 วิชา ฉันเดินไปห้องน้ำ...ที่วันนี้เงียบไม่มีคน ฉันได้ยินเสียงเหมือนใครมาร้องไห้ ด้วยความอยากรู้ ฉันเลยเดินตามเสียงไป

ก็เห็นเด็กผู้ชายยืนหันหลังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังห้องน้ำ ปกติตรงนี้จะไม่มีใครเข้ามา พอฉันเดินเข้าไป...เขาก็หันมาพอดี

"ไอ้ภีม...นี่...แก"

ฉันอึ้งที่เห็นเป็นไอ้ภีม น้ำตานังไหลนองหน้าอยู่เลย เขารีบหันหลังเช็ดน้ำตา

"ฉันไม่เป็นไร..."

เขาพูดปนเสียงสะอื้น

"แกร้องไห้ทำไม แกเสียใจเรื่องพ่อใช่ไหม"

ไอ้ภีมยืนก้มหน้า น้ำตาไหลออกมาอีก ฉันเห็นเขาสะอึกสะอื้นแล้วก็สงสาร ฉันเดินเข้าไปหาเขา...ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เขามองหน้าฉัน

"เข็ม...ขอบใจพ่อแกจริง ๆ นะ ปีนี้เป็นปีแรกที่ฉันได้กราบพ่อ ทำไมคนอื่นมีพ่อ...แต่ฉันไม่มีล่ะเข็ม"

ไอ้ภีมพูดแล้วร้องไห้ใหญ่ ฉันเข้าไปกอดและลูบหลังเขา แล้วบอกเขาว่า

"อย่าร้องไห้เลยนะ แกมีแม่ที่สวยกว่าใคร ใจดีกว่าใคร และรักแกที่สุด...แค่นี้ก็พอแล้วนี่หว่า ทำไมแกจะไม่มีพ่อล่ะ แกมีพ่อฉันเป็นพ่อให้แกแล้วไง"

ฉันเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้

"ลูกผู้ชาย...อย่าร้องไห้ง่าย ๆ เข้าใจไหม"

ฉันเอาคำของแม่ที่ชอบบอกเจ้าพงษ์เวลาร้องไห้...มาบอกไอ้ภีม ไอ้ภีมยิ้มแล้วจับหัวฉันโยกเบา ๆ เราต่างยิ้มให้กัน ฉันลืมความกวนตีนของเขาไปชั่วขณะ ไอ้ภีมตรงหน้าฉัน คือไอ้ภีมที่ฉันเจอครั้งแรก

เดือนธันวาเป็นเดือนที่ฉันชอบที่สุด ไม่เพียงมีวันหยุดเยอะ ยังมีงานโน่นงานนี่ที่โรงเรียนอีก ห้องฉันตื่นเต้นกับการจัดงานปีใหม่มาก เราเตรียมจัดตกแต่งห้อง เตรียมของขวัญมาจับฉลากกัน

พอถึงวันงาน...พวกเราไม่ต้องใส่ชุดนักเรียน แต่ใส่ชุดไปรเวทกันอย่างสวยงาม ฉันใส่เสื้อแขนยาวสีขาว มีเสื้อกั๊กยีนส์ทับ ใส่กับกระโปรงยีนส์ และรองเท้าคัทชูสีหวาน ฉันภูมิใจกับชุดสวยของตัวเอง เดินเข้าโรงเรียนอย่างภาคภูมิใจ

"โห...เข็ม...สวยว่ะ"

น้ำชมเมื่อเห็นฉันเป็นคนแรก น้ำใส่ชุดกระโปรงลายดอกสีเหลือง น่ารักมาก เกี๊ยว...ยายจอมแก่น ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแลค

"ทำไมแกไม่ใส่กระโปรงวะเกี๊ยว"

"ไม่ชอบอ่ะ...ฉันชอบใส่กางเกงมากกว่า...สบายกว่าตั้งแยะ"

ไอ้ภีมกับไอ้นพเดินเข้ามาในห้อง ไอ้นพใส่เสื้อเชิ้ตผูกเนคไท...โก้มาเชียว ส่วนไอ้ภีม...เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ไอ้ภีมมองฉันแว่บนึง เขายิ้ม...ไม่รู้ยิ้มอะไร แล้วก็เดินผ่านไปนั่งที่โต๊ะของเขา

พวกเราปาร์ตี้กันสนุกสนาน จนมาถึงการจับฉลากที่รอคอย

"แกซื้อไรมาวะเข็ม"

น้ำกระซิบถาม

"ไม่บอก...ใครจับได้ก็รู้เองแหละ"

"นี่ๆๆๆ...รู้ไหม ฉันได้ยินมาว่า ครูอมราเอาตังค์มาจับฉลากด้วยล่ะ อยากรู้จัง...ใครจะจับได้น๊า"

พอได้ยินแบบนี้...เราเลยยิ่งตื่นเต้นกันใหญ่ ต่างก็ใจจดใจจ่อรอเวลา พวกผู้ชายที่เป็นคนทำฉลากให้พวกเราจับ...และจะจับเป็นพวกสุดท้าย

"เอาล่ะค่ะ...พวกสาว ๆ เข้าแถวมาจับเบอร์ทีละคนนะคะ"

พวกเรารีบเข้าแถว...แล้วเดินเข้าไปจับทีละคน พอถึงคิวฉัน...ฉันจับได้ของจุ๋ม เป็นผ้าพันคอสีสวย...เข้ากับชุดฉันมาก ฉันรอดูว่า...ใครนะ...จะเป็นคนจับได้ของฉัน

น้ำจับได้ของไอ้ภีม เป็นตุ๊กตาตัวไม่ใหญ่...น่ารักเชียว น้ำดีใจกอดไม่ปล่อย หลายคนมองน้ำด้วยความอิจฉา...คงอยากได้ของไอ้ภีมล่ะสิ ฉันเฉย ๆ ไม่อยากได้ของเขาหรอก

ถึงคิวไอ้ภีมจับฉลากบ้าง เขาดันจับได้ของฉัน ฉันซื้อลูกแก้วตั้งโชว์ ข้างในเป็นรูปเจ้าหญิงกับเจ้าชายเต้นรำกัน มีกากเพชรกระจายสวยงาม ถ้าหมุนตรงฐานจะมีเสียงเพลงด้วย

"ไอ้ภีมจับได้ของใครวะ...โคตรน่ารักเลยอ่ะ"

หน่อยมองแล้วถามขึ้น ฉันทำเป็นเงียบ...ไม่รู้ไม่ชี้ ชื่อจะเขียนไว้ที่หน้ากล่อง คนที่ไม่ได้ของจะไม่รู้ ไอ้ภีมหันมามองฉัน เขาคงรู้แล้วล่ะ...

ฉันเห็นไอ้ภีมเอาใส่กล่องปิดไว้อย่างเดิม แล้วใส่เป้ที่เขาสะพายมา เขาฉันมอง...และยักคิ้วยิ้มมุมปากให้ คนอะไร...กวนตีน ฉันค้อนแล้วหันหลังกลับ ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนจับฉลากได้ของฉัน