ตอนที่ 5 ไม้เบื่อไม้เมา

ในงานวันแม่...เพื่อน ๆ ทุกคนพาแม่มาร่วมงาน วันนี้แม่ฉันแต่งตัวสวยมาก ใส่ชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ฉันเอาดอกมะลิมาติดเสื้อให้แม่ แล้วพาแม่มานั่งที่ห้องเรียน ไอ้ภีมก็พาแม่มันมาด้วย ฉันยอมรับว่าแม่ไอ้ภีมสวยมาก แม่ฉันทักทายกับแม่ของเพื่อน ๆ ฉันยกมือไหว้แม่ไอ้ภีม เขาแนะนำแม่ให้เรารู้จัก แม่เขาชื่อพรนภา ตั้งแต่นั้น...ฉันเลยเรียกแม่เขาว่าน้าภา

"น่ารักจริง...ชื่ออะไรคะ"

"หนูชื่อเข็มค่ะ"

แม่ฉันหันมายิ้มให้แม่ไอ้ภีม ทั้งสองคนนั่งด้วยกัน พูดคุยกันเหมือนรู้จักกันมานาน ฉันกับไอ้ภีมและเพื่อน ๆ ถือพวงมาลัยมากราบแม่ของเรา แม่ของฉันรับพวงมาลัยแล้วยิ้มน้ำตาคลอ...ฉันเข้าไปกอดเอวแม่

"เข็มรักม๊าที่สุดเลยค่ะ"

ฉันบอกรักแม่ แม่ยิ้มให้ฉัน...เป็นยิ้มที่สวยที่สุด

เราสอบเทอมต้นไปละ และกำลังจะปิดเทอมในเดือนตุลากัน พวกเพื่อนผู้หญิงเลยจะนัดกันไปดูหนังหลังสอบเสร็จ ฉันไปขอแม่ และแม่ให้ตังค์ไปดูหนังกับเพื่อนมา 200 บาท พอสอบเสร็จเราก็จะไปกันเลย วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย พรุ่งนี้เราก็ปิดเทอมแล้ว ตอนช่วงพักสอบ พวกเราก็มานั่งคุยกัน

"นี่...เย็นนี้เราจะไปดูเรื่องไรดีล่ะ"

เกี๊ยวถามขึ้น

"มีเรื่องไรน่าดูบ้างล่ะ"

ฉันถามบ้าง แต่เพื่อน ๆ ต่างส่ายหน้ากันเป็นแถว

"งั้น...เราไปดูโปรแกรมที่หน้าโรง แล้วค่อยตัดสินดีกว่าไหม"

ทุกคนพยักหน้าเห็นดีด้วย

"แล้วพวกผู้ชายจะไปมะ"

น้ำถามฉัน

"ไปถามพวกมันเองดิ"

น้ำเลยเดินไปถามไอ้ภีม

"ไม่ล่ะ...มีนัดแล้ว"

ไอ้ภีมตอบมา

"ฉันจองตั๋วกลับบ้านไว้แล้วอ่ะ แกไม่บอกก่อนนี่"

ไอ้นพบอกน้ำ ไอ้นพเป็นเด็กต่างจังหวัด พอปิดเทอมเลยต้องกลับบ้าน น้ำเลยเดินกลับมา

"ไม่ต้องถามหรอก มีแต่พวกเรานี่แหละ...ที่จะไปดูหนังกันน่ะ ไอ้ภีมไม่ว่าง...มันนัดกับสาวห้องหนึ่ง ไอ้นพกลับบ้าน ไอ้เชียรนัดสาวห้องสาม ไอ้ทินนัดเตะบอลกับพวกไอ้วัฒน์"

ฉันบอกทุกคน

"ไอ้เข็ม...รู้ดีจริงนะแก"

ไอ้ภีมส่งเสียงมา

"ก็ใครใช้ให้แกคุยเสียงดังกันในห้องน้ำล่ะ ห้องน้ำหญิงกับห้องน้ำชายแค่กำแพงกั้น ที่พวกแกคุยกัน...คนหูตึงยังได้ยินเลย"

พวกไอ้ภีมเงียบไปเลย

"อย่าเจ้าชู้ให้มากนักนะโว้ย ระวังจะเจอดีเข้าสักวัน เผลอ ๆ อาจจะโดนตัดจนเป็นไอ้ด้วนก็ได้นะ"

ฉันพูดแล้วหันไปเบ้ปากใส่ไอ้ภีม เขามองมาทำหน้าโกรธ ๆ แต่ฉันไม่สนใจเขาหรอก กลัวซะที่ไหนล่ะ เชอะ!!...

ในที่สุด...เราก็ได้ปิดเทอมเดือนนึง แต่เป็นเดือนที่เฮงซวยอนาถที่สุด เพราะฝนตกจนไปไหนไม่ได้ พ่อฉันวางแผนจะพาพวกเราไปเที่ยวพัทยา...ก็ต้องอดไป

เจ้าพงษ์น้องชายฉัน...ร้องไห้ด้วยความผิดหวัง เขาอยากไปเล่นเรือกล้วยที่พัทยามานานละ ฉันก็อยากไปนอนโรงแรม อยากไปกินบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลที่พ่อบอกว่าจะพาไปกิน แต่ฝนเจ้ากรรมดันตกได้ตกดี...ตกหนักทุกวันด้วย...ให้มันได้ย่างนี้สิน่า

"เจ้เข็ม...พงษ์อยากไปทะเลอ่ะ"

เจ้าพงษ์เพิ่งอยู่ป.5 เอง มันทำตาแดง ๆ จนฉันสงสาร

"เจ้ก็อยากไป แต่ฝนตกแบบนี้จะไปไหนได้ล่ะ ไม่เป็นไรนะ...เอาไว้ฝนหยุดตก ป๊าก็จะพาเราไปเองแหละ อดทนรอหน่อยนะ"

เจ้าพงษ์พยักหน้าแล้วเอาแขนปาดน้ำตา ฉันไม่ได้แค่ปลอบน้อง แต่ยังปลอบใจตัวเองด้วย นึกภาวนาให้ฝนหยุดตกเร็ว ๆ แต่ดูท่าจะไม่มีวี่แววเอาซะเลย