ตอนที่ 4 หาเรื่องเองนะ

"อีกอย่างนะเว้ย...ถึงรู้แล้วไง พ่อกูใหญ่เว้ย ครูคนไหนจะกล้าเล่นกับพ่อกู...ขอดูหน้าหน่อยเด๊ะ"

"งั้นเหรอ...ใหญ่แค่ไหนล่ะ"

เสียงครูอมราเครียดมาเลย ท่านคงได้ยินหมดแล้ว ฉันยิ้มมุมปาก แล้วรีบวิ่งไปหาครู พวกเพื่อน ๆ ก็วิ่งตามมาเป็นพรวน พวกนั้นหน้าเหวอเลย คงคิดไม่ถึงล่ะสิ ว่า...ครูอมราจะมาได้ยินด้วยตัวเอง ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาจะแก้ตัวยังไง งานนี้ขอบอกเลยว่า รอดยาก...

ครูอมราทำหน้าเครียดจ้องมองพวกนั้น

"ไหน...เมื่อครู่ใครที่บอกว่าพ่อใหญ่ ครูต้องกลัวน่ะ...ใครพูด"

คนที่พูดผูกผมทรงหางม้า...ทำหน้าจ๋อย ที่เก่งเมื่ิอกี้หายไปหมด

"หนู...ล้อเล่นค่ะ"

"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวครูขอเจอพ่อเธอหน่อย...ว่าใหญ่จริงไหม ไปห้องพักครูให้หมดทุกคน รวมทั้งพวกเธอด้วย"

ครูอมราเรียกพวกเราไปด้วย พวกเราเดินตามท่านไป พวกเพื่อนผู้ชายยืนมองพวกเราอย่างงง ๆ พวกฉันยิ้มเจื่อน ๆ ให้พวกเขา

ในห้องพักครู...พวกเราต้องเล่าต้นสายปลายเหตุให้ครูฟัง พวกนั้นมองพวกเราตาปริบ ๆ งานนี้จะอยู่หรือจะไปก็อยู่ที่ปลายลิ้นของพวกเราแล้วล่ะ

"เล่ามาซิ...เขมิกา เกิดอะไรขึ้น"

ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างตามจริง ครูมองคนพวกนั้นอย่างตำหนิ

"นี่พวกเธอมาเรียน...หรือจะมาเป็นอันธพาลกันแน่ เป็นเด็กผู้หญิงแท้ ๆ กลับทำตัวเกเร...มันใช้ได้ที่ไหน"

"พวกหนูขอโทษค่ะ เราสำนึกผิดแล้วค่ะคุณครู อย่าบอกพ่อแม่เราเลยนะคะ"

แต่ละคนร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว หายเก่งหายซ่าไปเลย ฉันเห็นพวกนั้นร้องไห้...เลยบอกครูว่า

"คุณครูขา...ความจริงพวกเราก็ยังไม่ได้ตีกัน แค่ทะเลาะเถียงกันนิดหน่อยเอง คุณครูอย่าเชิญผู้ปกครองได้ไหมคะ พวกหนูสัญญาว่าจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วค่ะ..."

ฉันเอาศอกกระทุ้งยายหางม้าที่ยืนข้างฉันเบา ๆ

"ใช่...ใช่ค่ะ พวกหนูจะไม่ทำตัวเกเรอีกแล้วค่ะ"

ครูอมรามองพวกเราแล้วถอนใจ

"เอาเถอะ...คราวนี้ครูจะยังไม่เรียกผู้ปกครองของพวกเธอ แต่คงต้องขอหักคะแนนจิตพิสัยคนละสิบคะแนน ต่อไปก็อย่าไปขู่เพื่อนอีกล่ะ ครูให้โอกาสแค่ครั้งเดียวนะ...ไปได้"

พวกเราไหว้ลาครูแล้วเดินออกมา ยายผมหางม้าเดินมาจับแขนฉัน เรายืนเผชิญหน้ากัน

"มาช่วยฉันทำไม"

"ฉันไม่เคยอยากมีเรื่องกับใคร อีกอย่าง...เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เป็นเพื่อนกันไม่ดีกว่าหรือ ทะเลาะกันแล้วได้อะไรล่ะ...จริงไหม"

"เธอชื่ออะไร..."

"เข็ม...เขมิกา"

"ฉันจะจำไว้...ฉันชื่อบัว...นิลุบล จำไว้ด้วยนะ"

เราต่างยิ้มมุมปากให้กัน ก่อนจะต่างคนต่างเดินกลับห้องเรียน

"เธอใจดีเกินไปหรือเปล่า"

เกี๊ยวพูดกับฉัน

"ช่างเหอะ...ไม่มีเรื่องดีกว่านะ เธอไม่ได้ยินที่ครูอมราพูดเหรอ ให้โอกาสแค่ครั้งเดียว ถ้าพวกนั้นยังกล้าหาเรื่องอีก...มันก็โง่แล้วล่ะ"

ฉันพูดแล้วยิ้มให้เพื่อน พวกเขามองฉันแล้วส่ายหัว ไม่รู้ส่ายหัวเพราะไม่เข้าใจ...หรือส่ายหัวกับความคิดของฉันกันแน่

หลังจากที่เรียนมาเทอมนึง ฉันกับพวกเพื่อน ๆ ก็สนิทกันมากขึ้น คำเรียกก็เปลี่ยนไป พวกผู้ชายเริ่มไม่พูดสุภาพกับพวกฉันละ ภีมเรียกฉันว่า "ไอ้เข็ม" ฉันก็เรียกเขาว่า "ไอ้ภีม"

จะด้วยความสนิทกันยังไงก็ไม่รู้ ไอ้ภีมที่ฉันเคยคิดว่าเป็นคนน่ารัก ใจดี กลับมากวนตีนฉันมากกว่าใคร ฉันเองก็ไม่ยอมเขาเหมือนกัน...กวนมากวนกลับ เราจึงมีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกวัน

แต่ไอ้ภีมเรียนเก่งมาก พวกเราจึงต้องอาศัยขอลอกการบ้านเขาบ่อย ๆ เพราะเราไม่ได้หัวดีเหมือนเขา เขาก็จะบ่นทุกครั้ง แต่ก็ยอมให้ลอก และพวกเราต้องเลี้ยงข้าวเขาเป็นการตอบแทน

วันนี้...จู่ ๆ ไอ้ภีมก็เดินมาบอกฉันว่า

"ไอ้เข็ม...พรุ่งนี้แกซื้อขนมมาให้ฉันกินหน่อยดิ ฉันอยากกินข้าวต้มมัด...เจ้าที่แกเคยซื้ออ่ะ"

"จะกินก็เอาตังค์มา ฝากตังค์ได้กิน ฝากลมได้ลมโว้ย"

"โห...แกนี่...งกว่ะ 10 บาทฉันก็พอกินแล้ว แค่นี้ซื้อให้ไม่ได้เหรอ"

"ได้...ตังค์มาดิ แค่ 10 บาท...ขนหน้าแข้งแกไม่ร่วงหรอก...ไอ้ภีม"

เขาควักตังค์ออกมาดู ฉันฉกแบงค์ 20 เขามาใบนึง

"ทอนด้วยนะโว้ย"

"เสียใจ...ค่าเดิน 10 บาท รวมเป็น 20 พอดี...ขอบใจนะ"

"อ้าววว...ไอ้เข็ม...แกขี้โกงนี่หว่า"

"โกงตรงไหน...ฉันต้องเดินไปซื้อนะยะ ไม่ใช่นั่งกระดิกนิ้วเฉย ๆ อย่างแกแล้วได้กิน แค่นี้ทำบ่น ทีวันก่อนแกพาเด็กห้องสองไปกินไอติม หมดไปเท่าไหร่ล่ะ...ฉันเห็นนะโว้ย..."

ไอ้ภีมเงียบ เขาชี้หน้าฉัน

"จำไว้นะแก...ไอ้เข็ม"

ฉันแลบลิ้นใส่เขา...กลัวตายล่ะ พวกเราเป็นแบบนี้ทุกวัน ทะเลาะกันได้ทุกเรื่อง ส่วนยายบัวผมหางม้า เราไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว วิธีของฉันได้ผล พวกยายบัวไม่มาหาเรื่องเราอีก แต่เธอกลับมาชอบไอ้ภีมแทน เห็นมาตามตื๊อไอ้ภีมอยู่ ฉันอยากหัวเราะให้ฟันหัก ชอบไอ้ภีมเนี่ยนะ...คิดผิดแท้ ๆ ไอ้ภีมเจ้าชู้จะตาย ใครน่ารักเขาจีบหมด ถึงขนาดข้ามรุ่นไปจีบรุ่นพี่ นี่ขนาดม.1 เองนะ

อีกไม่นานก็จะถึงวันแม่ละ โรงเรียนมีจัดงาน...ให้นักเรียนพาแม่มาร่วมงานด้วย ฉันต้องมานั่งอ้อนวอนแม่...ให้ยอมไปร่วมงาน

"นะม๊า...ม๊าไม่ไป...แล้วเข็มจะกราบใครล่ะ"

"ไม่เอาอ่ะ...ม๊าอาย'

"ม๊าาา...น๊า...ไปงานโรงเรียนเข็มนะ..นะคะ..ม๊าาาา"

"ดูก่อนแล้วกัน..."

"ม๊าอ่ะ...เข็มไปคุยกับเพื่อนว่าม๊าของเข็มสวย...เพื่อน ๆ ก็เลยอยากเห็น ถ้าม๊าไม่ไป...เพื่อน ๆ ก็ไม่ได้เห็นน่ะสิ ว่าม๊าของเข็มสวยแค่ไหน"

ฉันรีบหยอดคำหวานให้แม่ใจอ่อน

"อ่ะๆๆๆ...ก็ได้..."

แม่พูดยิ้ม ๆ ฉันดีใจกอดแม่แน่น ให้ถึงวันงานก่อนเถอะ ฉันจะได้อวดแม่กับเพื่อน ๆ แม่ฉันดีที่สุดในโลกเลย