ตอนที่5

เช้าวันใหม่หลังผ่านมรสุมลูกยักษ์ชั่วข้ามคืน หญิงสาวเจ้าของห้องยังคงนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงกว้างที่เปรียบเสมือนสนามรบของเธอกับเขาเมื่อคืนนี้

"กลิ่นอะไรวะ?" วีราหน้าตาตื่นลุกขึ้นพรวดพราดด้วยความตกใจอย่างลืมตัวเมื่อได้กลิ่นแปลกๆ คล้ายกลิ่นอาหารโชยเข้าจมูก

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มของเพื่อนสนิทที่ทำหน้าที่เป็นพ่อครัวยามเช้าเดินมาพร้อมถาดอาหารที่ตั้งใจทำสุดฝีมือ

"อะไร?" เธอค่อยตั้งสติได้เมื่อเห็นสรันเดินเข้ามาในห้องพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแต่ก็ยังคงทำนิ่งเฉยไว้ก่อน หากอีกฝ่ายไม่พูดถึงเธอก็เงียบและลืมมันไป

"ข้าวต้มหมูไง อุตส่าห์ทำให้เลยนะเนี่ย" สรันยอมตื่นแต่เช้าเพื่อไปซื้อวัตถุดิบต่างๆ มาทำให้เธอเพราะตั้งใจจะเอาใจและจะได้เปิดอกคุยเรื่องเมื่อคืน

"แกเนี่ยนะทำเอง? เชื่อได้ไหมเนี่ย" วีราพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

"หน้าอย่างฉันก็ทำอาหารเป็นนะเว้ย ขยับไปหน่อยสิ" คนตัวเล็กยอมขยับให้อีกคนนั่งบนเตียง สรันถือชามข้าวต้มไว้อย่างระมัดระวังก่อนจะเริ่มป้อนเธอ

"อะไร?" วีราขมวดคิ้วด้วยความสงสัยร้อยวันพันปีสรันไม่เคยจะมีมุมแบบนี้ให้ได้เห็น

"ก็ป้อนไง อ้าปากเร็ว อ้าม" ถึงจะมึนงงแต่ก็ยอมอ้าปากรับแล้วเคี้ยวจนแก้มตุ่ย

"ไม่เอาผักชี" ปากเล็กที่กำลังเคี้ยวเอ่ยบอกคนที่กำลังจะป้อนคำต่อไป

"รู้แล้วๆ" สรันเขี่ยผักชีออกก่อนจะเน้นตักข้าวและหมูให้เธอ

"รู้แล้วจะใส่มาทำไม"

"ใส่ให้มันหอมเฉยๆ ไม่กินก็เขี่ยทิ้งไปสิ" คนตัวโตตักข้าวต้มป้อนคนที่นั่งบ่นหน้ามุ่ย

"อร่อยนะเนี่ย ไม่คิดว่าแกจะทำอะไรแบบนี้กับเขาได้"

"ทำไม ถึงฉันจะหล่อแต่เรื่องทำอาหารก็ไม่เป็นรองใครนะจะบอกให้" สรันโอ้อวดสรรพคุณตัวเองเกินความเป็นจริงจนวีราได้แต่กลอกตามองบน ทั้งคู่พูดคุยกันจนทำให้วีราเกือบลืมเรื่องราวแสนน่าอายเมื่อคืนไปสนิท

"หวาย"

"ว่า?" เสียงหวานขานรับทั้งที่ยังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

"แก..ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า" ชายหนุ่มถามไม่ค่อยเต็มเสียงเพราะกลัวเธอจะโกรธหรือโวยวายแต่ผิดคาดเมื่ออีกฝ่ายกลับเงียบหน้าสลด

"ไม่เจ็บแล้ว ฉันขอโทษนะสาย" วีราก้มหน้ารู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนของตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้

"ขอโทษ? แกจะขอโทษฉันทำไม ฉันต่างหากต้องขอโทษที่ทำให้แกเจ็บ" มือหนาจับมือของเธอขึ้นมากุมไว้ สายตาคมจ้องลึกไปที่ดวงตาสวยของเธอจนคนตัวเล็กต้องเป็นฝ่ายหลบตา

"แกลืมเรื่องเมื่อคืนไปเถอะนะ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนดีๆ แบบแกไปนะสายแต่ถ้าแกจะไม่ให้อภัยฉันก็ได้ไม่เป็นไร" วีรากลัวเพื่อนจะโกรธกับสิ่งที่เธอทำลงไป เธอยังอยากเป็นเพื่อนกับสรันแต่ถ้าเขาไม่อยากมีเธอเป็นเพื่อนอีกเธอก็เข้าใจและจะตีตัวออกหากเอง

"นี่! ฉันไม่ลืมหรอกนะ แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไมแกถึงเป็นแบบนั้นทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจู่ๆ เมื่อคืนก็รู้สึกเหมือนถูกไฟช็อตเวลาฉันโดนตัวแก แล้วพอยิ่งกินเหล้าเข้าไปก็ยิ่งรู้สึก.." วีราเล่าก่อนจะเงียบไป

"รู้สึก? รู้สึกอะไร?" สรันขมวดคิ้วแทบจะเป็นเลขแปดเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนกันแน่ ถ้าโดนวางยาเขานี่แหละจะไปจัดการกับไอ้คนพวกนั้นเอง

"รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเลย"

"หรือแกจะโดนยาปลุกเซ็กซ์" สรันเริ่มแคลงใจเพราะอาการของวีราค่อนข้างที่จะเข้าข่าย

"ฉันว่าไม่น่านะ แก้วเหล้าก็อยู่ตรงหน้าฉันตลอดไม่ได้ใส่ส่งให้ใครเลย" สรันคิดตามที่เพื่อนพูดซึ่งมันก็จริงขนาดเหล้าหมดเขาก็คือคนที่เป็นคนชงเหล้าให้เพื่อนเองกับมือ

"แล้วแกเป็นอะไรกันแน่วะ?"

"เฮ้อ! ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" วีราทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างหมดแรง เธอไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่มันคืออะไรแต่เมื่อคืนยิ่งสรันตอบสนองความต้องการเธอก็ยิ่งชอบใจและอยากจะได้อีกเรื่อยๆ

"แล้วแกจะโอเคหรือเปล่าที่เสียความ..." สรันไม่กล้าพูดเพราะกลัวจะไปจี้ปมความรู้สึกของเพื่อน

"ความบริสุทธิ์อะเหรอ ฉันไม่ซีเรียสหรอกเก็บไว้ก็เท่านั้น เสียๆ ไปก็ไม่มีอะไรแปลก" วีราคือคนที่ปรับตัวเก่งและเธอไม่สนใจสิ่งที่สูญเสียไปแล้วเธอรู้แค่ว่าต้องทำวันข้างหน้าให้ดีที่สุด

"หวายแต่ฉันอยากรับผิดชอบแกนะ ให้ฉันคบกับแกก็ได้ เราเป็นแฟนกันก็ได้" สรันได้โอกาสรีบยื่นข้อเสนอให้เธอเขารอเวลานี้มาหลายปี

"บ้าหรือไงสาย ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันจะไม่มีแฟน!" แต่วีรากลับปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด เธอไม่อยากมีความรัก ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากมีความสัมพันธ์กับใครเกินกว่าคำว่าเพื่อน เธอไม่ชอบความผูกพัน

"ฉันรู้ ฉันก็แค่อยากรับผิดชอบสิ่งที่ทำลงไป"

"แค่แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและเข้าใจฉันที่สุดก็พอแล้ว"

"เพื่อนที่ดีงั้นเหรอ" ถ้าบอกว่าอยากเป็นมากกว่าเพื่อนเธอจะให้เขาได้หรือเปล่า

"แกยังเป็นเพื่อนกับฉันอยู่ใช่ไหมสายฟ้า" เสียงหวานถามพร้อมทำตาปริบๆ เพื่อรอคำตอบจากเพื่อน

"นะ..แน่นอนสิ..เพื่อนรัก" ชายหนุ่มตอบไม่ค่อยเต็มเสียงเพราะรู้สึกปวดหนึบในใจ อยากเป็นมากกว่าเพื่อนแต่คงเป็นไปไม่ได้

"ขอบคุณนะ เพื่อนรักของฉัน" หญิงสาวโอบไหล่เพื่อนสนิทเหมือนอย่างทุกครั้ง ทั้งคู่ได้พูดคุยเรื่องราวเมื่อคืนจนเข้าใจกันได้ดีและสามารถกลับมาเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมโดยที่ไม่มีใครร้องเรียกให้อีกฝ่ายต้องผิดชอบ