เพื่อนกัน(ห้าม)หวั่นใจ

บนเตียงกว้างมีสองร่างชายหญิงกำลังนอนกอดก่ายกันอย่างสบายใจโดยไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว

ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังสนั่นลั่นห้องนอน แต่คนที่เป็นเจ้าของเครื่องยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่น

"หวายมือถือแกดัง" เสียงทุ้มของคนที่นอนข้างๆ ฮึมฮัมเบาๆ ด้วยความงัวเงียก่อนจะเอื้อมมือสะกิดไหล่คนที่นอนหลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวให้ลืมตา

"ไม่รู้" เจ้าของโทรศัพท์ที่ดังตอบปัดๆ โดยไม่ได้ลืมตาขึ้นมองสิ่งใด เพราะตอนนี้เธอกำลังง่วงและเพลียมากจากกิจกรรมเมื่อคืน

"จะปลุกทำไมทุกเช้า" บ่นอุบอิบก่อนจะขยี้ตาแล้วลุกขึ้นเดินโทงเทงล่อนจ้อนไปยังเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงที่ถูกถอดอยู่บนพื้น

สภาพห้องอย่างกับเพิ่งผ่านสงครามมาหมาดๆ เสื้อผ้าถูกถอดทิ้งกระจัดกระจายอย่างไม่ไยดีอยู่เกลื่อนห้อง นอกจากเสื้อผ้าแล้วยังมีเศษซากถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้วอีกต่างหาก คงไม่ต้องบอกว่าเมื่อคืนห้องนี้เกิดอะไรขึ้น

"เฮ้อ!" สรันก้มลงเก็บผลงานของตัวเองตามพื้นก่อนจะจัดการเก็บกวาดทุกอย่างให้เข้าที่เหมือนทุกวันที่เคยทำ เรียกได้ว่าเขาชินกับสภาพห้องแบบนี้เสียมากกว่า

"ตื่นได้แล้ว" มือหนาสะกิดคนที่หลับให้ตื่นแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

"อื้อ!" เสียงหวานครางเบาๆ อย่างไม่พอใจเมื่อถูกปลุก

"หวายตื่นได้แล้ว" ปลุกซ้ำอีกครั้งพร้อมกับส่งแรงเขย่าให้อีกคนลืมตาตื่น

"ตื่นแล้วๆ" ร่างบางลุกขึ้นนั่งขยี้ตาตัวเองอย่างงัวเงีย

"เห็นนมหมดแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อคนที่กำลังนั่งงัวเงียไม่ระวังตัวเอาเสียเลย หน้าอกกลมสวยโชว์ประจักษ์ต่อหน้าทำเอาสรันส่ายหัวน้อยๆ ถึงจะเห็นจนชินแล้วก็ตามแต่ใครบ้างที่เห็นแบบนี้อยู่ตรงหน้าแล้วไม่เกิดอารมณ์เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนเสียหน่อย

"แกยังไม่ชินหรือไง เห็นทุกวัน" คนตัวเล็กขึ้นยืนขึ้นพร้อมกับร่างกายที่เปลือยเปล่าทั้งส่วนบนและส่วนล่างก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เพื่อนสนิทของตัวเองที่ยืนมองตาไม่กะพริบ

"ไอ้ชินน่ะชินแต่แกคิดถึงสายฟ้าน้อยของฉันบ้างสิ" สรันก้มมองลูกชายตัวเองที่กำลังตั้งโด่อยู่ใต้กางเกงบ็อกเซอร์ที่เพิ่งสวมได้ไม่นาน

"คิกๆ สายฟ้าน้อย" มือเล็กลูบวนเบาๆ แล้วหัวเราะคิกคักด้วยความอารมณ์ดี สรันทำได้แค่ยืนกัดฟันแน่นสะกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้

"ไม่ต้องมาจับ พอแล้วน้ำฉันจะหมดตัวแล้ว" สรันดึงมือเธอเอาไว้ก่อนที่จะคุมตัวเองไม่อยู่ วีรามองหน้าเพื่อนสนิทอย่างยั่วยวนทำท่าเดินนวยนาดเข้าห้องน้ำไปแต่ก็ยังไม่วายหันมากระดิกนิ้วเรียกเขาให้ตามเข้าไปแต่สรันไม่หลงกลเธออีกแล้ว เขาตัดสินใจหันหน้าหนีให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

"อย่าเพิ่งตื่นลูก ให้พ่อได้พักบ้าง" มือหนาลูบแก่นกายใหญ่ที่พองตัวขึ้นมาให้สงบลง ถ้าถามว่าทำไมเขากับเธอถึงมาอยู่จุดนี้ได้ทั้งที่เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยมก็คงเพราะเหตุเกิดเมื่อประมาณสามปีที่แล้วตอนที่ทั้งคู่เพิ่งเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก...