บทที่ 6 อยากรู้จักมากขึ้น

“จะพาฉันไปไหนคะ” รมิตามองรถคันหรูที่จอดอยู่ ก่อนจะหันกลับมายังชายหนุ่ม แล้วเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ไปหาของอร่อย ๆ” พูดจบ เขาก็จับเธอยัดเข้าไปในรถ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ทัดทาน

หลังจากรถแล่นออกมาจากบริษัทได้สักระยะ รมิตาจึงค่อย ๆ หันมองหน้าเขาแล้วตัดสินใจเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจนัก

“จริง ๆ แล้วไม่ต้องลำบากท่านรองประธานหรอกนะคะ ฉันทานแค่นั้น ก็อิ่มมากอยู่แล้ว”

“ใครว่าผมจะให้คุณทาน”

“แล้ว...” หญิงสาวทำหน้างง ก่อนรอยยิ้มแสนอบอุ่นของเขาจะปล่อยออกมา พลันหันสบตาหญิงสาวอย่างมีความหมาย ในขณะนั้นหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ จึงรีบหันกลับมาแล้วไม่ยอมสบตาเขาอีก

“ผมแค่อยากมาหาของอร่อย ๆ ทาน ก็เลยถือโอกาสชวนคุณมาด้วย” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนที่จะกล่าวต่อด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ถือตัวนัก

“จริง ๆ แล้วผมก็แค่อยากทำความรู้จักกับคุณมากขึ้น การที่จะเป็นเลขาของผมนั้น คุณจำเป็นต้องรู้ใจผมทุกอย่าง ต้องรู้ว่าผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เราจะได้ร่วมงานกันได้นาน” เหตุผลของเขาทำให้รมิตาพยักหน้าเข้าใจ ความอ่อนต่อโลกของหญิงสาว เปรียบเสมือนเหยื่อชิ้นดี ที่ทำให้นคินทร์หาโอกาสเข้าขย้ำ เขามองเธออีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้รมิตารู้สึกหัวใจสั่นไหว

“ผมถามอะไรหน่อยสิ”

“ค่ะ”

“คุณอาศัยอยู่กับใคร”

“ฉันอยู่คนเดียวกันค่ะ”

“พ่อแม่พี่น้องคุณล่ะ ขอโทษนะที่ต้องถามเรื่องส่วนตัว แต่ผมต้องการรู้พื้นฐานชีวิตของคุณโดยละเอียด เพื่อจะได้รู้จักเลขาของผมมากขึ้น” คำอ้างของเขาทำให้รมิตาหลงเชื่อสนิทใจ ก่อนหญิงสาวจะปล่อยยิ้มหวานออกมา แล้วตอบกับเขาไปตามความเป็นจริง โดยไม่มีอะไรปิดบัง

“ฉันอยู่คนเดียวค่ะ อยู่คนเดียวมานานมากแล้ว ฉันเรียนจบได้เพราะพี่สาวที่อยู่เมืองนอกส่งเงินมาให้ รวม ๆ กับที่ฉันหางานเสริมทำไปด้วย ชีวิตจึงไม่ได้ลำบากมากนัก ดังนั้นท่านรองไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เชื่อมั่นได้เลยว่าฉันเป็นคนมีความรับผิดชอบอย่างมาก” หญิงสาวเผลอปล่อยความเป็นธรรมชาติ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว แม้เธอจะมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับรวิพา แต่กิริยาต่างกันอย่างสิ้นเชิง นคินทร์เก็บรายละเอียดทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะตบไฟเลี้ยวเข้าไปยังร้านอาหารร้านหนึ่ง

หญิงสาวทอดสายตามองไปยังร้านอาหารหรูดังกล่าว พร้อมกับมองไปรอบ ๆ ด้วยความแปลกตา ชีวิตของเธอมักจะวนเวียนอยู่กับอาหารข้างทางเป็นส่วนใหญ่ ไม่เคยได้เข้าร้านอาหารหรูหราแบบนี้เท่าไหร่นัก ก่อนที่นคินทร์จะพาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหาร

หญิงสาวสั่งอาหารเมนูง่าย ๆ มาทานเพราะอิ่มท้องมาก่อนแล้ว เธอสังเกตเห็นเขาสั่งเพียงแค่ผัดไทยง่าย ๆ และน้ำดื่มธรรมดาเท่านั้น

“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมมองแบบนั้น” นคินทร์เอ่ยถาม หลังจากแววตาสงสัยของเธอเผยออกมาสักระยะ

“ท่านรองชอบทานผัดไทยเหรอคะ” นคินทร์ก้มมองอาหารครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลง

“ก็ชอบนะ” เขาตอบเสียงเรียบ

“จริง ๆ แล้ว ฉันมีผัดไทยเจ้าประจำอยู่ค่ะ อร่อยมาก ๆ ถ้าหากว่าท่านรองสนใจ ฉันยินดีแนะนำนะคะ” เขาเคี้ยวอาหารได้เพียงสองสามคำ จึงนึกบางอย่างได้ ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วให้พนักงานคิดเงินในทันที พร้อมกับดวงตากลมของรมิตามองเขาด้วยความแปลกใจ

“อิ่มแล้วเหรอคะ” เธอถามเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มบางเบาออกมา

“เปล่า”

“แล้วให้พนักงานเก็บเงินทำไมคะ”

“ผมอยากไปทานผัดไทยที่ร้านที่คุณว่า...”

“ตอนนี้เหรอคะ”

“ครับ” เขาตอบรับ พลางยื่นมือมารอรับหญิงสาวด้วยท่าทางอ่อนโยน สายตาของรมิตาก้มมองมือของชายหนุ่ม ก่อนจะเงยมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ

“อย่าเสียมารยาทสิ” เขาเอ่ยขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะยอมเอื้อมมือมาจับเขาไว้ พร้อมกับย่างเท้าเดินออกจากร้านอาหารทันที ระหว่างนั้นเธอเหลือบมองมือเขาที่กำมือเธอแน่น พร้อมความคิดมากมาย ก่อนเสียงเรียกของใครบางคนจะทำให้รมิตาหันไปมอง

“มิตา มิตา” เสียงนั้นทำให้เธอกวาดสายตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นอดีตเพื่อนรักเดินเข้ามาทักทาย

“อ้าว มุกดา” รมิตาปล่อยมือจากนคินทร์ แล้วหันมาตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่อีกฝ่ายจะเลื่อนสายตามองรมิตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทวนซ้ำอยู่สองรอบ

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ปกติฉันเห็นเธอมีปัญญากินแค่ร้านข้างทางไม่ใช่เหรอ” นคินทร์หันกลับมาแล้วขมวดคิ้ว พลางทอดสายตามองตรงไปยังหญิงสาวที่แต่งตัวจัดเต็มพร้อมถือกระเป๋าราคาแพงอวดโฉมอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รมิตาจะหน้าเปลี่ยนสี เมื่อได้ยินคำทักทายจากอดีตเพื่อนรัก

“อ่อพอดีว่า วันนี้ฉันมาทานอาหารเป็นเพื่อนเจ้านายน่ะ ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันก็คงไม่เข้าร้านอาหารราคาแพง ๆ แบบนี้หรอก” รมิตาตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่เพื่อนสาวของเธอจะหันไปยังชายหนุ่มลูกครึ่งที่เดินมาด้วย

“นี่แฟนฉัน ชื่อแอนดริว เป็นลูกครึ่งเบลเยียม ทำธุรกิจส่งออกอยู่อ่ะ เสียดายที่เธอได้งานแล้ว เพราะบริษัทของแอนดริวยังต้องการลูกจ้างอีกหลายคนเลย ถ้ายังไม่มีงานก็กะว่าจะให้เธอมาเป็นลูกมือฉันหน่อย” รมิตานิ่งเงียบไม่ตอบโต้

“จริงสิ เธอได้งานอะไรเหรอ เมื่อก่อนยังเห็นไปเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารเล็ก ๆ อยู่เลย ได้วันละไม่กี่บาท ตอนนี้เรียนจบแล้วอย่างน้อยก็น่าจะเปลี่ยนตำแหน่งให้จริงไหม” คำพูดเหยียดของมุกดาทำให้รมิตายิ้มเจื่อนอีกครั้ง