เพียงใจซ่อนรัก

ร้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ในย่านเดอะร็อกส์ ของประเทศออสเตรเลีย ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ทอดสายตาไปยังผู้คนจำนวนมาก ที่เดินขวักไขว่ในช่วงวันหยุดพักผ่อน ครู่หนึ่งเขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ พร้อมกับความตื่นเต้นใจในบางอย่าง ชายหนุ่มจดจ่ออยู่กับคำพูดมากมาย ซึ่งเตรียมไว้กล่าวกับแฟนสาวที่คบหาดูใจกันมานานหลายปี ก่อนเสียงเตือนข้อความไลน์จะดังขึ้น

“วิพาใกล้จะถึงแล้วนะคะ” หลังจากเขาอ่านข้อความในไลน์จบ จึงหันมาจิบกาแฟด้วยท่าทีประหม่า ไม่นานนักจึงตัดสินใจเปิดกล่องแหวนนั้น แล้วจับจ้องมองครู่หนึ่ง พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นเผยออกมาอย่างมีความหวัง ก่อนจะปิดลงอย่างรวดเร็วเมื่อ รวิพา แฟนสาวของเขาที่คบหากันมานานเกือบห้าปี ปรากฏตัวแล้วย่างเท้าเข้ามาพร้อมใบหน้าสวยหวาน ตามแบบฉบับหญิงไทย

“คินทร์ รอวิพานานไหมคะ” เสียงอ่อนหวานเอ่ยขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะอ้ำอึ้งยังคงความประหม่าไว้ พร้อมท่าทางเงอะงะของเขา ทำให้หญิงสาวย่อตัวลงนั่ง พลันปล่อยยิ้มแล้วเอ่ยถามอย่างแปลกใจในท่าทีประหลาดนั้น

“ปะ เปล่า” เขาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แต่คินทร์ทำตัวแปลก ๆ ” รวิพายังยืนยันคำเดิม พลางเท้าคางแล้วทอดสายตาไปยังแฟนหนุ่ม

“คินทร์..ทำตัวแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ” นคินทร์ทวนถาม ก่อนเธอจะพยักหน้ายิ้มรับ แล้วหันไปสั่งเครื่องดื่ม ขณะนั้นนคินทร์กำกล่องแหวนในมือแน่น ระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ความรักของเขาและเธอสุกงอมเต็มที่ เพราะใช้เวลาศึกษาดูใจกันมานานเพียงพอ ให้นคินทร์แน่ใจแล้วว่า พร้อมจะดูแลรมิตาแฟนสาวของเขาไปตลอดชีวิต

“คินทร์มีอะไรจะพูดกับวิพาเหรอ” อีกฝ่ายหันกลับมาทำตาแป๋วใส่ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มรับ แล้วค่อย ๆ เอื้อมไปหาหญิงสาว พลางกำมือเธอไว้แน่น พร้อมสายตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

“ตกลงมีอะไรคะ” เธอยังคงแปลกใจในท่าทีประหลาดนั้น ก่อนจะเห็นกล่องแหวนสีแดง ที่เขานำขึ้นมาแล้วเปิดขึ้นต่อหน้า ดวงตากลมของหญิงสาวเบิกกว้างในทันที พร้อมกับชายหนุ่มแย้มยิ้ม

“แต่งงานกับคินทร์นะวิพา” รวิพานิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแล้วเลื่อนมือไปตามแรงของเขา ทอดสายตามองการกระทำของนคินทร์อย่างเงียบ ๆ แม้ภายในใจของเธอรู้สึกผิดกับเขาอย่างถึงที่สุด แต่ไม่อาจหักหาญน้ำใจของนคินทร์ได้ เธอยอมไหลตามน้ำ และเลื่อนสายตามองชายหนุ่มแสนดีตรงหน้า พร้อมความคิดมากมายที่กักเก็บไว้ภายในใจ

“คินทร์จะดูแลวิพาไปตลอดชีวิต หากกลับไทยแล้วคินทร์จะยอมกลับไปสืบทอดธุรกิจต่อจากคุณพ่อ และเมื่อทุกอย่างเข้าที่ดีแล้ว คินทร์วางแผนอยากมีลูกสักสองคน วิพาไม่ต้องกลัวนะ คินทร์จะดูแลวิพาอย่างดีที่สุด” เขาพูดจบจึงหอมมือเธอ อย่างถนอม ในเวลานี้หัวใจของหญิงสาวเต้นระส่ำด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามา

“วิพาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”

“ปะ เปล่าค่ะ” เธอปฏิเสธ ก่อนจะกุมมือชายหนุ่มแน่น เขาและเธอตัดสินใจอยู่ด้วยกันอีกสักพัก โดยเดินเล่นอยู่บริเวณนั้นนานพอสมควร ก่อนหญิงสาวจะสะดุดกับสร้อยคอสีสวยเส้นหนึ่ง เธอยืนมองอยู่นานจนชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ

“อยากได้เหรอ”

“เปล่าหรอกค่ะ วิพาแค่นึกถึง รมิตา” หญิงสาวมักจะเอ่ยชื่อน้องสาวของเธออยู่บ่อยครั้ง พร้อมกับสายตาเป็นประกายของหญิงสาวยังทอดมองสร้อยคอนั้น ไม่นานนักจึงตัดสินใจซื้อเพื่อส่งกลับไปให้น้องสาว ที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้ายในประเทศไทย และรวิพาเองไม่ได้กลับไปไทยมาเกือบสิบปีแล้วเช่นกัน แต่ยังคงส่งเสียน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอจนเรียนใกล้จบแล้ว

“วิพาไม่อยากกลับไปหาน้องสาวบ้างเหรอ”

“ใจจริงก็อยากกลับค่ะ แต่เอาค่าเครื่องไว้เป็นค่ากินของมิตาจะดีกว่า” หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้ม ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองสร้อยคอนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินตามแฟนสาวออกมา พร้อมความคิดมากมายในสมอง

“เรากลับไทยกันดีไหม” นคินทร์พูดออกมาก่อนที่สองเท้าของหญิงสาวจะชะงักนิ่ง พลันหันกลับมายังแฟนหนุ่มของเธอ

“แต่ว่างานของวิพาอยู่ที่นี่นะคะ จะกลับได้ยังไง กลับไปแล้ววิพาจะเอาอะไรกินคะ” คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มแย้มยิ้ม แล้วย่างเท้าเข้ามาจับมือหญิงสาวแน่น

“ไปกับคินทร์ไง คินทร์จะดูแลวิพาเอง”

“แต่วิพามีภาระ วิพายังต้องส่งเสียมิตา”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง น้องสาวของวิพาก็เปรียบเสมือนน้องสาวของคินทร์เหมือนกัน คินทร์จะส่งเสียมิตาเอง” หญิงสาวนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เธอได้ยิน ก่อนที่น้ำตาของหญิงสาวจะค่อย ๆ ไหลรินออกมาด้วยความรู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด

“ทำไมคินทร์ดีกับวิพาอย่างนี้คะ”

“ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา และอีกหน่อยวิพาก็จะเป็นภรรยาของคินทร์ด้วย แล้วร้องไห้ทำไมกัน” มือหนาเลื่อนมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างถนอม พร้อมคำพูดของเขาทำให้หญิงสาวรีบปาดน้ำตา แล้วเบี่ยงตัวไปทางอื่น

“เรากลับไทยกันนะ” เสียงของนคินทร์ทำให้หญิงสาวปั้นหน้ายิ้ม แล้วตัดสินใจปฏิเสธเขาในที่สุด