บทที่ 4 รับเข้าทำงาน

“งั้นไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมิตาก็ได้งานทำแล้ว ถึงตอนนั้นมิตาจะเก็บเงินบินไปหาพี่กับหลานเอง” ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักระยะ ก่อนที่รมิตาจะกดวางสายไป

โยธินเดินเข้ามาหอมลูกสาวของเขา แล้วหอมแก้มภรรยาอีกครั้งด้วยความรัก

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

“พี่โยธินอยากกลับไปไทยไหมคะ”

“วิพาอยากกลับเหรอ” เขาย่อตัวลงนั่งด้านข้างแล้วเอ่ยถาม ก่อนที่หญิงสาวแน่นิ่งไป

“เปล่าค่ะ วิพาแค่อยากถามพี่เฉย ๆ ว่าพี่อยากกลับไปไทยไหม” โยธินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับส่ายศีรษะไปมา

“ไม่อ่ะ บริษัทของคุณพ่อก็มีญาริดาคอยดูแลอยู่แล้ว พี่ไม่อยากกลับไปยุ่งกับสมบัติของท่าน พี่อยากสร้างด้วยเอง อีกอย่างพี่ก็ไม่อยากกลับไปเหยียบเมืองไทยแล้วด้วย” รวิพาได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าขึ้นลง ยอมรับการตัดสินใจของสามีโดยไม่มีข้อแม้

“วิพาล่ะ อยากกลับไปหามิตาหรือเปล่า จริง ๆ ค่าเครื่องก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น ทำไมถึงไม่กลับไปหาน้องสาวเสียที”

“ที่วิพาไม่กลับไป นั่นเพราะวิพากลัวใจตัวเองค่ะ กลัวว่าถ้ากลับไปแล้ว จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดอย่างแนบชิด

“งั้นก็อย่ากลับไปเลย พี่ไม่อยากปวดหัว คิดหาทางดึงเมียกลับมาอีก” คำพูดของเขาทำให้รวิพาเผลอยิ้มออกมา

ไม่นานนักเสียงมือถือของรมิตาที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เธอละจากอาหารแล้วหันไป พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นตานัก ก่อนจะตัดสินใจกดรับอย่างไม่ลังเล

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ ผมชื่อนุวัตร เป็นคนของบริษัทธีรพิทักษ์ ไม่ทราบว่าตอนนี้ คุณรมิตาได้งานหรือยังครับ” หญิงสาวหรี่ตาทบทวนครู่หนึ่ง เธอมั่นใจว่าไม่เคยทิ้งใบสมัครงานไว้กับบริษัทชื่อนี้อย่างแน่นอน แต่ไม่ว่าด้วยเหตุใดหญิงสาวรีบตอบเขากลับในทันที

“ยังไม่ได้งานค่ะ”

“ไม่ทราบว่าคุณรมิตา สนใจร่วมงานกับบริษัทธีรพิทักษ์ไหมครับ ผลตอบแทน รวมถึงตำแหน่งงาน ให้คุณรมิตาเดินทางมาเจรจากับรองประธานได้ที่บริษัท ในวันพรุ่งนี้ ไม่ทราบว่าคุณรมิตาสะดวกไหมครับ” หญิงสาวได้ยินดังนั้นด้วยความดีใจจึงรีบตอบตกลงไปในทันที

“ได้ค่ะ พรุ่งนี้ดิฉันจะรีบเข้าไปค่ะ”

“ขอบคุณครับ” หลังจากปลายสายตัดไป รมิตารีบวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า หาชุดที่ดูดีเรียบร้อยที่สุดเพื่อเตรียมไปสัมภาษณ์งานในวันรุ่งขึ้น

นับจากมัธยมปลาย หลังจากสูญเสียพ่อแม่ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เธอจึงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและประหยัดเสมอมา โดยมีพี่สาวแสนดี อย่างรวิพาคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด หญิงสาวเลื่อนสายตาไปยังกรอบรูปครอบครัว แล้วแย้มยิ้มออกมา

“คุณพ่อ คุณแม่คะ ตอนนี้หนูเรียนจบแล้วนะคะ และพรุ่งนี้หนูก็ต้องไปสัมภาษณ์งาน หนูขอให้คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยเป็นกำลังใจให้หนูสัมภาษณ์งานผ่านสำเร็จด้วย จะได้มีเงินส่งกลับไปให้เจ้าเฌอบัวไว้กินขนมบ้าง” หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนจะวางกรอบรูปไว้ที่เดิมอย่างมีความหมาย

เช้าวันรุ่งขึ้นหญิงสาวเดินทางไปยังบริษัทธีรพิทักษ์ ก่อนเธอจะเงยขึ้นมองตึกสูงพร้อมกับสายตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง หญิงสาวตรงมายังที่นัดหมายไว้กับนุวัตร ก่อนที่เธอจะพบเขาแล้วยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

“เชิญทางด้านนี้ครับ” เขากล่าวพร้อมกับพาหญิงสาวเดินตรงไปยังห้องของรองประธานบริษัท พร้อมกับสายตามากมายที่จับจ้องมองตรงมายังหญิงสาว รมิตารู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่นั่นไม่ได้ทำให้หญิงสาวแสนสวย รู้สึกประหม่าแต่อย่างใด

หลังจากประตูห้องรองผู้บริหารเปิดออก เธอถึงกับตะลึงงัน ภาพของรองประธานที่เธอคิดไว้ แตกต่างจากชายตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ดูแก่อย่างที่เธอคิด กลับกันยังหนุ่มยังแน่นอีกทั้งยังมีมีรูปร่างหน้าตาสมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง ก่อนเสียงของนุวัตรจะทำให้หญิงสาวได้สติกลับมา

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ” เธอตอบรับ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเบี่ยงตัวออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวเผชิญหน้าอยู่กับรองประธานตามลำพัง

“นั่งก่อนสิ” นคินทร์สำรวจรูปร่างหน้าตาของเธอ จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนที่สองเท้าของรมิตาจะเดินเข้าไปด้วยกิริยาอ่อนน้อม

นคินทร์ทอดสายตามองใบหน้าของรมิตา อย่างละเอียดอีกครั้ง พบว่าเธองดงามไม่ต่างจากพี่สาวของเธอเท่าไหร่นัก ทว่าเมื่อเทียบอายุแล้วเธอยังอ่อนต่อโลก และยังเดียงสาเกินกว่าจะรู้ทันเกมเขา ไม่นานนักรอยยิ้มของชายหนุ่มก็เผยออกมา แล้วตั้งมั่นจับจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“เอ่อ...” รมิตาอ้ำอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดทบทวน

“ผมรับคุณเข้าทำงานเลยแล้วกัน ในตำแหน่งเลขาของผม คุณต้องการเงินเดือนเท่าไหร่” คำตอบรับของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวเบิกกว้าง สายตากลมเล็กสั่นไหวด้วยความแปลกใจ ทว่าสายตาของอีกฝ่ายจับจ้องมองตรงมา จนเธอต้องกลืนน้ำลายแล้วเอ่ยถามเขาอีกครั้ง

“เมื่อกี้ท่านรองประธานว่าไงนะคะ”

“ผมบอกว่าผมรับคุณเข้าทำงานเลย ในตำแหน่งเลขาของผม ชัดเจนหรือยัง” รมิตาพยายามตั้งสติ

“รับดิฉันเลยงั้นเหรอคะ” เขาพยักหน้า

“ต้องการเงินเดือนเท่าไหร่” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถาม ซ้ำยังจับจ้องใบหน้าของเธอ ไม่วางตา

“ดิฉันต้องการเงินเดือน หนึ่งหมื่นแปดพันบาทค่ะ” ก่อนนคินทร์จะแย้มยิ้มออกมา

“ผมให้สามหมื่น” หญิงสาวเบิกตากว้างอีกครั้ง ก่อนพยายามเก็บอาการดีใจไว้ในส่วนลึก ด้วยกลัวจะเสียมารยาทต่อหน้าเขา นคินทร์ทอดสายตามองไปยังหญิงสาวอย่างเงียบ ๆ เขามีแผนการมากมายในสมอง ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังนั้นจะต้องมีคนรับผิดชอบ