บทที่ 3 เรื่องที่ให้ไปสืบ

“หยุดนะ วิพาบอกให้หยุด อย่าทำเขา ตอนนี้วิพาท้องลูกของเขาอยู่ หากเขาเป็นอะไรไปวิพาจะอยู่ยังไง” เสียงสาวกรีดร้องของความเมตตาจากนคินทร์ดังลั่น ก่อนที่ชายหนุ่มชะงักนิ่ง ค่อย ๆ เลื่อนสายตากลับมายังหญิงสาว ที่กำลังร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว

“ท้องงั้นเหรอ” นคินทร์เอ่ยทวนคำของเธอด้วยความเจ็บปวด ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ว่าหญิงที่เขารักดังดวงใจจะกล้าทรยศเขาถึงเพียงนี้ ก่อนที่โยธินจะเช็ดเลือดที่ปาก แล้วตอบแทนรวิพาด้วยความหนักแน่น

“ใช่ วิพาท้องลูกของฉัน นายเข้าใจหรือยัง ว่าเราสองคนรักกัน และก็รักกันมานานแล้ว” นคินทร์ได้ยินดังนั้น รู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง เขาไม่อาจประคองตัวยืนได้จึงทรุดตัวลงนั่งในทันที พร้อมภาพต่าง ๆ ย้อนกลับมาให้นคินทร์รับรู้ว่าตัวเองโง่เพียงใด ก่อนจะกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจอย่างถึงที่สุด เธอมองความรักและความซื่อสัตย์ที่เขามอบให้เป็นเพียงสิ่งไร้ค่า ไม่มีความหมาย ในขณะที่เธอนั้นคือทั้งชีวิตของเขา

นคินทร์ทอดมองตรงไปยังทั้งสองอย่างอ่อนแรง ดวงตาแดงก่ำเลื่อนมองไปยังรวิพา ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปล่อยร่างของโยธินแล้วปาดน้ำตามองตรงมายังนคินทร์อย่างคนรู้สึกผิด

“วิพาขอโทษนะคินทร์ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง เรื่องนี้เป็นความผิดของวิพาเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โยธินทั้งนั้น วิพาห้ามใจไว้ไม่ได้เอง” เธอบอกเขา ทว่ายังคงร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ก่อนที่โยธินจะดึงเธอเข้าไปโอบกอดเพื่อปลอบใจ นคินทร์มองภาพนั้นพลางกำมือแน่น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายซ้ำลงตรงหน้า อนาคตที่วาดฝันไว้ดับสลายหายไปในทันที

“รวิพา ผมเฝ้ารักและถนอมคุณ ซื่อสัตย์กับคุณเพียงคนเดียวมาตลอด และคุณก็ตอบแทนผมแบบนี้เหรอ...คุณจำคำพูดผมวันนี้เอาไว้ ว่าสักวันหนึ่ง...ผมจะทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย...ไม่ต่างจากผมในวันนี้” ก่อนชายหนุ่มจะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของแฟนสาวมา พร้อมกับโยนช่อดอกไม้ทิ้งไว้หน้าห้อง พร้อมหอบเอาสังขารเดินจากมา อย่างคนหมดอาลัยตายอยาก

หลังจากนั้นนคินทร์แทบไม่เป็นผู้เป็นคน เขาลางานบ่อยครั้ง และกลายเป็นคนติดเหล้าอย่างหนักนานหลายเดือน จนถูกไล่ออกจากงาน จากคนดูดีหล่อเหลา กลายเป็นขี้เหล้าที่ใคร ๆ ต่างรังเกียจ จนที่สุดข่าวของนคินทร์ล่วงรู้มาถึงหูของผู้เป็นบิดา เขาจึงบินไปบังคับลูกชายหัวดื้อกลับมา โดยยื่นข้อเสนอว่าถ้านคินทร์ยอมกลับมาบริหารงาน นคินทร์อยากได้อะไร อยากแต่งงานกับใคร อยากทำอะไร บิดาของเขาจะไม่บังคับเหมือนก่อน ขอเพียงให้กลับมาบริหารงานตามคำสั่งก็พอ

ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ของนคินทร์ ยามนี้ชายหนุ่มครุ่นคิดบางอย่าง เขายังคงเจ็บปวดอยู่กับภาพเหตุการณ์ในอดีตไม่อาจลบเลือนออกจากใจได้ สิ่งเดียวที่จะทำให้สองคนนั้นได้รับกรรมคือการ แก้แค้น เขาหมุนปากกาในมือไปมาอย่างใช้ความคิด

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ชายหนุ่มในชุดสูทสะอาดตาหันมองไปยังต้นเสียงพบกับ นุวัตร ลูกน้องคนสนิทที่บิดาส่งมาให้ดูแล เดินเข้ามาอย่างอ่อนน้อม

“เรื่องที่คุณคินทร์ให้ผมไปสืบ ตอนนี้คุณรมิตาเธอเรียนจบแล้วครับ” คำรายงานของอีกฝ่ายทำให้นคินทร์เผลอยิ้มมุมปาก ออกมาอย่างพอใจ พลันลุกจากเก้าอี้เดินตรงมายังนุวัตรที่ยืนค้อมตัวอยู่อย่างอ่อนน้อม สายตาคมของเขา ทอดมองไปยังอีกฝ่ายอย่างมีแผนการร้ายซ่อนอยู่

“นายทำยังไงก็ได้ ให้รมิตามาเป็นเลขาฉัน” นคินทร์พูดเสียงเข้ม พร้อมนัยน์ตาเป็นประกาย

“ถ้างั้น ผมจะรีบไปติดต่อ ให้เธอเข้ามาสัมภาษณ์งาน ดีไหมครับ” นุวัตรเสนอความคิด ซึ่งไม่แน่ใจนัก ว่าเจ้านายจะเห็นดีด้วยไหม ทว่านคินทร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบกลับมา

“ก็ดี แต่อย่าให้เธอรู้ตัวเด็ดขาด ว่าทุกอย่างเป็นความต้องการของฉัน และนายเองก็ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ให้มีแค่ฉันกับนายเท่านั้นที่รู้เห็นเรื่องนี้” ก่อนอีกฝ่ายจะค้อมตัวลง น้อมรับคำสั่งแล้วเดินออกจากห้องไป

หญิงสาวผมยาวจรดหลังเดินไปตามบริษัทต่าง ๆ เพื่อยื่นจดหมายสมัครงานพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน รมิตา หญิงสาวในวัยยี่สิบสองปี ผิวขาวเนียนละเอียด ดวงตากลมขนตางอนยาวเรียงตัวกันเป็นแพ รูปร่างสูงเพรียว เป็นที่ดึงดูดสายตาทุกคนที่ได้พบเห็น อีกทั้งเธอยังมีนิสัยอ่อนหวานเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนฝูงมากมาย

เสียงมือถือของหญิงสาวดังขึ้น หลังจากเธอกลับมาจากธุระ รมิตารีบวางข้าวของลงบนโต๊ะแล้วกดรับสายทันที

“คะ พี่วิพา”

“ไปสมัครงานมาเป็นไงบ้าง”

“ก็ดีค่ะ มิตาไปสมัครไว้หลายที่เลย...อย่างน้อยก็ต้องมีสักที่แหละ ที่รับมิตาเข้าทำงาน” หญิงสาวหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกบางอย่างได้

“หลานมิตาเป็นไงบ้างคะ กวนหรือเปล่า” ปลายสายแย้มยิ้ม แล้วเลื่อนมองเด็กทารกตัวน้อยที่นอนเปลอยู่

“ไม่กวนจ้ะ กินนมเสร็จก็หลับปุ๋ยไปซะละ”

“มิตาก็อดได้ยินเสียงอ้อแอ้ เลยสิคะ” หญิงสาวพูดพลางปล่อยยิ้มออกมา

“พี่วิพาคะ”

“หืม..”

“อีกหน่อยมิตาก็ได้งานทำแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องรบกวนพี่อีก ที่ผ่านมา มิตาขอบคุณพี่มาก ๆ เลยนะคะที่ดูแลส่งเสียน้องสาวคนนี้อย่างดี เอาจริง ๆ มิตาคิดถึงพี่มากนะคะ อยากกอด อยากเจอหน้า เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนะคะ” วิพานิ่งเงียบไป พร้อมกับเลื่อนสายตามองลูกสาวที่นอนหลับตาอยู่

“ตอนนี้พี่ต้องเก็บเงินดูแลเฌอบัว พี่ยังกลับไทยไม่ได้หรอก” คำตอบของพี่สาวทำให้รมิตารู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยยิ้มหวาน