บทที่3

บทที่3

ทางด้านของหลี่ฝูอวิ๋นที่พึ่งลงจากผาชมจันทร์ก็สวนทางกลับชายชุดดำทั้งสาม ในมือสองในสามถือตะกร้าใบใหญ่อยู่คนละใบ ทว่านางก็ปล่อยผ่านไปเพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นคนแปลกหน้ามาเช่นนี้ จากนั้นจึงเลิกใจใสไปและมุ่งตรงไปยังป่าด้านล่างต่อเพื่อที่จะหาสมุนไพรตามที่ผู้เฒ่าเหอซานบอก เมื่อมาถึงด้านล่างนางก็เริ่มค้นหาสมุนไพรที่บันทึกในตำราที่ตนเคยศึกษา

หลี่ฝูอวิ๋นลัดเลาะตามแนวป่าเพื่อหาสมุนไพรอย่างไม่รีบร้อน ทันทีที่เจอต้นหนึ่งนางก็ลงมือขุดขึ้นอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้รากสมุนไพรเสียดาย เมื่อขุดได้แล้วก็โยนเข้าใส่ตะกร้าสานที่สะพายอยู่บนหลังของตน จากนั้นจึงเดินสมุนไพรต่อ จนกระทั่งต้นสมุนไพรชนิดต่างๆเต็มตะกร้า หลี่ฝูอวิ๋นจึงเงยหน้ามองดูท้องนภา พลันปรากฏว่าท้องนภาเปลี่ยนจากสีฟ้ากลายเป็นสีส้มแล้ว

" ใกล้จะมืดเเล้ว ต้องรีบกลับ " หลี่ฝูอวิ๋นบ่นพึมพำกับตนเองเบาๆ จากนั้นนางจึงกระโดดไปตามกิ่งไม้ เพื่อที่จะเร่งรุดกลับขึ้นไปบนหน้าผาชมจันทร์ก่อนพลบค่ำ เมื่อกลับมาถึงก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ทันทีที่เห็นหลินอี้กับผู้เฒ่าเหอซานอุ้มเด็กทั้งสอง

" เด็กสองนี้มาจากไหนกัน " หลี่ฝูอวิ๋นกล่าวจบก็ปลดตะกร้าที่สะพายอยู่หลังลงก่อนจะเดินเข้าไปล้างมือที่ครัว

" ลูกข้าพี่ชายกับพี่สะใภ้ข้า เอามาฝากให้เลี้ยงชั่วคราว " หลินอี้เอ่ยตอบ โดยที่สายตาของเขายังค่อยจับจ้องเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมแขน

ด้วยคำตอบของหลินอี้ทำให้หลี่ฝูอวิ๋นนึกถึงชายชุดดำสามคนเมื่อตอนเช้า นางจึงร้อง ' อ๋อ ' ออกมา จากนั้นจึงเดินเข้าไปดูเด็กทั้งสองที่ร้องโยเยไม่หยุด " แล้วเหตุใดถึงได้ร้องไห้เช่นนี้ " 

" ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน พอข้าจับชีพจรก็ไม่ได้ป่วยอันใด " ผู้เฒ่าเหอซานเอ่ยตอบ 

หลี่ฝูอวิ๋นจึงเอื้อมมือไปอุ้มเด็กจากผู้เฒ่าเหอซานแล้วถามว่า " พวกท่านให้เด็กสองคนนี้ดื่มนมหรือยัง " 

เมื่อก่อนนางเคยช่วยเลี้ยงลูกของท่านอาหญิงอยู่พักหนึ่ง หากเด็กร้องไห้มีปัจจัยหลักคือหิวหรือไรก็ไม่ฉี่ นางลองจับผ้าดูแล้วก็ไม่เปียกชื้น งั้นก็แสดงเด็กหิวจึงร้องออกมาไม่หยุด

" ต้องดื่มนมด้วยงั้นหรือ " หลินอี้กล่าวด้วยท่าทีโง่งม

" เด็กพึ่งจะกี่เดือนกันเชียว หากไม่กินข้าวอย่างน้อยก็ต้องดื่มนม แล้วในห้องครัวมีนมแพะหรือไม่ " หลี่ฝูอวิ๋นส่ายหน้าอย่างจนใจเมื่อได้ยินคำตอบของหลินอี้ หากปล่อยให้เด็กทั้งสองอยู่ในมือของหลินอี้ต่อไป คาดว่าคงได้หิวตายกันพอดี

" อ๋อ...ใช่ๆ ในครัวมีนมแพะอยู่ไหหนึ่ง ข้าพึ่งได้มันมาเมื่อวันก่อน " ผู้เฒ่าเหอซานกล่าวตอบ 

เมื่อหลี่ฝูอวิ๋นได้คำตอบที่ต้องการ จึงยื่นทารกในมือคืนให้ผู้เฒ่าเหอซาน ก่อนจะเดินไปที่ครัวแล้วจุดเตาเพื่อที่จะอุ่นนมแพะให้แก่เด็กทั้งสอง ทันทีที่นมแพะอุ่นได้ที่นางจึงตักใส่ชามและเดินออกไปจากห้องครัว

หลี่ฝูอวิ๋นถือชามใส่นมแพะออกจากห้องครัวเดินตรงเข้าไปหาผู้เฒ่าเหอซานกับหลินอี้ที่อุ้มเด็กทั้งสองอยู่ 

ทันทีที่ไปถึงก็ใช้ช้อนตักนมแพะป้อนเด็กคนแรกที่เฒ่าเหอซานอุ้มอยู่จากนั้นค่อยผ่อนอีกคนที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินอี้ จากนั้นก็ป้อนเด็กทั้งสองจนนมในถ้วยหมด เมื่อทารกทั้งสองกินจนอิ่มก็พลันหลับไปในที่สุด 

" อาอวิ๋น เจ้าเคยเลี้ยงเด็กด้วยหรือ " หลินอี้กล่าวถามด้วยความประหลาดใจ ที่เห็นอ๋องอ๋าของเขาป้อนนมเด็กทารกอย่างคล่องแคล่ว

 " เคยเมื่อสองปีแต่แล้ว เป็นลูกของอาหญิงของข้า " หลี่ฝูอวิ๋นเอ่ยตอบอย่างมิคิดผิดบัง

" ค่อยยังชั่วที่มีเจ้าอยู่ พวกข้าต่างก็มิเลี้ยงเด็กมาก่อน เป็นวาสนาของเด็กทั้งที่มาพบกับเจ้า " ผู้เฒ่าเหอซานกล่าวขณะในมือก็อุ้มเด็กอยู่ในมือ

หลี่ฝูอวิ๋นไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของผู้เฒ่าเหอซานมากนัก จากนั้นจึงเอ่ยถามชื่อของเด็กทั้งสอง " เด็กสองคนนี่มีนามว่าอันใดงั้นหรือ "

" ข้าก็ยังไม่ได้คิด " หลิงอี้กล่าวจบก็ส่งยิ้มแห้งให้หลี่ฝูอวิ๋นแล้วก่อนจะกล่าวต่อ " อาอวิ๋น เจ้าตั้งให้เด็กสองคนดีหรือไม่ คนที่อยู่กับข้าเป็นผู้หญิงและเป็นคนพี่ ส่วนคนที่อยู่กลับปู่เล็กเป็นคนน้องและเป็นผู้ชาย "

ผู้เฒ่าเหอซานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เหตุใดเขาจะไม่รู้เจตนาของผู้เป็นหลาน หลานของตนผู้นี้ไม่ชอบเข้าใกล้สตรีใดมาตั้งนานแล้ว หลิงอี้ได้ให้เหตุผลว่าสตรีล้วนน่ารำคาญ แต่หลินอี้กลับเปลี่ยนไปเพราะแม่นางผู้นี้ เมื่อหลานชายของเขาออกไปทำธุระกลับมาก็มีของติดไม้ติดมือมาให้หลี่ฝูอวิ๋นอยู่เสมอ 

" เด็กผู้หญิงให้ชื่อจื่อเยียน ส่วนผู้ชายให้ชื่อจื่อหย่งเป็นยังไง " หลี่ฝูอวิ๋นกล่าวถามความเห็นของคนทั้งสอง

" ฝูจื่อเยียนกับฝูจื่อหย่งดีๆ เช่นนั้นก็เอาชื่อนี้ล่ะ " ผู้เหอซานเห็นด้วยกับชื่อที่หลี่ฝูอวิ๋นตั้งให้กับเด็กทารกที่อยู่ในอ้อมกอด จากนั้นจึงล้มหน้าเอ่ยกับเด็กชายที่อยู่ในอ้อมแขนตน " เด็กดี ต่อไปนี้เจ้าต้องปกป้องพี่สาวของเจ้าให้ดี เข้าใจหรือไม่ " 

" แอ้.... " ราวกับเด็กน้อยในอ้อมกอดเข้าใจในสิ่งที่ผู้เฒ่าเหอซานกล่าว เขาพลันลืมตาขึ้นและส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาก่อนจะหลับไป

" ผู้เฒ่าเหอ สมุนไพรที่ท่านให้ข้าไปเก็บมาอย่างลืมตรวจสอบด้วยเล่า " หลี่ฝูอวิ๋นกล่าวขึ้น

" ได้ ไว้พรุ่งนี้ข้าจะตรวจสอบ " ผู้เฒ่าเหอซานรับคำจากนั้นก็ก้มมองดูเด็กน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมกอด

" จริงสิอาอวิ๋น เจ้าเคยเลี้ยงเด็กมาก่อนต้องเตรียมสิ่งใดหรือไม่ " หลินอี้เอ่ยถาม

" เตรียมสิ่งใดงั้นหรือ " หลี่ฝูอวิ๋นพึมพำไปพลางและครุ่นคิดไปพลางก่อนจะกล่าวขึ้น " สิ่งแรกคือเตรียมเปลขึ้นเด็กทั้งสอง จากนั้นก็นมแพะต้องมีอย่าให้ขาด จากนั้นเสื้อผ้าของเด็กชายหญิงและของเล่นเล็กๆน้อยๆ "

 " อ๋อ...งั้นพรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปในเมืองเพื่อหาซื้อของ ส่วนเรื่องแปลนอนข้าพอจะสานได้ ไว้ข้ากลับมาแล้วค่อยทำให้ " หลินอี้เอ่ยตอบ

" พวกท่านยังไม่ทำอาหารใช่หรือไม่ " หลี่ฝูอวิ๋นกล่าวถาม เมื่อเห็นว่าตอนนี้เริ่มมืดค่ำแล้ว

" จริงสิ...ข้ามัวแต่ยุ่งเรื่องของอาเยียนกับอาหย่งเลยไม่ได้ทำอาหาร เดี๋ยวข้าจะไปทำให้ " หลินอี้กล่าวจบก็ลุกขึ้นจะไปทำอาหารเย็นโดยลืมไปว่าตนกำลังอุ้มเด็กอยู่ไว้ในอ้อมแขน 

" ไม่ต้องเดียวข้าทำเอง " หลี่ฝูอวิ๋นเอ่ยหยุดหลินอี้เอาไว้ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปห้องครัวเพื่อทำอาหาร

ทันทีที่หลี่ฝูอวิ๋นมาถึงห้องครัวก็หุงข้าวก่อนอันดับเเรก จากนั้นก็สับหมูให้ละเอียดแล้วก็หั่นผัก ต่อมาก็นำผักลงไปผัดในกระทะและใส่เครื่องปรุงลงไป ผัดต่อให้สุกแล้วก็ตักใส่จาน ต่อมานางก็ตักน้ำลงกระทะพอน้ำเดือดก็นำหมูที่สับละเอียดปั่นเป็นก้อนใส่ลงในกระทะจนหมดและนำผักดองที่หั่นไว้ลงไปรอให้ทุกอย่างสุก จากนั้นจึงทำอีกกับข้าวเพิ่มสองสามเมื่อเสร็จแล้วก็ยกออกไปด้านนอก 

" เอาเด็กสองคนไปวางไว้ที่ห้องพักข้าก่อนค่อยมากินข้าว " นางบอกกล่าวแก่ทั้งสองคน จากนั้นผู้เฒ่าเหอซานกับหลินอี้ก็เดินเข้าไปในห้องพักของหลี่ฝูอวิ๋น ก่อนจะวางเด็กทั้งสองไว้ที่เตียงและเดินกลับออกโต๊ะแปดเซียนที่ชานเรือน

เมื่อทั้งสามกินข้าวเสร็จก็ปรึกษากันเรื่องเด็กทารกทั้งสองกันต่อ

" ให้เด็กสองคนอยู่กับข้าก็ทนแล้วกัน พวกท่านสองคนไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน " หลี่ฝูอวิ๋นเอ่ยขึ้น

" ถึงข้าไม่เคยเลี้ยงเด็กมากก่อน แต่ทั้งสองก็เป็นหลานข้า อีกอย่างข้าไม่อยากรบกวนเจ้า " หลินอี้เอ่ยปฏิเสธสตรีตรงหน้า เขาไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของนาง เด็กทั้งสองเป็นหลานสาวกับหลานชายของเขา ต้องให้เขาดูแลมันถูกแล้ว

" พวกท่านเคยช่วยชีวิตข้าไว้ ทั้งยังให้ที่พักแก่ข้า ข้าเลี้ยงเด็กทั้งสองให้ก็ถือเสียว่าข้าตอบแทนพวกท่าน " หลี่ฝูอวิ๋นเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ หลินอี้เป็นบุรุษจะดูแลเด็กได้เช่นไร

แม้ว่าหลินอี้จะรู้สึกไม่ยินยอมเพียงใด ทว่าด้วยเหตุผลที่หลี่ฝูอวิ๋นยกขึ้นมานั้น เขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ จึงพยักหน้าตกลงในที่สุด จากนั้นคนทั้งสามก็แยกย้ายกลับไปพักผ่อนในห้องของตน