บทที่2

บทที่2

" อืม... " ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมาก่อนจะลืมตาขึ้นมา " อืม...ปวดหัว " 

หลี่ฝูอวิ๋นลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วยกมือนวดขมับของตนเบาๆ เท่าที่จำได้ว่าเมื่อคืนนางร่ำสุรากับหลินอี้ที่ริมหน้าผา จนเมามายแล้วก็จำเรื่องราวหลังจากนั้นไม่ได้อีกเลย คาดว่าคงเป็นหลินอี้ที่พานางมาส่งที่ห้องอีกเช่นเคย

" เจ้าตื่นแล้วหรือ " หลินอี้ที่พึ่งเดินเข้ามาเอ่ยทักขึ้น ในมือของเขาถือชามใบหนึ่ง 

" อืม " หลี่ฝูอวิ๋นขานรับเบาๆพลางเอามือนวดขมับ เมื่อคืนนางดื่มหนักจริงๆ ตื่นขึ้นมาจึงยังรู้สึกสะลึมสะลืออยู่บ้าง

" ข้าต้มน้ำแกงแก้เมาค้างมาให้ เจ้าก็ดื่มเสียจะได้หายปวดหัว " ทันทีที่หลินอี้กล่าวจบก็ยื่นน้ำแกงแก้เมามาให้หลี่ฝูอวิ๋นี่นั่งพิงหัวเตียง 

" อืม....ขอบคุณ " หลี่ฝูอวิ๋นจึงรับถ้วยน้ำแกงแก้เมาที่หลินอี้ยื่นให้ จากนั้นจึงกระดกดื่มพรวดเดียวจนหมด ก่อนจะส่งชามเปล่าคืนกลับให้แก่เขา

ทว่าเมื่อหลินอี้รับชามคืนไปแล้วกลับยังขยับเขยื้อนตัวไปไหน หลี่ฝูอวิ๋นที่เห็นเช่นนั้นจึงต้องเอ่ยปากไล่คนตรงหน้าขึ้น " เจ้าไม่ออกไปหรือ ข้าจะเปลี่ยนเสื้อ " 

 " อ๋อ...ใช่..งั้นข้าออกไปรอเจ้าที่ด้านนอก " กล่าวจบหลินอี้ก็หมุนตัวเดินจากไป

หลังจากที่หลินอี้ออกไปแล้วหลี่ฝูอวิ๋นจึงลุกขึ้นจากเตียงเเล้วเดินไปหลังฉากกั้นเพื่อล้างหน้าและเปลี่ยนชุด

เมื่อทำธุระเสร็จแล้วนางจึงเดินออกจากห้องพักก็พบกับผู้เฒ่าเหอซานนั่งกินข้าวอยู่กับหลินอี้ ทันทีที่ผู้เฒ่าเหอซานเห็นหลี่ฝูอวิ๋นก็เอ่ยทักนาง " อาอวิ๋นมานั่งกินข้าวด้วยกันสิ "

" เจ้าคะ " หลี่ฝูอวิ๋นขานรับเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้างกายหลินอี้แล้วก็ลงมือกินข้าวทันที หลังจากกินข้าวเสร็จก็ช่วยหลินอี้เก็บถ้วยชามและตะเกียบนำไปล้าง

 " ข้าเอาไปล้างเอง " หลินอี้เอ่ยจบก็ยื่นมือไปแย่งนำถ้วยชามและตะเกียบจากมือสตรีเพียงคนเดียวในเรือน จากนั้นจึงนำไปล้างที่ห้องครัวซึ่งสร้างแยกออกจากตัวบ้านต่างหาก 

 " อาอวิ๋น ตำราสมุนไพรที่ข้าให้ไว้คราวก่อนเจ้าท่องจำได้แล้วใช่หรือไม่ " ผู้เฒ่าเหอซานกล่าวถามขึ้น

" จำได้หมดแล้ว " หลี่ฝูอวิ๋นเพียงตอบกลับผู้เฒ่าเหอซานด้วยท่าทีเรียบเฉยเช่นเดิน 

" ดี เช่นนั้นเจ้าไปเก็บสมุนไพรที่อยู่ในตำราเล่นนั้นมาให้ข้า " ผู้เฒ่าเหอซานเอ่ยขึ้น เขาต้องการทดสอบความรู้ของหลี่ฝูอวิ๋น เพื่อที่จะเตรียมการสอนขั้นต่อไปให้แก่นาง

" ได้ " จากนั้นหลี่ฝูอวิ๋นก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบตะกร้าขึ้นสะพายที่หลังพร้อมกับจอบที่ใช้ขุดสมุนไพรลงในตะกร้าสานด้านหลัง ก่อนจะใช้วิชาตัวเบากระโดดลงจากหน้าผาไป

" ท่านปู่เล็ก นางจะไปไหน " หลินอี้ที่เดินกลับมากล่าวถามผู้เป็นปู่เล็กของตน 

ซึ่งตัวตนที่แต่จริงของหลินอี้คือ ' ฝูหลินอี้ ' เขามีฐานะเป็นองค์ชายหกของเเคว้นฝู ส่วนเหอซานคือ 'ฝูเหอซาน' ซึ่งเป็นพระเชษฐาของอดีตฮ่องเต้แคว้นฝู ตัวเขาในตอนนี้ปลีกวิเวกไม่ยุ่งเกี่ยวกับราชสำนักมาอาศัยอยู่ที่หุบเขาชมจันทราแห่งนี้ โดยมีฝูหลินอี้ที่เป็นหลานชายซึ่งเป็นผู้มิชอบความวุ่นวายในราชสำนักก็มาอยู่เป็นเพื่อน

" นางไปเก็บสมุนไพร "  

" นับวันวิชาตัวเบาของนางก็ยิ่งล้ำเลิศ " หลินอี้ยืนมองหลี่ฝูอวิ๋นที่ใช้วิชาตัวเบาลงจากผาชมจันทร์ด้วยแววตาชื่นชม

ทันใดนั้นเองก็มีคนชุดดำปรากฏตัวขึ้นสามคน ในมือของสองคนถือตะกร้าสานใบใหญ่อยู่ในมือ จากนั้นทั้งสามคนก็คุกเข่าลง " คารวะท่านผู้เฒ่า องค์ชายหกพ่ะย่ะค่ะ "

" ผู้มาคือใคร " ผู้เฒ่าเหอซานกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เพราะชายชุดทั้งสามคนมีวรยุทธ์ที่ไม่ธรรมดา

" ผู้น้อยคือองครักษ์เงาของตำหนักองค์รัชทายาทขอรับ " ชายชุดดำกล่าวจบก็ยื่นป้ายให้หลินอี้ดู

ทันทีที่หลินอี้ได้เห็นป้ายประจำตัวขององค์รัชทายาทก็พยักหน้าให้กับผู้เป็นปู่เล็กของตน

" พวกเจ้ามามีเรื่องอันใด " ผู้เฒ่าเหอซานกล่าว

" ผู้น้อยได้รับคำสั่งขององค์รัชทายาท... " 

" อ้อแอ้...เอ้ " องครักษ์เงายังไม่ทันกล่าวจบก็พลันมีเสียงของเด็กทารกดังแทรกขึ้นมาจากตะกร้าสาน เมื่อองครักษ์เงาเปิดตะกร้าสานออกก็พบกับเด็กทารกแรกเกิดที่ตัวอวบอ้วนคนหนึ่ง

" นี่คือ.... " หลินอี้กล่าวขึ้นทันทีที่ได้เห็นเด็กทารก

" นี่คือ...จวิ้นจู๋น้อยพ่ะย่ะค่ะ " องครักษ์เงากล่าวจบก็เปิดอีกฝาตะกร้าอีกใบแล้วเอ่ยต่อ " ส่วนตะกร้าใบนี้คือองค์ชายน้อย ซึ่งเป็นพระโอรสและพระธิดาขององค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ " จากนั้นองครักษ์เงาก็วางตะกร้าที่ใส่เด็กทารกทั้งสองไว้บนโต๊ะ

" บุตรของพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้งั้นหรือ" หลินอี้พึมพำเบาๆ สายตาของเขายังคอยจับจ้องอยู่กับทารกทั้งสองอย่างไม่วางตา

" โม่จวินฝากคำพูดมาหรือไม่ " เมื่อสิ้นเสียงของผู้เฒ่าเหอซานองครักษ์เงาก็ยื่นจดหมายให้หลินอี้ 

" เรื่องราวอยู่ในจดหมายแล้วพ่ะย่ะค่ะ " หนึ่งในองครักษ์เงาเอ่ยจบ คนทั้งสามก็ล้มลงนอนแน่นิ่งไปกลับพื้นดิน ทั้งสามคนมีเลือดออกจากหู ตา จมูก เเละปาก ในเวลาต่อมาพวกเขาก็ได้สิ้นลมในที่สุด

หลังจากที่องครักษ์เงาได้ฆ่าตัวตายหลินอี้ก็เปิดจดหมายอ่าน

' อาอี้ช่วงนี้ในราชสำนักกำลังวุ่นวาย เสด็จพ่อก็ทรงประชวรอย่างหนัก และข้ายังสืบได้ว่าน้องสี่ช่วงนี้กำลังซ้อมสุมกำลังพลไม่รู้ว่าเมื่อไหร่น้องสี่จะก่อกบฏ ตัวข้ากับพี่สะใภ้ของเจ้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กสองคนเด็กทั้งสอง จึงให้องครักษ์นำพวกเขาส่งไปให้เจ้า หากเกิดว่าข้ากับพี่สะใภ้เป็นอันใดขึ้นมาก็มีแต่เจ้าที่ข้าพอจะไว้ใจได้ อาอี้ข้าขอฝากลูกชายกับลูกสาวของข้าด้วย ' หลังจากหลินอี้ อ่านจดหมายจบก็ชะโงกหน้ามองเด็กทั้งสองคนอยู่ในตะกร้าสาน

" เอ้อ...อ้า...แอ้ " เมื่อเด็กสองคนที่เห็นหลินอี้ก็ส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาก่อนจะยิ้มกว้างให้กับคนแปลกหน้า

" ว่ายังไงอาอี้ " ผู้เฒ่าเหอซานเอ่ยถามขึ้น เมื่อยังเห็นว่าผู้เป็นหลานชายมัวแต่สนใจเด็กทารกทั้งสอง

" ช่วงนี้ราชสำนักวุ่นวายเพราะเสด็จพ่อทรงประชวร พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้เป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กทั้งสองเลยฝากให้ข้าเลี้ยงดูไปก่อนขอรับท่านปู่ " หลินอี้อธิบายอย่างง่ายๆ ทว่าก็ยังไม่ได้บอกเรื่องที่พี่ชายคนที่สี่หรือก็คือฝูหย่งเฮ่าซ้อมสุมกำลังพลเพื่อก่อกบฏ ผู้เฒ่าเหอซานที่ได้ยินเช่นนั้นจึงลุกขึ้นเข้าไปดูเด็กทั้งสอง

" ดูเหมือนจะพึ่งคลอด จากเมืองหลวงแคว้นฝูมาถึงผาชมจันทร์ก็ประมาณหนึ่งเดือนดูท่าแล้วคงรีบมาจริงๆ " เมื่อผู้เฒ่าเหอก็เอื้อมมาจับชีพจรของเด็กทั้งสองแล้วกล่าวต่อ " เด็กสองคนนี้สุขภาพแข็งแรงทั้งยังตัวอวบอ้วนทั้งคู่เป็นเรื่องที่น่ายินดีของราชวงศ์แคว้นฝูของเรา " 

" ใช่ขอรับท่านปู่เล็ก ดูสิขอรับไม่งอแงเลยสักนิด ต้องเลี้ยงง่ายแน่ๆ " หลินอี้กล่าวพลางเอามือไปจิ้มเด็กทั้งสอง จากนั้นเด็กสองคนก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากขึ้น

" อาอี้ เจ้าจัดการสามศพที่อยู่บนพื้นก่อนเป็นไร ประเดี๋ยวอาอวิ๋นนางกลับมา " ผู้เฒ่าเหอซานกล่าวเตือนหลินอี้ที่หลงลืมว่ามีคนนอนศพตายนอนอยู่บนพื้น 

" จริงด้วยขอรับ " ทันทีที่เอ่ยจบหลินอี้ก็ลุกขึ้นจัดการกับศพทั้งสาม