เพียงแค่ชาติภพหนึ่ง

บทนำ

' เพียงแค่ชาติภพหนึ่ง ข้าไม่นึกเสียดาย ' หลี่ฝูอวิ๋นเดินไปที่ริมหน้าผา'อย่างเหม่อลอย นางโดนคนที่ตนรักสุดหัวใจทรยศหักหลัง แม้กระทั่งบิดานางเองก็ยังรู้เห็นเป็นใจเรื่องนี้ด้วย ในเมื่อไม่มีใครต้องการนาง แล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออันใด หลี่ฝูอวิ๋นจึงตัดสินใจเดินเข้าใกล้ริมหน้าผาสูงชัน จนกระทั่งมาหยุดที่ริมหน้าผาก่อนจะกระโดดลงไป ร่างสีขาวค่อยๆร่วงร่นลงหุบเหวลึก จากนั้นภาพทุกอย่างพลันดับวูบลง....

เมื่อหลี่ฝูอวิ๋นได้รู้สึกตัวก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียง นี่....นางยังไม่ตายอีกหรือ ในระหว่างที่หลี่ฝูอวิ๋นกำลังครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆอยู่นั้นก็มีคนเเปิดประตูข้ามา

" นังหนู เจ้าฟื้นแล้วหรือ " ชายชราท่าทางใจดีกล่าวถามสตรีที่ที่อยู่บนเตียง ในวันนั้นเขาไปเก็บสมุนไพรใกล้กับหุบเหวลึกนั้นพอดี จึงได้พบกับนางเข้า นับว่ายังโชคดีอยู่บ้างที่ร่างของสตรีผู้นี้มิโดนป่าหมาคาบไปเสียก่อน

" ท่านเป็นคนช่วยข้าไว้หรือ "

" ตอนข้าออกไปเก็บสมุนไพรก็พบเจ้านอนหมดสติอยู่ ข้าเลยพาเจ้ามาที่นี่ " ชายเอ่ยตอบพลางเดินเข้าหานาง

" ท่านช่วยข้าไว้ทำไม! เหตุใดไม่ปล่อยข้าให้ตาย! " นางตะโกนใส่ชายชราที่พึ่งช่วยชีวิตตนไว้ ทันใดนั้นหยาดน้ำตาก็ไหลรินอาบแก้ม หลี่ฝูอวิ๋นนั่งกอดซบหน้าร้องไห้อย่างหนักหน่วง

" ข้าเป็นหมอ เมื่อเห็นคนบาดเจ็บก็ต้องช่วยไว้เป็นธรรมดา ยาข้าวางให้เจ้าไว้ตรงนี้ รีบกินมันเสียก่อนที่มันจะเย็น " กล่าวจบชายชราก็เดินออกไปปล่อยให้หลี่ฝูอวิ๋นอยู่คนเดียวสักพัก จนกระทั่งนางร้องไห้จนเผลอหลับไป เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าวันถัดมาแล้ว นางรู้สึกกระหายน้ำจึงลุกขึ้นเพื่อที่จะรินน้ำดื่ม ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสีย

" เจ้าอย่าพึ่งขยับ บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี " เสียงทุ้มลึกของชายหนุ่มกล่าวขึ้นพร้อมกับยื่นถ้วยชาให้แก่สตรีตรงหน้า

" ขอบคุณ " นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ยกน้ำชาขึ้นดื่มแล้วกล่าวถามต่อชายตรงหน้า " ข้าหมดสติไปกี่วันเเล้ว "

" สองเดือน " บุรุษผู้ที่รินชาให้นางกล่าวตอบเสียงราบ

" สองเดือนอย่างนั้นหรือ " หลี่ฝูอวิ๋นพึมพำออกมาด้วยท่าทางเหม่อลอย นางหมดสติไปสองเดือนงั้นหรือ นานถึงขนาดนี้ปานนี้สองคนนั้นคงแต่งงานกันไปแล้วสินะ เมื่อคิดถึงสองคนที่ทรยศตนหย่ฝาดน้ำตาก็พลันไหลอาบแก้มอีกครั้ง

" เฮ้ย! สตรีอย่าพวกเจ้าน่ารำคาญเสียจริง! " เมื่อชายผู้นั้นกล่าวจบก็เดินเข้ามาเอามือลูบหัวของนาง หลี่ฝูอวิ๋นจึงเงยหน้ามองชายผู้นั้นด้วยน้ำตานองหน้า

" ฮึก...พวก...ฮึก...พวกเข้าคงแต่งงานกันไปแล้ว...อึก " นางร้องไห้อย่างหนัก จนชายหนุ่มนั่งลงข้างนางแล้วกอดปลอบนาง พลางลูบหลังให้นาง

" หากเจ้าไม่มีที่ไปก็อยู่กับพวกเราที่นี่เถอะ " ชายผู้คนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ที่แห่งนี้มีเพียงเขากับท่านปูเล็กเพียงสองคน หากจะพึ่งคนมีผู้หนึ่งก็มิได้มีปัญหาอันใดนัก ชายหนุ่มปลอบหลี่ฝูอวิ๋น จนกระทั่งนางเพลียแล้วก็หลับไปอีกรอบ เขาจึงเดินออกไป 

หลี่ฝูอวิ๋นสะดุ้งตื่อนขึ้นอีกทีก็เมื่อชายชรามาจับชีพจรให้

" หลินอี้เล่าให้ข้าฟังเเล้ว ข้าจะจัดยาสงบใจให้เจ้า เจ้าก็อยู่ที่นี่กับพวกเราเถิด ข้าอยู่กับหลินอี้เพียงสองคน " ชายชรากล่าวจบก็ลุกขึ้น

" ฝูอวิ๋น ข้ามีนามว่าฝูอวิ๋น " หลี่ฝูอวิ๋นเอ่ยขึ้นอย่างเเผ่วเบา

ทว่าชายชรากลับได้ยินอย่างชัดเจน ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้นาง

" ที่นี่คือผาชมจันทร์ ข้าเป็นหมอคนเรียกข้าว่าหมอเทวดาเหอซาน ร่างกายเจ้ายังไม่เเข็งเเรงนัก พักผ่อนให้ดี " ทันทีที่เหอซานเอ่ยจบก็หันหลังเดินจากไป

หลังจากเหอซานจากไปแล้ว หลี่ฝูอวิ๋นเพียงนั่งเงียบๆอยู่ภายในห้องอย่างเหม่อลอย พลางครุ่นคิดเรื่องราวในอดีต....

นางคือคุณหนูรองเเห่งจวนผิงกั๋วกงแห่งแคว้นซ่ง หน้าตางดงามราวกับหลุดออกมาภาพวาด ทั้งยังถูกจัดเป็นยอดหญิงงานอันดัยหนึ่งแห่งแคว้น ตั้งแต่เด็กนางถูกวางตัวให้เป็นพระชายาองค์รัชทายาทซึ่งก็คือ 'ซ่งเทียนเยว่' ที่เป็นคนรักของนาง เมื่อไม่กี่เดือนก่อนนางกลับค้นพบว่าซ่งเทียนเยว่กับน้องห้าของตนจะลักลอบมีความสัมพันธ์กัน และที่ทำให้นางเสียใจที่สุดคือผู้เป็นบิดาของนางรับรู้ทุกอย่าง

จนกระทั่งหลี่เหม่ยอิงตั้งท้องความจึงแตก พอวันต่อมาฮ่องเต้มีราชโองการอภิเษกสมรสให้กับซ่งเทียนเยว่กับหลี่เหม่ยอิงและแต่งตั้งให้นางเป็นพระชายาเอก ทันทีที่หลี่ฝูอวิ๋นทราบเรื่องนี้เข้าถึงกลับใจสลาย ไม่คิดว่าคนที่ตนมองว่าเป็นน้องสองที่แสนดีจะทรยศนางได้ ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือผู้ที่เป็นบิดากลับเห็นดีเห็นงามในเรื่องนี้ด้วย ก็ใครใช้ให้นางไม่มีมารดาคอยปกป้องกันเล่า มารดาของนางเสียไปตั้งนางอายุแปดหนาว ข้างกายนางมีแค่แม่นมคอยดูแล

บิดาก็ไม่สนใจไยดีนางเท่าใดนัก เพราะคนผู้นั้นสนใจแต่อำนาจ เมื่อนางไม่มีประโยชน์ก็ทอดทิ้งไป จนต้องตัดสินใจกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย ทว่ามันกลับมิได้เป็นดั่งที่นางต้องการ

หลี่ฝูอวิ๋นทอดสายตามองนอกหน้าต่าง หยาดน้ำตาค่อยไหลรินออกจากดวงตากลมโต นางเจ็บใจและแค้นใจอยากจะแก้แค้นทั้งบิดาผู้ให้กำเนิด ซ่งเทียนเยว่และหลี่เหมยอิง ทว่านางยังจำคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับมารดาก่อนที่มารดาจะสิ้นใจ

' อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าอย่าโกรธแค้นท่านพ่อเจ้าเลย ที่ท่านพ่อเจ้าทำไปก็เพื่อตระกูลหลี่ของเราทั้งนั้น สัญญากับเเม่ว่าจะไม่แก้แค้นท่านพ่อของเจ้าสัญญากับเเม่...อวิ๋นเอ๋อร์เจ้าต้องรับปากกับแม่... '

' ได้...ฮึก..ข้าสัญญา '