บทที่ 3

“แต่แกก็ปฏิเสธ”

“แกอยากเห็นฉันถูกน้องสาวแกฉีกอกเอารึไง! จริงๆ ก็สงสารเด็กมันอยู่หรอก เคยมาช่วยงานเมียฉันที่ร้านทุกวันหยุดอยู่บ่อยๆ นิสัยใจคอผิดกับคนเป็นแม่ราวฟ้ากับเหว รายนั้นวันๆ เอาแต่หาเรื่องเข้าบ่อน ลูกทำงานได้มาเท่าไหร่ก็แย่งเอาไปจนหมด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงจริงๆ วะ” หากจะยกหนี้ให้ก็ทำไม่ได้เพราะบิดาคงไม่มีทางยอม

เพราะท่านเป็นคนเด็ดขาดกับเรื่องพวกนี้พอสมควร หากไม่ติดความสงสารเชื่อเถอะว่าสองแม่ลูกนั่นคงถูกลูกน้องของพ่อเขาอุ้มไปฆ่าตั้งแต่ที่ท่านรู้เรื่องโกหกนั่นแล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ท่านให้โอกาสอีกครั้ง

“แล้วแบบนี้แม่เขาจะทำยังไงต่อ” คำถามที่ยังคงดังต่อเนื่องขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้นพดลขมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะมันผิดไปจากนิสัยของเพื่อน ที่จะมานั่งซักไซ้ถึงเรื่องราวของคนอื่นอย่างที่มันกำลังทำอยู่

“ถ้าถามฉันฉันคิดว่าป้าแกคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะขายลูกใช้หนี้ง่ายๆ หรอกวะ รายต่อไปคงจะหนีไม่พ้นไอ้เสี่ยอ้วน ไอ้แก่นั่นมันคงยอมจ่ายอยู่หรอก เห็นว่าเล็งเด็กเพียงจันทร์นั่นมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว คนสมัยนี้จิตใจมันต่ำทรามกันเสียจริง ขนาดหมามันยังรักลูกเลย นี่อะไรเกิดเป็นคนแท้ๆ คิดแต่จะขายลูกตัวเองกิน!” ข้อนี้เมฆาออกจะเห็นด้วยกับเพื่อนรักอยู่ไม่น้อย ยิ่งพอคิดถึงดวงตาคู่ใสของผู้หญิงคนนั้นเขาก็ยิ่งรู้สึก

หากแต่เขาไม่ใช่คนดีที่จะมาสงสารใครง่ายๆ ความรู้สึกที่มีตอนนี้มันเต็มไปด้วยความอยากได้ อยากครอบครองหล่อนมากกว่า

ซึ่งช่างน่าตกใจเพราะเขาไม่เคยเกิดอารมณ์รุนแรงกับใครแบบนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะดวงตาคู่โศกคู่นั้นของหล่อนก็เป็นได้กระมัง

“ฉันซื้อเอง!”

“ห๊ะ!”

“จัดการที่เหลือให้ด้วย อีกสามวันจะมารับ!” คนพูดเองเออเองเสร็จสรรพก็ลุกขึ้นเดินหนีออกไป ปล่อยให้เสียงร้องตะโกนของเพื่อนดังขึ้นตามหลังมาแต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้เขาต้องหันกลับไปสนใจ!