บทที่ 4

เพียงจันทร์ นิกุมล ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าชีวิตของเธอจะมีวันนี้ได้

วันที่เธอถูกมารดาแท้ๆ ขายให้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ราวกับว่าเธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีชีวิตจิตใจ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่มีทางอื่นให้เลือก หากไม่ยอมทำตามคำสั่ง แม่ก็อาจต้องติดคุกหัวโตซึ่งเธอปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ สุดท้ายได้แต่ยอมรับชะตากรรมทั้งน้ำตาชีวิตจากนี้จะเป็นไปในทางทิศไหนก็คงต้องยอมรับมัน

“เพื่อนฉันคนนี้มันชื่อเมฆา เป็นเจ้าของฟาร์มไก่ที่เชียงราย ไม่ต้องกลัวนะ ถึงมันจะดูดุๆ ไปบ้าง แต่นิสัยใจคอถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งก็ว่าได้” นพดลที่จู่ๆ ต้องมารับบทเป็นนายหน้าค้ามนุษย์เอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้องรับแขกของบ้านอยู่นาน ยอมรับว่าเขาเองก็ตกใจไม่น้อยกับการตัดสินใจของเพื่อน แต่จะทำอะไรได้อีกในเมื่อลองถ้ามันได้ตัดสินใจไปแล้ว ก็ยากที่จะเปลี่ยนใจ!

สิ่งเดียวที่อยากรู้ตอนนี้คืออะไร?

อะไรที่ทำให้มันยอมซื้อสาวน้อยตรงหน้านี้กลับไปที่ฟาร์มด้วยเงินถึงสองล้านบาททั้งๆ ที่ก็เพิ่งจะได้เจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว แถมยังเป็นการพบแบบผิวเผินแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ไม่มีการพูดคุยกันเลยสักคำ

“พะ…เพื่อนของคุณนพ เขาเอ่อ…มีภรรยาแล้วรึยังคะ” เนิ่นนานกว่าเสียงอ่อนหวานจะเอ่ยถามขึ้น นาทีนี้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายทารุณก็ไม่ผิดนัก มารดาที่เป็นดั่งที่พึ่งสุดท้ายในชีวิตก็กลับไปทันทีที่ได้เงินที่เหลือจากการหักใช้หนี้

ไม่มีแม้แต่คำลาสักคำให้ได้สั่งเสีย ไม่มี…

“เรื่องนั้นฉันว่าเธอค่อยไปถามกับมันเองจะดีกว่า คืนนี้ก็พักมันเสียที่นี่ ฉันสั่งให้คนจัดห้องเอาไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้เช้าเพื่อนฉันมันจะมารับเธอด้วยตัวเอง”เมื่อเขาว่ามาเช่นนั้นเธอจะทำอะไรได้อีกนอกจากตกลง