เพียงจันทร์เจ้าเอย

41.0K · จบแล้ว
พวงชมพู
26
บท
11.0K
ยอดวิว
7.0
การให้คะแนน

บทย่อ

“ถ้ายังไม่ง่วงก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วไปนั่งรอบนเตียง!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่เห็นสีหน้าตกใจของอีกคน เขาตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้จะเรียกร้องสิทธิ์ที่ตัวเองควรได้ ไม่สนว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง! “คุณคงไม่คิดว่าที่ผมยอมเสียเงินตั้งมากมายเพื่อซื้อคุณมาดูเล่นหรอกจริงไหม” หญิงสาวส่ายหน้ากลับไปเบาๆ รู้ดีว่ายังไงเสียวันนี้ก็ต้องมาถึง แต่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเขาจะมาเรียกร้องสิทธิ์เอาในค่ำคืนนี้ เธอยังต้องการเวลา “เพียง…ขอเวลา” “สามวัน!” ใจคนฟังดีขึ้นมาหน่อยเมื่อเขาเอ่ยขึ้นเหมือนจะให้เวลากันตามที่ขอ แต่ไม่กี่อึดใจเขาก็พังทลายทุกสิ่งลงด้วยคำพูดต่อมา “ผมให้เวลาคุณทำใจมาสามวันแล้วเพียงจันทร์ อย่าขออะไรที่มันมากเกินไปกว่านี้!” คำพูดนั้นปิดกั้นทุกสิ่งในทันที มันทำให้เพียงจันทร์ข่มทุกๆ ความกลัวเอาไว้ จนกระทั่งคนใจร้ายเข้ามาใกล้ๆ สัมผัสแรกที่แตกลงมาต้นแขนทำให้เธอตกใจจนเผลอก้าวถอยหลัง และก็เป็นเขาเองที่เอ่ยดักขึ้นราวกับจะรู้ทันกัน… “คุณเป็นของผมตั้งแต่วินาทีแรกที่แม่คุณรับเงินผมไปแล้ว! ไม่ว่าตัวคุณ หรือแม้แต่วิญญาณคุณมันเป็นของผม!” คนใจร้าย…สุดท้ายแล้วเขาก็ทำให้เธอเห็นธาตุแท้ของเขาที่ก็ไม่ได้ต่างกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่ยอมเสียเงินมากมายเพียงเพราะต้องการเชยชมร่างกายของเธอ “คุณจะได้แค่ตัวของฉัน ไม่มีวันได้ความรัก!” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นแนบหู พร้อมกับประโยคที่มันทำให้เธอแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว “แค่นั้นก็เกินพอแล้ว!”

นิยายรักโรแมนติก

บทนำ

ท่ามกลางบรรยากาศอันตึงเครียดที่เกิดขึ้นจากหญิงชราวัยกลางคนทำให้ นพดล ลูกชายเจ้าสัวปราณอยากจะพาตัวเองออกไปให้พ้นจากสถานการณ์ตรงหน้าเสียเหลือเกิน ติดแต่แค่เพียงเขาขยับ ต้นขากลับถูก ‘ลูกหนี้รายใหญ่’ ของพ่อกอดเอาไว้แน่น บอกให้รู้เป็นนัยๆ วาอีกฝ่ายจะไม่ยอมล้าถอยกลับไปหากยังไม่ได้ในสิ่งที่ตนนั้นปรารถนา

“ผมช่วยไม่ได้จริงๆ ครับป้าแก้ว เรื่องนี้ผมว่าป้ารอคุยกับพ่อคุณเองจะดีกว่า” สุดท้ายก็ได้แต่เอ่ยคำเดิมที่พูดมาไม่ต่ำกว่าสามครั้งเห็นจะได้กลับไป และหวังว่าครั้งนี้อีกฝ่ายนั้นจะเข้าใจว่าเรื่องที่กำลังอ้อนวอนขอร้องยอมให้เขาใจอ่อนอยู่นั้น มันคงไม่มีทางเกิดขึ้น

“เห็นใจป้าหน่อยเถอะนะคะคุณนพ ถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆ ป้าคงไม่ทำแบบนี้ นังเพียงมันสะอาดหมดจดจริงๆ นะคะ ป้ารับรองได้” กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังดื้อดึงที่จะ ‘นำเสนอ’ สินค้ามีชีวิตตัวน้อยๆ ที่ได้แต่นั่งก้มหน้าหลบซ่อนน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานความอับอายของตัวเองให้เขาไม่เลิก ภาพที่เห็นทำให้เขารู้สึกสงสารผู้หญิงตรงหน้าไม่น้อย หากแต่เขาคงช่วยอะไรเธอไม่ได้มากไปกว่าปฏิเสธ