บทที่ 1

“ผมก็อยากช่วยนะครับป้า แต่ผมมีครอบครัวแล้วป้าก็รู้” และเขาก็รักแพรวพราวภรรยาของเขามากด้วย ไม่มีทางที่เขาจะคิดนอกใจเธอเพราะหากทำเช่นนั้นนอกจากเขาจะต้องสูญเสียภรรยาที่รักไปตลอดกาลแล้วนั้น ‘ใครบางคน’ อาจตามมาดับลมหายใจของเขาไปด้วยโทษฐานที่ทำให้น้องสาวของมันต้องเสียใจ ซึ่งเขาไม่มีทางให้เรื่องบ้าๆ นั่นเกิดขึ้น ทางเดียวที่จะจบทุกอย่างคือตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธต่อไป

“ให้นังเพียงมันเป็นเมียน้อยคุณนพก็ได้ค่ะ ป้าไม่ถือ รับรองเลยค่ะว่าป้าจะสั่งให้มันอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวที่สุด จะไม่ให้มันสร้างปัญหาให้คุณนพกับคุณพราวแน่นอนค่ะ” คำพูดของมารดาทำให้คนที่ได้แต่นั่งเงียบมาตลอดการนำเสนอขายของท่านเจ็บจนอยากหายตัวไปจากตรงนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่เพราะอีกฝ่ายเป็น ‘แม่’ เธอจึงทำได้แค่อดทนอดกลั้น เก็บกดความปวดร้าวเอาไว้ภายในใจแต่เพียงลำพัง

“ผมช่วยไม่ได้จริงๆ ครับ ต้องขอโทษด้วย” หนนี้นพดลบอกเสียงแข็งเหมือนจะบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าความอดทนของเขามีขีดจำกัด

“ตะ…แต่…” ยังไม่ทันที่หญิงชราจะได้เว้าวอนอะไรต่อ เสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครบางคนกลับดังขึ้นขัดจังหวะเข้าเสียก่อน ใครบางคนที่ชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง

“ขอโทษที ฉันไม่คิดว่าแกกำลังมีแขก” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเบาๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่เพื่อนรักชั่วครู่ก่อนที่มันจะถูกดึงดูดไปเมื่อใบหน้าอ่อนหวานของมนุษย์เพศหญิงที่นั่งอยู่ที่พื้นเงยหน้าขึ้นมาสบตากันโดยบังเอิญ