EP 12 เสนอหน้าเองทั้งนั้น

หลังจากที่กินข้าวด้วยกันเสร็จ คนโปรดกับพ่อก็พากันกลับไป เหลือเพียงแค่ปริ้นเซสกับดนัยในตอนนี้ที่นั่งด้วยกันอยู่โซฟาห้องนั่งเล่น สองพ่อลูกเหมือนต่างคนต่างอยู่กับความคิดของตัวเอง โดยเฉพาะปริ้นเซสที่คิ้วขมวดหนัก

"ไม่ขึ้นห้องเหรอครับน้องปริ้น?"

"ว่าจะขึ้นแล้วค่ะ ปริ้นจะนอนไวหน่อย พรุ่งนี้ต้องไปเรียนรู้งานอีก" แค่คิดเธอก็อยากจะถอนหายใจหนัก ๆ แล้ว

"งั้นหนูไปพักได้แล้วครับ หลานพ่อจะได้พักผ่อน" ดนัยยืนขึ้นก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าของปริ้นเซส เธอหวนคิดไปถึงเมื่อตอนหัวค่ำที่คนโปรดทำมันก่อนจะหลุดยิ้มออกมา

"เลิกยิ้มได้แล้วเจ้าหญิงของพ่อ ไปนอนกันครับ" เขาถึงกับต้องเรียกคืนสติลูกสาวเพราะเห็นเธอเอาแต่มองไม่ส่งมือมาสักที

"ค่ะ ไปนอนกัน" ทั้งคู่พากันเดินมาด้านบน ดนัยเลี้ยวซ้ายเดินมาส่งลูกสาวของเขาก่อน ส่วนห้องเขาเมื่อขึ้นมาแล้วต้องเลี้ยวขวา

"งั้นปริ้นนอนก่อนนะคะ sweet dreams พ่อของปริ้น"

"sweet dreams เจ้าหญิง" คนพ่อบอกกลับและเตรียมจะหมุนตัวออกแต่กลับมีบางอย่างที่เขาต้องพูด

"น้องปริ้น"

"คะพ่อ?" เธอเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามด้วยความงงงวยเมื่อกำลังจะปิดประตูแล้วแท้ ๆ แต่โดนขัด

"หนูเลือกทางที่หนูต้องการได้เต็มที่เลยนะครับ ถ้าเลือกแล้วมันผิดหรือต้องเสียใจ พ่อรอโอบกอดหนูอยู่ตรงนี้" ปริ้นเซสยิ้มหวานไม่ได้ตอบอะไรไป เธอเลือกจะพยักหน้าเบา ๆ และปิดประตูลง

เช้า

ร่างบางเดินเข้ามาบริษัทของพ่อตัวเองคนเดียว แต่ระหว่างทางกลับมีพนักงานที่พูดจาไม่เข้าหูเอาแต่คอยนินทา บ้างก็ว่าเป็นธรรมดาที่เมื่อไปเรียนต่างประเทศผู้หญิงส่วนใหญ่คงปล่อยเนื้อปล่อยตัว บ้างก็กว่ามั่วจนท้องแล้วมาให้พ่อตัวเองเลี้ยง

แต่ปริ้นเซสเลือกจะไม่สนใจ เธอไม่ตอบโต้คนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเพราะไม่ได้กล้าพอขนาดนั้น ก็อย่างที่ดนัยเคยบอก ลูกสาวของเขาที่ดูจะเข้มแข็งในสายตาของบางคน ข้างในบอบบางกว่าแก้วเสียอีก

"บริษัทที่นี่ดีนะครับ ปล่อยพนักงานมานินทาเจ้านาย ถ้าเป็นบริษัทผมคงไล่ออกไปแล้ว" เสียงคนโปรดดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาทุกคนพากันเงียบและให้ความสนใจ ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอที่เป็นท็อปปิกของเช้าวันนี้

"จะมาทำไมไม่รอพี่ที่บ้านครับ อันตรายรู้มั้ย?" เขาเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะเอื้อมเอามือของเธอมาจับไว้และลูบมันเบา ๆ ปริ้นเซสไม่ได้แปลกใจมากมายเพราะเข้าใจที่เขากำลังทำ

"ปริ้นคิดว่าเจอกันที่บริษัทดีกว่าค่ะ" เธอยิ้มหวานตอบกลับไปแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ทำเอาคนโปรดถึงกับชะงัก

"วันหลังรอที่บ้านครับ พี่ไม่อยากให้หนูกับลูกลำบาก เข้าห้องกันคุณพ่อพี่มาถึงแล้ว" ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มตั้งใจพูดให้คนได้ยินว่าเขาคือพ่อของเด็กในท้องเธอ

"ปล่อยได้แล้วคุณคนโปรด"

"เรียกพี่แบบเมื่อกี้ก็ดีแล้วไง" เขาตีหน้ามึนเดินจับมือเธอจนไปหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของดนัยและพ่อตัวเอง

"มาพร้อมกันเหรอ?"

"เปล่าค่ะ ปริ้นมาเองแล้วบังเอิญเจอ" เธอตอบกลับนิ่ง ๆ และเตรียมจะเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งด้านข้างดนัย แต่คนโปรดจับเอาไว้

"ผมเข้าไปรับแต่สวนกับปริ้นครับ เลยขับตามมาห่าง ๆ" ได้ยินแบบนั้นเธอถึงกับหันไปมองเพราะไม่รู้เลยว่าที่เขาพูดคือเรื่องจริงหรือสร้างภาพ คนโปรดจะเป็นยังไงหลังจากที่พ่อของเธอและเขาเดินออกไปเธอก็ไม่รู้ เพราะละครที่ชายหนุ่มทำตอนนี้มันนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

"วันหลังรอพี่เขาก็ได้นะลูก ให้เจ้าโปรดมันได้ทำหน้าที่เถอะ" พ่อของเขาช่วยพูดเพราะดูแล้วปริ้นเซสคงไม่ฟังคนโปรดง่าย ๆ แน่

"ค่ะ" เธอไม่กล้าเถียงเพราะไม่รู้จักหรือสนิทกับพ่อของชายหนุ่มขนาดนั้น อีกอย่างเลยเธอตั้งใจแล้วว่าจะออกห่างทุกคนที่ใกล้ชิดตัวเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเมื่อวันนั้นมาถึงแล้วมันไม่ได้แฮปปี้เหมือนหนังในตอนอวสาน เธอจะได้ไม่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรในชีวิตมากมาย

"กินข้าวมากันรึยัง?"

"ทานแล้วค่ะ,ยังครับ" สองคนตอบมาคนละแบบ ชายหนุ่มตั้งใจจะมาพาเธอไปกินข้าวเช้าด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่ามันคงไม่ทันแล้ว

"อ้าว งั้นคนโปรดลงไปหาอะไรกินเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยมา ลุงรอได้" ดนัยเสนอเพราะเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับข้าวเช้ามาก

"ครับ" ร่างแกร่งเตรียมจะหมุนตัวเดินออกไปด้วยใบหน้าที่นิ่งจากตอนแรก แต่แล้วเหมือนหูทิพย์หางทิพย์ของหมาซึมเมื่อครู่ก็กระดิกขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคถัดมาที่ออกจากปากของดนัย

"น้องปริ้นพาพี่เขาไปครับ"

"ปริ้น?" เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเองและเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

"ครับ หนูนั่นแหละ" สุดท้ายสองคนก็เดินออกมาพร้อมกัน คนโปรดคอยมองคนข้าง ๆ เป็นระยะเพื่อสังเกตปฏิกิริยาท่าทางของเธอ

"จะพาพี่ไปกินข้าวที่ไหน?"

"ตรงนี้ไม่มีคนอยู่"

"หื้ม หมายถึงอะไร?" ร่างแกร่งไม่เข้าใจที่เธอจะสื่อ เพราะคำถามของเขาคำตอบมันควรเป็นชื่อสถานที่

"ไม่ต้องเรียกแบบนั้นต่อแล้ว พ่อของปริ้นไม่อยู่ ไม่มีใครแล้วด้วย" ปริ้นเซสมองไปรอบและพูดไปด้วย

"เรียกแบบนี้แหละ บอกแล้วไงว่าจะลองเปิดใจดูก่อนลูกจะคลอด" เขาคิดว่าเธอเข้าใจอะไรง่าย ๆ แต่ดูจากเมื่อครู่แล้วก็ตามนั้นแหละ

"อย่าลองเลยคุณคนโปรด"

"ทำไม?"

"....." ปริ้นเซสเม้มปากแน่นเมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์

"ฉันไม่ดีพอหรือมีอะไรที่ทำให้เธอต้องอาย โอกาสดี ๆ ที่ฉันเสนอให้เธอถึงเลือกที่จะไม่รับ ทั้งที่คนอื่นเขาอยากจะได้มัน" ความโมโหทำให้คนโปรดพูดไม่คิดอีกเช่นเคย นิสัยที่มันแก้ไม่หายคงเป็นการไม่ยอมแพ้ของร่างแกร่ง

"งั้นคุณก็หยิบยื่นโอกาสดี ๆ แบบนี้ไปให้คนที่เขาต้องการสิ" ชายหนุ่มกำหมัดแน่นอยากจะตะคอกและระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้าแต่ทำไม่ได้เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่บริษัทของเขา อีกอย่างเพราะข้อตกลงนั่นด้วย

"ฉันรับผิดชอบเธอทุกอย่างที่ฉันทำมันแม้ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันรักเธอ" ประโยคที่เขาพูดออกมา ตัวคนพูดจะรู้มั้ยว่ามันทำร้ายความรู้สึกของคนฟังได้มากขนาดไหน

"ฉันเคยร้องของั้นเหรอ คุณเสนอหน้าเองทั้งนั้น" และเมื่อเขาไม่แคร์ความรู้สึกเธอ ทำไมเธอต้องแคร์เขาด้วยจริงมั้ย ปริ้นเซสหันหลังเดินออกไปทั้งน้ำตา เธออ่อนแอเกินกว่าที่จะไม่ร้องไห้ให้กับคำพูดแย่ ๆ ที่ชายหนุ่มพ่นมันออกมาใส่หน้าเธอ