เพียงคุณคนโปรด

เสียงดนตรีที่ดังสนั่นรอบกาย ไม่อาจทำให้ร่างแกร่งของใครบางคนครึกครื้นไปกับมัน คนโปรดลูกชายคนเดียวของตระกูลดังนั่งดื่มย้อมใจให้กับความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอ

"มึงยกขนาดนั้น ไม่กลัวเมาแล้วลงข้างทางหรือไง?" คทา เพื่อนของชายหนุ่มต้องรีบเอ่ยทัก หลังเห็นว่าเขาเอาแต่ยกแก้วไม่ยอมวาง

"ไม่เมาหรอก" คนโปรดตอบพรางก้มหน้าลง เมื่อสมองของเขาฉายแต่ใบหน้าของดิสนีย์ซ้ำไปซ้ำมา

"แค่เขาไม่รัก มึงจะอะไรมากมาย ผู้หญิงรอต่อคิวให้มึงเอาเพียบ" นำทัพพูดเสริม เขาไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เพื่อนชายคนสนิทเศร้ากับเรื่องไร้สาระ

"กูรักดิส ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต่อคิวพวกนั้น" คนโปรดตวัดสายมองเพื่อนอีกคนด้วยความไม่พอใจ ทำเอานำทัพเงียบไป

"แล้วนี่เขากลับไปคบกับผู้ชายคนนั้นแล้วเหรอ?" เพียงคุณเอ่ยถามขึ้นบ้าง หลังจากที่เห็นว่าเพื่อนคนอื่นพูดกันหมดแล้ว

"อืม"

"มึงก็เริ่มต้นใหม่ได้แล้วไอโปรด" คทาไม่ได้อยากซ้ำเติม แต่เขาเข้าใจดี คนไม่รักก็คือไม่รัก การที่ผู้หญิงคนนั้นกลับไปหาอีกคนที่เธอรักมันเป็นเรื่องที่ถูกแล้ว หากเธอเลือกคนโปรดแบบนั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะคนโปรดจะกลายเป็นคนที่อยู่ในสถานะของตัวแทน

"กูอยากเริ่มกับเขา กูพยายามทำให้รอยยิ้มของเขากลับมาตั้งนาน ไอเนิร์ดนั่นมีสิทธิ์อะไรมาดึงเธอกลับไปในวันที่เธอดีขึ้นแล้วว่ะ" ร่างแกร่งของคนโปรดเริ่มโอนเอน ดูเหมือนที่เพื่อนเขาเตือนจะกลายเป็นจริง สภาพแบบนี้คนโปรดเมาอย่างแน่นอน

"มึงรู้ได้ไงไอโปรดว่าเขาดีขึ้นเพราะมึง มึงมั่นใจเหรอ ไม่ใช่ว่ารอยยิ้มของดิสกลับมาเพราะผู้ชายคนนั้นเหรอ?" คำถามที่คทาถามออกมาทำเอาคนโปรดคิดหนัก มันก็จริง ชายหนุ่มสังเกตมาสักพักแล้วว่าตั้งแต่ชายคนนั้นมาง้อ ดิสนีย์เริ่มยิ้มสดใสมากขึ้น

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาอยู่กับเขาเธอยิ้มก็จริง แต่มันดูสุขไม่สุดเท่ากับรอยยิ้มที่ยิ้มดิสนีย์ยิ้มให้กับไรเฟิล มาถึงตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือยอมรับความจริง แต่จะให้เขามูฟออนไปเริ่มต้นใหม่ตอนนี้เขาทำไม่ไหวจริง ๆ

"เงียบแบบนี้ ตัวมึงเองคงรู้คำตอบอยู่แล้วใช่มั้ย?" เพียงคุณเลิกคิ้วขึ้นถาม

"อืม"

"ไม่ไหวก็แค่บอก กูจะออกมาดื่มเป็นเพื่อนมึงทุกวัน" นำทัพพูดพร้อมยกยิ้มให้ด้วยความจริงใจ

"มึงจะจ่ายให้ด้วย?"

"โตแล้ว แดกเองก็จ่ายเอง" นำทัพตอบและตวัดสายตาไปหาคนพูดอย่างเพียงคุณประมาณว่า "มึงกำลังกวนตีน"

คนโปรดโชคดีที่มีเพื่อนดี ๆ อยู่ข้างกาย เพราะหากไม่มีทั้งสามคนตอนนี้ เขาคงไร้ที่พึ่ง เพื่อนทั้งสามอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่อย่างน้อย เขาก็ไม่ต้องเศร้าเพียงลำพังในคอนโด

"เดี๋ยวบิลนี้กูจ่ายเอง" คนโปรดพูดขึ้นก่อนยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟให้เติมเหล้า

"มึงพอได้แล้วไอโปรด พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า อยากให้พ่อมึงมาแหกอกที่คอนโดหรือไง?" เพียงคุณรู้ดีว่าหากเมื่อไหร่คนโปรดเมาหัวราน้ำ วันนั้นงานเสียตลอด เขาไม่ได้เป็นแบบนี้บ่อย แม้จะอยากปล่อยให้เพื่อนได้เมาเพื่อลืมอย่างเต็มที่ แต่ความจริงคงทำไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้งานของคนโปรดสำคัญ

"กูรู้หน้าที่ พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วง กูอยากดื่ม อยากเมา กูอยากลืมรอยยิ้มของเขา ลืมที่รอยยิ้มนั้นมันไม่ใช่ของกู" ทั้งสามได้แต่เงียบและให้เพื่อนชายได้ทำอย่างที่ต้องการ

เที่ยงคืน

คนโปรดยังคงยกแก้วดื่มอยู่ตลอด เขาดื่มมันเหมือนกับน้ำเปล่า ไม่มีท่าทีที่จะหยุดยกเลยสักนิด เพื่อนก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนโปรดพูดออกมาขนาดนั้น สีหน้าความเจ็บปวดของเขาทำเอาทั้งสามได้แต่ยอม

"พวกมึงไม่ดื่มก็กลับเถอะ ไม่ต้องรอกู"

"ได้ไง เมาขนาดนี้มึงจะกลับยังไง?" นำทัพเอ่ยถามพรางเลิกคิ้วสูง เพราะสภาพเพื่อนชายตอนนี้ขับรถถึงหน้าปากซอยคงเป็นบุญมากแล้ว

"กูกลับได้ อย่าทรีตกูเหมือนกูเป็นเด็กได้มั้ย กูดูแลตัวเองได้"

"เฮ้อ!" สามคนถอนหายใจพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย คนโปรดจะรู้ตัวเองมั้ยว่าตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรจากเด็กสามขวบสักนิด

"กลับไปเถอะ กูอยู่ได้จริง ๆ ยิ่งพวกมึงสงสารกูมากเท่าไหร่ กูยิ่งสมเพชตัวเองมากเท่านั้น" นั่นคือสิ่งที่คนโปรดคิด เขาเคยพูดกับเพื่อนเสมอว่าความรักเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ แต่วันนี้เรื่องไร้สาระทำเขาไม่เป็นผู้เป็นคนเอาเสียเลย

"กูจะให้การ์ดที่บ้านขับรถไปส่งมึงแล้วกัน ถ้ามึงยังไม่พร้อมจะให้พวกกูอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไร ขอแค่มึงรู้ไว้ว่าวันไหนต้องการ พวกกูอยู่ตรงนี้เสมอ" คำพูดและน้ำเสียงที่เรียบนิ่งของคทาทำเอาร่างแกร่งยกยิ้มเพียงเล็กน้อย

ไม่มีใครอยากทิ้งเพื่อนในวันที่แย่ แต่ทั้งสามเข้าใจดีว่าตอนนี้การอยู่กับตัวเองย่อมเป็นทางออกที่ดีที่สุด ความสัมพันธ์เพื่อนของพวกเขาไม่มีใครคาดคั้นหรือบีบบังคับความรู้สึกกัน แต่เป็นความสัมพันธ์ที่ให้ความสบายใจแก่กันเสียมากกว่า