EP 11 ข้อตกลง

ดนัยเดินลงมาด้านล่างหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เขาไม่แม้แต่จะรอให้ผมแห้งด้วยซ้ำ เพราะเรื่องที่อยากจะคุยกับปริ้นเซสมันด่วนจนเขาอยากได้การตัดสินใจของลูกสาว

"มาคุยกันครับน้องปริ้น" เขานั่งลงตรงข้ามกับลูกสาวที่เอนตัวนอนอย่างสบายเพื่อดูการ์ตูน

"ว่ามาค่ะ" เธอกำลังจะยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ดนัยห้ามไว้ มันไม่ได้ซีเรียสอะไรมากขนาดนั้น อีกอย่างตรงนี้มีเพียงเขาและเธอ

"ผู้ชายคืนนั้นคือคนโปรดใช่มั้ยลูก?" ปริ้นเซสนอนตัวแข็งหลังจากได้ยินคำถามนั้น เธอไม่รู้ว่าพ่อของเธอรู้ได้อย่างไร และไม่รู้ว่าควรจะบอกความจริงไปหรือโกหก

"เอ่อ..."

"คนโปรดมาสารภาพกับพ่อแล้วครับ" ยิ่งงงหนักมากกว่าเดิม เมื่อจู่ ๆ คนที่ให้เวลากับเธอเพื่อบอกพ่อเองกลายมาเป็นคนที่พูดความจริง

"ค่ะ เขาคือผู้ชายคนนั้น แต่ว่าพ่ออย่าไปโทษเขาเลยนะคะ" มันดูจะไม่แฟร์กับคนโปรดมากเท่าไหร่ หากพ่อของเธอจะโทษว่ามันเป็นความผิดของผู้ชายคนนั้นเพราะเธอเป็นคนเสนอ หากจะมีใครสักคนผิดก็โทษเธอที่ไว้ใจและยกแก้วเหล้านั้นดื่ม

"พ่อไม่โทษครับ ที่พ่ออยากรู้คือปริ้นอยากจะให้พี่เขารับผิดชอบมั้ย?" คำถามที่เธอไม่เคยคิดคำตอบเลยด้วยซ้ำ เธออยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีทั้งพ่อและแม่ที่คอยรักเอาใจใส่ แต่ไม่รู้ว่าผลกระทบข้างหน้าหากวันหนึ่งลูกรู้ว่าตัวเองคือความผิดพลาดจะเป็นอย่างไร

"ปริ้นยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ค่ะ"

"แสดงว่าน้องปริ้นลังเลใช่มั้ยครับ?" นั่นสิ เธอควรบอกว่าไม่ต้องการ แต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดไปแบบนั้น

"พ่อเห็นด้วยนะลูก พ่ออยากให้หนูเองมีคนดูแล และเขาคงดูแลหนูได้ดีมาก ๆ ถ้าเขาคนนั้นคือพ่อของเด็กน้อย" ความคิดของดนัยไม่ผิดหรอก คนโปรดคงไม่ทำอะไรผู้หญิงที่กำลังอุ้มท้องลูกของเขาอย่างแน่นอน

"แต่เขากับปริ้น เราสองคนมันแค่เรื่องแย่ ๆ ของกันและกันนะคะ"

"อย่าคิดแบบนั้นครับน้องปริ้น เพราะการมีลูกมันไม่ใช่เรื่องแย่ ๆ ถ้ามันแย่สำหรับเขาก็ไม่เป็นไร แต่อย่าพูดว่ามันแย่สำหรับปริ้นได้มั้ยลูก" ดนัยไม่อยากให้ลูกของตัวเองต้องมาเสียใจกับความคิดแบบนี้ทีหลัง เพราะเชื่อว่ายังไงปริ้นเซสต้องเลี้ยงเด็กในท้องได้อย่างดี

"ปริ้นขอโทษค่ะ แต่ปริ้นไม่ได้คิดเรื่องท้องแบบนั้น แค่คิดว่าปริ้นกับเขา เราไม่ควรรู้จักกันเลย"

"เรื่องมันเกิดไปแล้ว น้องปริ้นอย่าไปหาต้นตอที่ทำให้มันเกิดเลยครับ ตอนนี้ที่พ่ออยากรู้คือปริ้นจะทำยังไงเรื่องของหนูกับเขา" เธอเงียบไม่มีคำตอบ สมองของเธอมันมีแต่ความคิดเต็มไปหมด

"หนูจะว่ายังไงถ้าพี่เขาขอดูแลหนูกับลูกจนกว่าจะคลอด ถ้าวันนั้นเขามั่นใจว่ารักหนูไม่ได้เขาจะปล่อยหนูไป" ใจเธอหวิวเมื่อได้ยิน มันดูแปลก ๆ เมื่อยังไม่ได้เริ่มก็ต้องมาฟังตอนจบ

"แล้วถ้าปริ้นรู้สึกพ่อจะทำยังไงคะ ปริ้นควรทำยังไง?" สิ่งที่ปริ้นเซสถามมาคือคำถามในแบบเดียวกันกับที่ดนัยถามคนโปรด

"ถ้าหนูต้องจัดการความรู้สึกตัวเองกับเรื่องแย่ ๆ แบบนั้น ปริ้นไม่เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเลยจะดีกว่ามั้ยคะ?"

"ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าเสี่ยงไปแล้วมันคุ้มไม่คุ้ม?" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาสองพ่อลูกพากันหันไปมอง ปริ้นเซสที่นอนในตอนแรกก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเห็นว่าเป็นคนโปรดที่เดินเข้ามากับพ่อของเขา

"สวัสดีครับ" คนโปรดยกมือไหว้ดนัยที่เขาเพิ่งมาส่งและขับกลับไปไม่นาน ตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจจะไปทบทวนตัวเองที่คอนโดแต่สุดท้ายทิศทางดันกลับไปบ้านของพ่อเขา

"ไงดนัย" พ่อของคนโปรดเอ่ยทักเพื่อนสนิท

"เฮ้อ! มาทำไม?" ดนัยถามด้วยความเหนื่อยหน่าย คนโปรดเหมือนพ่อไม่มีผิดไอเรื่องนิสัยใจร้อน อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากทำอะไรตอนไหนก็ทำเดี๋ยวนั้น

"มาสู่ขอลูกสาวแก"

"ยังไม่ให้" ดนัยตอบทันควัน เพราะเขาไม่คิดจะให้ทั้งสองแต่งกันเพียงเพื่อรับผิดชอบอยู่แล้ว

"พูดเล่น แค่จะมาคุยเรื่องที่เกิด"

"มานั่งสิ" คนโปรดกับพ่อเดินเข้ามาที่โซฟากลางบ้าน ก่อนที่ร่างแกร่งจะนั่งลงตรงข้าง ๆ ปริ้นเซส

"บอกทางออกที่คนโปรดไปคิดมาสิ" ดนัยให้คนโปรดเป็นคนพูดกับปริ้นเซสด้วยตัวเองมันคงจะดีกว่าเพราะยังไงก็ตามเรื่องที่เกิดมันคือเรื่องของคนสองคน

"ผมอยากดูแลปริ้นเซสระหว่างนี้และลองคบหาน้องดูครับ" เขาคิดทบทวนตลอดทางที่ขับรถไปบอกความจริงพ่อของตัวเองและตอนที่ขับรถมาที่นี่เรื่องนี้ก็วนเวียนอยู่ในหัวของเขาเช่นเดียวกัน

"ปริ้นมะ..."

"น้องปริ้นครับให้พี่เขาพูดให้จบ" ดนัยพูดแทรกเพราะรู้ดีว่าปริ้นเซสไม่ยอมแน่นอน

"ถ้าถึงวันที่เจ้าตัวเล็กคลอด ปริ้นไม่รักผม หรือผมไม่ได้รักน้อง เราสองคนจะคงสถานะไว้ที่พ่อและแม่ครับ" คนโปรดพูดจบก่อนจะหันไปมองหน้าเธอและคิดเรื่องราวที่ผ่าน

ปริ้นเซสสำหรับเขาเป็นผู้หญิงที่สวย และไม่มีที่ติตรงไหนเลย หากเธอและเขาไม่ได้เจอกันในคืนนั้นหรือเรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้น บางทีเขาอาจจะจีบเธอก็ได้ แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะเป็นได้ถึงขั้นแม่ของลูกแบบนี้รึเปล่า

"แล้วถ้าปริ้นรักคุณแล้วคุณไม่รัก หรือถ้าคุณรักแต่ปริ้นไม่รัก ทางออกมันจะเป็นยังไง?" หญิงสาวเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม ความกล้าไม่ได้เกิดจากอะไรเลยนอกเสียว่าเธอแค่อยากจะกระจ่าง อย่างน้อยถ้าตกลงจะลองแล้ว วันที่ต้องจบเราสองคนจะได้รู้กันดี

"มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่คนที่ไม่ถูกรักควรต้องจัดการความรู้สึกตัวเองครับ" เขาตอบไปแบบนั้นทั้งที่ยังไม่มั่นใจเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะไม่รักเธอ

"พ่อเห็นด้วยนะ" พ่อของทั้งสองฝ่ายพูดออกมาพร้อมกัน ในเมื่อผู้ใหญ่พูดมาแบบนี้ปริ้นเซสจะไปขัดอะไรได้ อย่างที่เคยบอก อะไรที่เป็นความสบายใจของพ่อเธอ เธอทำได้อยู่แล้ว

"งั้นปริ้นมีข้อตกลงสองข้อ"

"ว่ามาครับ" นาทีนี้คนโปรดมีทางเดียวคือยอม

"ข้อแรกคุณไม่มีสิทธิ์บังคับหรือตะคอกปริ้นเหมือนปริ้นเป็นลูกน้อง" พูดจบข้อแรกผู้ใหญ่ทั้งสองพากันกลั้นขำแทบไม่อยู่ ส่วนคนโปรดเริ่มหน้าซีด เธอคงยังโกรธเรื่องเมื่อตอนกลางวัน

"ข้อสองคุณห้ามขัดใจปริ้นไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น"

"ข้อนี้พี่แย้งครับ เพราะถ้าหนูทำตัวไม่น่ารักแล้วพี่ไม่ขัด มันจะทำให้คนอื่นมองหนูไม่ดี" ปริ้นเซสใจเต้นรัวกับคำว่าหนูที่ออกจากปากของเขา เธอรู้ว่ามันคือการแสดงถึงพยายามจะไม่หวั่นไหว

"พ่อเห็นด้วยกับพี่เขานะครับน้องปริ้น"

"บางเรื่องก็ได้" ปริ้นเซสหน้างอ แต่ก็เข้าใจดี ที่คนโปรดพูดมันมีเหตุผล

"งั้นสรุปก็เอาเป็นตามนี้แล้วกัน ส่วนเรื่องดูแลกันยังไงค่อยมาคุยอีกที วันนี้ไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า" พ่อของชายหนุ่มเสนอขึ้นเพราะไม่อยากให้สถานการณ์เครียดมากไปกว่านี้

"กินที่บ้านนี้แหละ แม่บ้านเตรียมเสร็จแล้ว" ดนัยเสนอ เพราะออกไปกินข้างนอกก็เสียดายกับข้าวที่แม่บ้านทำ

"งั้นไปที่โต๊ะอาหารกัน" พ่อของเธอและเขาพากันเดินนำไป ส่วนคนโปรดยืนขึ้นและยื่นมือไปตรงหน้าของปริ้นเซส

"อะไร?"

"จับไว้ เดี๋ยวล้ม"

"ปริ้นไม่ใช่เด็ก" เธอปัดมือของเขาออกอย่างไม่ไยดี ตัวแสบจะรู้มั้ยว่าคนโปรดต้องพยายามเก็บอารมณ์ไม่ให้ระเบิดขนาดไหน เขาใจร้อนยิ่งกว่าไฟ แต่ต้องเป็นคนใจเย็นกับเธอเพราะข้อตกลง

"ที่บอกว่าจะดูแลพี่ไม่ได้พูดกับผู้ใหญ่แค่ลมปาก อยากดูแลให้ดีเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ช่วยให้ความร่วมมือหน่อย" จบประโยคของเขา ปริ้นเซสเอื้อมมือมาจับคนโปรดเอาไว้ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปกินข้าวด้วยกัน