EP 10 เหตุผลจริง ๆ

ดนัยเดินเข้ามาด้านในบ้านก่อนจะเห็นลูกสาวของเขานั่งดูการ์ตูนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าพ่อตัวเองเดินเข้ามาเมื่อไหร่ นี่แหละที่เขายังคอยเป็นห่วงเธอ ปริ้นเซสเหมือนคนที่เข้มแข็งไม่อ่อนโยนความจริงแล้วมันตรงกันข้าม เธอเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในทุกความสัมพันธ์เพียงแค่ไม่มีใครรู้

"แฮ่ม"

"อ้าว พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" ว่าที่คุณแม่เคี้ยวขนมตุ้ย ๆ แต่ก็ยังเอ่ยถามพ่อของตน

"สักพักแล้ว กินของไม่มีประโยชน์อีกแล้วนะลูก"

"ตัวเล็กอยากกินค่ะ" เธอรีบอ้างลูกในท้องขึ้นมาทันที แต่พ่อเธอน่ะรู้ทันเลยได้แค่ส่ายหัวให้กับความกะล่อน

"หลานพ่อยังเป็นวุ้นอยู่เลยน้องปริ้น"

"ปริ้นขอกินถุงนี้ให้หมดนะคะ เดี๋ยวงดให้สองวัน" สุดท้ายเขาก็ต้องยอมลูกสาว เพราะเธอคือเจ้าความรัก อะไรที่ทำให้เธอมีความสุข ดนัยทำได้ทุกอย่าง เขาเลี้ยงเธอมาตัวคนเดียว เพราะงั้นไม่ว่าอะไรที่เธอต้องการท่านจะหามันให้เธอ แม้ต้องแลกด้วยอะไรก็ก็ตาม

"เดี๋ยวพ่อไปอาบน้ำก่อน เรามีเรื่องต้องคุยกัน" เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบนไป ปริ้นเซสได้แต่ทำหน้างงและนั่งกินขนมต่อ เธอไม่มีความรู้สึกเหมือนเด็กคนอื่นที่เวลาผู้ปกครองเรียกคุยแล้วจะต้องกังวล เพราะเธอไม่เคยโดนดุ

เมื่อสามอาทิตย์ก่อนตอนที่เธอรู้สึกผิดปกติกับร่างกาย ในหัวของเธอมีแต่คำว่าเครียดเต็มไปหมดเพราะเมื่อเอาอาการทุกอย่างที่เป็นไปค้นหา คำตอบคือเธอกำลังตั้งครรภ์ ตอนนั้นโลกทั้งใบของปริ้นเซสมืดไปหมด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำในตอนนั้นว่าคนที่เป็นพ่อของเด็กคือใคร

แต่ถึงรู้ ร่างบางไม่ได้คิดว่าจะไปเรียกร้องเลยสักนิด เธอจำคำพูดของคนโปรดในคืนนั้นได้ทุกคำ เธอไม่ได้เมาเพียงแต่ไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ เรื่องมันจึงจบลงที่บนเตียง

หลังจากที่มั่นใจว่าเธอคิดไม่ผิด ปริ้นเซสคว้ารถสปอร์ตคู่ใจที่เพิ่งได้มาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีก่อนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเพื่อเข้ารับการตรวจ

"คุณขัตติยานีกำลังตั้งครรภ์นะคะ ตอนนี้ 7 สัปดาห์แล้วค่ะ" หลังจากได้ยินประโยคนั้นหูของปริ้สเซสอื้อไปหมด ไม่นานสติของเธอก็กลับมาเมื่อหมอเอ่ยถามคำถาม

"สะดวกฝากครรภ์เลยมั้ยคะ?"

"ค่ะ ฝากเลย" ปริ้นเซสตอบแม้ยังไม่ได้บอกพ่อของเธอเลยเพราะเธอมั่นใจว่าพ่อของเธอจะไม่บีบบังคับให้เธอทำอะไรแน่นอน หากเธอไม่ต้องการ หลังจากที่ตอบไปแบบนั้น ไม่นานพยาบาลก็พาเธอไปทำเรื่อง ระหว่างทางเธอคอยลูบท้องและยิ้มออกมา ถึงแม้ไม่ได้พร้อมที่จะมี แต่เธอก็ยินดีกับเรื่องนี้

เมื่อกลับมาถึงบ้านปริ้นเซสนั่งรอพ่อของเธอกลับมาจากบริษัทอย่างใจจดใจจ่อ เธอตื่นเต้นจนใจแทบหลุดออกมา ลุ้นทุกวินาทีว่าพ่อของเธอจะทำหน้าแบบไหน หรือจะผิดหวังที่เธอไปนอนกับผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ

"อ้าว ทำไมวันนี้ยังอยู่ข้างล่างล่ะลูก?"

"พ่อคะ ปริ้นมีเรื่องอยากจะคุยด้วย"

"ว่ามาสิ" ดนัยนั่งลงตรงข้างลูกสาวและหันไปมองหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม

"ปริ้นท้อง" พ่อของเธอเงียบไปสักพักเหมือนว่ากำลังประมวลผล ไม่นานก็มองหน้าของเธออีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าปริ้นเซสไม่ได้พูดเล่น

"เรื่องจริงเหรอน้องปริ้น?" รอยยิ้มเล็ก ๆ เริ่มปรากฏบนหน้าชายวัยกลางคน เมื่อเขาคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่ากำลังจะมีหลานมาวิ่งเล่นในบ้าน

"จริงค่ะพ่อ แต่พ่อจะโกรธน้องปริ้นมั้ยถ้าลูกของน้องปริ้นจะมีแค่น้องปริ้นคนเดียว" เธอก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด แต่แล้วแรงกอดที่อบอุ่นของพ่อเธอก็ทำให้เธอรู้ว่าเขาคิดอะไร

"พ่อไม่เคยโกรธน้องปริ้นเหมือนทุกครั้งเลยลูก พ่อเชื่อว่าหากเลือกได้น้องปริ้นก็ไม่อยากทำให้เป็นแบบนี้" คนเป็นพ่อย่อมรู้จักลูกดีกว่าใครเรื่องนี้ไม่เกินจริง

"น้องปริ้นขอโทษนะพ่อ ฮึก ที่น้องปริ้นทำตัวไม่ดี" เธอยกมือไหว้ท่าน ปริ้นเซสคิดมาเสมอว่าเธออยากจะทำให้พ่อของเธอภูมิใจในทุกเรื่อง เพราะเธอมีแค่พ่อเพียงคนเดียว แต่พอเรื่องนี้เกิดขึ้นเธอจึงรู้สึกแย่พอสมควร

"พ่อไม่เชื่อว่าน้องปริ้นของพ่อจะทำตัวไม่ดี มีอะไรแค่บอกพ่อ รู้ใช่มั้ยว่าเราคุยกันได้ทุกเรื่อง หื้ม?" ดนัยผละกอดลูกสาวและมองหน้าเธอเพื่อรอฟังสิ่งที่เกิด เขามั่นใจว่าปริ้นเซสไม่ใช่ผู้หญิงที่รักสนุกจนไม่สามารถตอบเขาได้ว่าใครคือพ่อของเด็ก

"สองเดือนก่อน ฮึกทะ..ที่ปริ้นขอพ่อไปเที่ยวกับเพื่อนคนนั้น" ปริ้นเซสพูดพลางสะอึกสะอื้นเมื่อเจ็บที่ไว้ใจเพื่อนผิดคน และเป็นคนเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่ทำร้ายความรู้สึกดีของเธอ

"ฟ้า?"

"ค่ะ ฟ้า" เธอปาดน้ำตาออกจากใบหน้าลวก ๆ พยายามจะไม่อ่อนแอเพราะกลัวว่าพ่อของตัวเองจะต้องเจ็บไปด้วย

"เกิดอะไรขึ้น"

"วันนั้นฟ้ามาขอโทษปริ้นเรื่องที่เคยทำผิด ปริ้นเลยให้อภัย ฟ้าบอกว่าอยากชวนปริ้นไปดื่ม อยากสบายใจและมั่นใจว่าปริ้นไม่ได้กะ..โกรธ" พอถึงตรงนี้เสียงของเธอสั่นอีกครั้ง ดนัยมั่นใจว่าเรื่องคืนนั้นคงฝังใจลูกสาวตัวเองพอสมควร

"ไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ตรงนี้คนดี" เขาโอบกอดเธออีกครั้งและลูบหัวเพื่อปลอบประโลม

"ปริ้นตกลงที่จะไปเพราะคิดว่า ฮึก ฟะ..ฟ้าคงอยากกลับมาเป็นเพื่อนปริ้นอีกครั้ง ตะ..แต่พอนั่งดื่มไปได้สักพัก ฟ้ากลับมากับเขา" แค่คำว่าเขาดนัยรู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

"ยังไงต่อน้องปริ้น บอกพ่อมาว่ามันทำอะไรหนู"

"ฮึก ตอนนั้นปริ้นเริ่มไม่รู้ตัว ปริ้นร้อนและพยายามจะขอฟ้ากลับ ปริ้นไม่อยากเห็นหน้าคนนั้น แต่พอจะเดินออก จู่ ๆ เขาก็มาขวางปริ้นไว้ พร้อมกับเพื่อนเขาที่เดินเข้ามาอีกสองคน" ปริ้นเซสเริ่มร้องไห้จนตัวโยน

"เขาดึงปริ้นพ่อ ฮึก เขาพยายามจะส่งปริ้นให้เพื่อนเขาอีกคน ฟ้ายืนดูโดยไม่ช่วยปริ้นเลย ฮึก ปริ้นพยายามสะบัดคนนั้นออกก่อนจะรีบวิ่งออกมาแล้วไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง" เธอตัวสั่นเพราะความหวาดกลัว ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องคืนนั้น เธอเจ็บปวดอยู่เสมอ มันผ่านมาสองเดือนแล้ว แต่มันยังคงเหมือนฝันร้ายทุกวัน

ดนัยด่าตัวเองในใจที่ไม่สังเกตเลยว่าช่วงนั้นปริ้นเซสเอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้อง ทุกเช้าเขาจะคอยบอกลูกให้เธอไปเที่ยวได้เพื่อพักผ่อนสมองไม่ต้องห่วงเรื่องเงินแล้วเธอไม่ไป

เขาได้แต่คิดว่าปริ้นเซสคงไม่อยากจะใช้เงินเพราะลูกของเขามักจะพูดเสมอว่าไม่อยากให้เขาต้องทำงานเหนื่อยแล้วเธอเอามาใช้แบบผิด ๆ แต่ใครจะรู้ว่าเหตุผลจริง ๆ คือครั้งสุดท้ายที่เธอไปเที่ยว เธอเกือบจะโดนข่มขืนโดยคนคนเดิมที่เคยสร้างบาดแผลใหญ่ไว้ในใจ