EP 08 หมาบ้า

หลังจากเถียงกันเสร็จ คนโปรดเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม เขาจะยอมให้เธอเป็นคนบอกที่บ้านของเธอเอง แต่ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มจะให้เวลาเธอนาน เพราะหากเป็นแบบนั้นผู้ใหญ่จะมองเขายังไง เขาไม่ได้อยากจะครอบครองเธอ แต่ไม่อยากเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบในสายตาของพ่อหญิงสาวต่างหาก

"ที่ฉันบอกว่าหิว ข้าวฉันก็จะกินวันนี้นะ" ร่างแกร่งพูดขึ้นมาลอย ๆ ทำเอาเธอต้องลุกขึ้นฟึดฟัดเดินเปิดประตูออกจากห้องเพื่อไปหาของกินให้เขา

"ดื้อฉิบหาย" น้ำเสียงที่ถูกพูดออกมาของเขามันดูผ่อนคลายไม่เครียดเลยสักนิด แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สังเกตตัวเอง

ไม่นานปริ้นเซสเดินกลับมาพร้อมกล่องข้าวสีดำเรียบหรู ไม่บอกก็รู้ว่าเธอ คงเดินไปซื้อร้านฝั่งตรงข้ามบริษัทแน่นอน

"ข้ามไปฝั่งนู้นยังไง?" ถนนหน้าบริษัทของคนโปรดเป็นเส้นสุขุมวิท แน่นอนว่ารถค่อนข้างเยอะ ที่สำคัญเลยมันไม่มีสะพานลอย

"ถนนไง" ปริ้นเซสตอบแบบไม่ใส่ใจ เพราะเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาแกะกล่องข้าวเตรียมช้อนให้กับเขา เลยไม่ทันเห็นว่าชายหนุ่มไม่พอใจแค่ไหนกับคำตอบง่าย ๆ ของเธอ

"ทำไมไม่หาซื้อร้านฝั่งนี้ว่ะ ถ้ารถชนขึ้นมาจะทำยังไง?!" ความเป็นหัวหน้าและผู้นำทำให้เขาไม่ทันระวังการกระทำเท่าที่ควร และลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รู้จักเขาดีพอ เธอเองก็ไม่ใช่พนักงาน คนโปรดไม่มีสิทธิ์ที่จะขึ้นเสียงกับเธอ

"ร้านฝั่งนี้มันมีแต่ร้านอาหารตามสั่งธรรมดา ฉันจะไปรู้มั้ยว่ะ ว่าคุณจะกินได้มั้ย!" ปริ้นเซสไม่ใช่คนใจเย็น เธอสวนกลับในคำพูดแบบเดียวกับที่เขาพูดมันกับเธอ จากที่ยืนตั้งใจเตรียมข้าว กลายเป็นร่างบางเท้าเอวมองเขาตาขวาง

"เอาแขนของเธอลงซะปริ้นเซส" ชายหนุ่มข่มอารมณ์อย่างมาก ที่เขาไม่ชอบที่สุดคือคนอวดดี

"ทำไม ถ้าฉันไม่เอาลงคุณจะทำไม?"

"อย่าให้ฉันต้องเดินไปเอาลงเองนะ เธอเจ็บตัวแน่" คำพูดที่แฝงไปด้วยคำขู่ มันไม่ทำให้หญิงสาวเกรงกลัวสักนิด เธอก็คน เขาก็คน ทำไมต้องมารองรับอารมณ์เขาด้วย

"ก็ลองดู คุณมีสองมือสองเท้า ฉันก็เหมือนกัน" ปริ้นเซสมองนัยน์ตาของอีกคนไม่แม้แต่จะกะพริบ สุดท้ายคนโปรดก็ทนไม่ไหว เขาเดินพุ่งตรงเข้าหาเธอ พร้อมกับบีบแขนเธออย่างแรง

"อย่าอวดเก่งกับฉัน ฉันไม่ชอบ!"

"ฉันขอให้คุณมาชอบรึไง ไม่พอใจแบบไหนก็อย่ามาทำแบบนั้นกับคนอื่น เสียดายแรงที่เดินไปซื้อข้าวให้หมาบ้าอย่างคุณกิน!" เธอสะบัดแขนตัวเองให้ออกจากการจับกุม ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าและเดินออกไปทันที คนโปรดจะเดินตามแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเลขาของเขาเดินสวนเข้ามา

"คุณคนโปรดคะ นัดมีเอกสารที่ไม่เข้าใจนิดหน่อยค่ะ" ร่างแกร่งต้องรีบปรับอารมณ์และหันมาสนใจแฟ้มที่เลขาสาวยื่นมันมา

"มันเข้าใจยากมากเหรอครับ?"

"ค่ะ นิดหน่อย นัดอยากรบกวนให้คุณอธิบายหน่อยค่ะ" คนโปรดถอนหายใจก่อนจะปิดแฟ้มลง

"ไม่เข้าใจก็ขอย้ายไปแผนกอื่น แล้วให้คนที่เขาเข้าใจมาทำแทน ผมไม่ได้มีหน้าที่มาอธิบายงานในส่วนของคุณ เลขาควรแบ่งเบางานของผม ไม่ใช่หางานมาให้ผมทำเพิ่ม"

"...." หญิงสาวเงียบกริบไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป คนโปรดอารมณ์ไม่ดีก่อนหน้าอยู่แล้ว บวกกับเขาไม่ชอบคนที่ไม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว มองจากนอกโลกยังรู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจมาอ่อยเขา

"ไม่มีอะไรแล้วก็เชิญออกไปได้แล้วครับ"

"คะ..ค่ะ" นัดหยิบแฟ้มและรีบเดินออกจากห้องทันที เธอเสียหน้าอย่างมาก โชคดีที่ในห้องมีเพียงแค่เธอและเขา ไม่อยากคิดเลยว่าหากมีคนอื่นอยู่ด้วย เธอจะทำตัวยังไง และแน่นอนว่าสิ่งที่คนโปรดพูดเมื่อครู่ ทำให้เธอไม่กล้าสู้หน้ากับเขาอีกเลย จนต้องไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อสลับตำแหน่ง

"คนโปรด" ชายหนุ่มเงยหน้าจากกองเอกสารหลังจากได้ยินเสียงผู้หญิงที่เขาคุ้นเคย

"ดิสนีย์" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจอย่างมาก ก่อนเขาจะต้องหุบยิ้มลงเมื่อมีอีกคนที่เดินตามเธอเข้ามา

"ขอโทษที่มาโดยไม่ได้บอกนะ ดิสมาแถวนี้เลยแวะเอาการ์ดมาให้" ดิสนีย์ยื่นการ์ดสีขาวสะอาดตาให้กับคนโปรด เขารับมันมาด้วยใจที่เจ็บปวด แต่ก็เก็บอาการไว้ได้ดีทีเดียว

"จะแต่งแล้วเหรอ โปรดดีใจด้วยนะครับ" ชายหนุ่มยิ้มให้คู่รักตรงหน้า เขาไม่แปลกใจว่าทำไมดิสนีย์ถึงรักไรเฟิลและไม่เคยชายตาแลเขาเลย จากที่ผ่านมาเวลาเห็นดิสนีย์อยู่กับไรเฟิล ทั้งสองช่างเป็นคู่ที่เหมาะสม

"ขอบคุณมากนะโปรด ทุกอย่างเลย ดิสหวังว่าโปรดจะมานะ"

"ครับ โปรดจะไป ดีใจด้วยนะครับคุณไรเฟิล" มันคงไม่ดีมากนักหากเขาจะคุยแต่กับเธอ ไรเฟิลอาจจะไม่คิดอะไร แต่คนโปรดรู้ดีว่าอะไรเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม

"ขอบคุณมากครับ" ไรเฟิลยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนเขาจะพยักหน้าให้ดิสนีย์

"พอดีเฟิลมีเรื่องจะคุยกับโปรด เดี๋ยวดิสลาเลยแล้วกัน เฟิลคะเดี๋ยวดิสรอข้างนอกนะ" ประโยคแรกเธอหันไปพูดกับคนโปรด และหันกลับมาบอกสามีหนุ่ม

"ครับ ฟอด!" หลังจากรับทราบดิสนีย์ก็เดินออกจากห้องไป

"มีอะไรเหรอครับ?" ชายหนุ่มนั่งลง ก่อนผายมือให้แขกเป็นการอนุญาตให้คนตรงหน้านั่งด้วย

"ผมไม่รู้ว่ามันจะดูเสียมารยาทมั้ย วันนั้นที่งานเปิดตัว ผมได้ยิน เอ่อ.." ไรเฟิลชะงักไป

"เรื่องผมกับผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ?" เขาพอจะเดาได้ เพราะการอึกอักแบบนี้เรื่องงานวันนั้นคงมีแค่เรื่องเดียว และคนโปรดก็ไม่ได้แปลกใจที่มีคนรู้เรื่อง เขาไม่ได้กระซิบคุยกับเธอ ออกจะเสียงดังใส่กับด้วยซ้ำ

"ครับ ผมขอโทษที่เสียมารยาท"

"ไม่เป็นไรเลยครับ มันเป็นเรื่องที่พลาดระหว่างผมกับเธอ" คนโปรดพูดพลางยิ้มให้คนตรงหน้า

"ผมแค่อยากมาพูดบางอย่าง ถ้าไม่พอใจที่ผมพูด บอกได้เลยนะครับ"

"ว่ามาเลย" คนโปรดยินดีรับฟัง เขาไม่ใช่คนไร้เหตุผล แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาคุยกับปริ้นเซสถึงจบด้วยการทะเลาะกับเธอตลอด

"ผมเข้าใจว่าคุณไม่ได้ตั้งใจให้เด็กในท้องเกิดมา และรู้ดีว่าที่คุณต้องการคือการรับผิดชอบ"

"..."

"แต่หากรักแม่ของลูกไม่ได้ อย่ารั้งกันไว้ในสถานะสามีภรรยาเลยครับ ผลกระทบมันเกิดที่เด็ก ผมเพียงแค่พูดด้วยความหวังดี แต่หากให้แนะนำจริง ๆ คนโปรดกับเธอคนนั้นเหมาะสมกันมาก ๆ"