EP 07 ทำเพื่อลูก

1 สัปดาห์ผ่านไป ตั้งแต่ปริ้นเซสเจอกับคนโปรดที่งานเปิดตัวของเขา เธอยังไม่กล้าบอกเรื่องของชายหนุ่มให้พ่อของเธอรับรู้เลย เธอกลัวว่าพ่อของเธอจะผิดหวังเรื่องที่พ่อของเด็กคือลูกชายเพื่อนท่าน แต่ก็กลัวที่คนโปรดขู่ไว้เช่นเดียวกัน

"เป็นอะไรรึเปล่าช่วงนี้ พ่อเห็นหนูทำหน้าเครียดมาเป็นอาทิตย์แล้ว?" ดนัยเอ่ยถามลูกสาวหลังจากที่ทานข้าวเช้ากันเสร็จและเตรียมที่จะออกไปบริษัท

"ไม่มีอะไรค่ะ ปริ้นคิดเรื่องไร้สาระนิดหน่อย" ดนัยพยักหน้ารับ

"งั้นเดี๋ยววันนี้แต่งตัวเรียบร้อยหน่อยนะลูก พ่อจะพาไปบริษัทของเพื่อนพ่อ"

"เพื่อนคนไหนเหรอคะ?" ปริ้นเซสภาวนาในใจให้ไม่ใช่คนที่เธอคิด

"ลุงคิน พ่อของพี่คนโปรดที่เราไปงานมา จำได้มั้ย?" แล้วโชคก็ไม่เข้าข้างเธอสักเท่าไหร่

"ปริ้นไม่ไปได้มั้ยคะ?"

"ทำไมล่ะ พ่อต้องสอนงานพี่โปรดพร้อมลูก เลยอยากจะให้เข้าไปทำความรู้จักกันเพิ่มหน่อย หรือถ้าปริ้นไม่สบายใจตรงไหนบอกพ่อมาเลย" เขาแคร์ความรู้สึกลูกสาวมากที่สุด แต่ดูเหมือนปริ้นเซสเองก็แคร์พ่อของเธอเหมือนกัน

"ป่าวค่ะ ปริ้นไปก็ได้ งั้นเดี๋ยวปริ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ" ดนัยพยักหน้ารับก่อนจะมองตามลูกสาวที่เดินขึ้นชั้นบนด้วยสายตาที่แปลกไป

ไม่นานรถของบ้านปริ้นเซสก็เข้ามาจอดในลาดจอดของบริษัทจิวเวอร์รี่ชื่อดังที่ตอนนี้กำลังเป็นอันดับหนึ่งอยู่

"อ้าวมากันแล้ว เดี๋ยวเข้าไปห้องทำงานคนโปรดกัน"

"มาเช้าเหมือนกันนะ ได้เชื้อติดความขยันแกมาแน่ ๆ"

"ฮ่า ๆ ไม่หรอก เจ้าคนโปรดรายนั้นน่ะจริงจังอยู่แล้วเรื่องงาน แต่อย่าได้เห็นตอนติดเล่นเชียว ดื้อไม่เบา" คินพูดพลางยิ้มกว้าง เขาภูมิใจในตัวคนโปรดไม่น้อย

ก๊อก ๆ คินเคาะประตูห้องทำงานของลูกชายสองครั้ง ก่อนจะยืนรอเพื่อให้คนโปรดอนุญาตให้เขาเข้าไป

"เข้ามาครับ" น้ำเสียงของชายหนุ่มเจ้าของห้อง ทำเอาหัวใจของปริ้นเซสเต้นรัว เธอกลัวว่าเขาจะพูดขึ้นกลางห้องวันนี้ เพราะเธอยังไม่พร้อม

"ทำอะไรอยู่ลูกชาย"

"ผมอ่านเอกสารนิดหน่อยครับ คุณลุงสวัสดีครับ" ร่างแกร่งยกมือไหว้บุคคลที่เดินเข้ามากับพ่อของเขา โดยที่ยังไม่เห็นร่างบางที่แอบอยู่ด้านหลัง

"อ้าว แอบทำไมลูก สวัสดีพี่เขาสิ"

"สวัสดีค่ะ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะรีบปรับสีหน้ายิ้มหวานให้เธอ

"ลุงดนัยเขาอยากจะให้หนูปริ้นมาปรับตัวทำความรู้จักกับแกก่อนที่เขาจะสอนงานพร้อมกัน แกกับหนูปริ้มจะได้ไม่เกร็ง" ดูก็รู้ว่าสองตาเฒ่าตั้งใจจะจับคู่ให้เขาทั้งคู่ แต่ถึงไม่เป็นแบบนั้นคนโปรดก็ต้องอยู่ในฐานะสามีของเธออยู่ดี ไม่วันใดก็วันหนึ่งเพราะในท้องเล็ก ๆ ของเธอมีลูกเขาที่นอนอยู่

"ได้สิครับ งั้นเดี๋ยววันนี้ให้น้องทำงานกับผมที่นี่ก็ได้ คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วง"

"หื้ม เอาแบบนั้นเหรอ?" ดนัยแปลกใจเล็กน้อย เขาเพียงแค่ต้องการมาชวนกินข้าวด้วยกัน แต่ถ้าคนโปรดสะดวกแบบนั้นเขาก็ไม่ได้ติดอะไร

"ครับ พอดีวันนี้ผมมีเคลียร์เอกสารไม่มาก ถ้าน้องเรียนรู้งานกับผมวันนี้ก่อน ต่อไปจะได้ทำงานร่วมกันได้ จริงมั้ยครับปริ้นเซส?" คำถามของคนโปรดไม่ได้ให้เธอตอบตามใจ แต่ใช้สายตากดดันให้เธอตอบตามความพอใจของเขาเสียมากกว่า

"อะ..เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะพ่อ" สุดท้ายผู้ใหญ่ทั้งสองก็เห็นดีเห็นงานด้วย ทำไมจะไม่เป็นแบบนั้นล่ะ ก็ในเมื่อมันคือสิ่งที่พวกเขาต้องการ

"กินข้าวมารึยัง?" น้ำเสียงที่นุ่มนวลตอนแรกเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวหลังจากที่พ่อของเขาและเธอเดินออกไป ปริ้นเซสได้แต่คิดในใจว่าผู้ชายคนนี้เปลี่ยนสีไวเหมือนกิ้งก่า

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"

"แต่ฉันยังไม่ได้กิน" เขาพูดมาแบบนั้นแล้วเธอจะต้องทำยังไง หญิงสาวไม่เข้าใจจึงทำได้เพียงแค่ยืนอยู่กับที่

"ฉันบอกว่ายังไม่ได้กินข้าว เธอไม่ได้ยินเหรอ?"

"แล้วปริ้นต้องทำยังไงคะ?" เธอไม่ได้แสร้งถาม แต่ถามแบบจริงจัง อยากได้อะไรเขาก็ควรสั่ง ไม่ใช่มาบอกให้เธอคิดเอาเองแบบนี้

"เธอก็หาข้าวให้ฉันกินสิ มันยากตรงไหนปริ้นเซส"

"มันไม่ได้ยากค่ะ แต่วันหลังอยากได้อะไรบอกตรง ๆ อย่ามาอ้อม ปริ้นไม่ได้คิดแทนคุณได้หรอกนะ!" เธอเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้เพิ่งรู้จักและเจอกับเธอไม่กี่ครั้ง เขามีสิทธิ์อะไรมาดุมาสั่งให้เธอทำ

"ปากดีแบบนี้ บอกเรื่องของฉันกับพ่อเธอรึยัง?" คนโปรดลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาร่างบางที่อยู่อีกมุมของห้อง

"ปริ้นบอกคุณไปแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าไม่ได้ต้องการให้คุณรับผิดชอบ"

"โอเค เดี๋ยวฉันบอกเอง" คนโปรดทำท่าจะเดินออกจากห้อง ปริ้นเซสรีบคว้าแขนของเขาเอาไว้

"อย่านะคุณโปรด"

"ทำไม ยังไงวันหนึ่งพวกท่านก็ต้องรู้และฉันไม่ยอมหรอกนะ ถ้าเธอจะหาไอหน้าตัวไหนมาเป็นพ่อของลูกฉันในท้องเธอ"

"ฉันจะหาไม่หามันไม่ได้เกี่ยวกับคุณ คุณเป็นแค่ส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาเกิด ไม่ได้หมายความว่าลูกฉันต้องการพ่อที่รับผิดชอบแค่นั้น" เธอตอกกลับจนทำเอาเขาไปแทบไม่เป็น

"งั้นคลอดเธอก็เอาลูกมาให้ฉัน ถ้าลูกฉันต้องมีใครคนใดคนหนึ่ง คนนั้นต้องเป็นฉันไม่ใช่เธอ!" ที่เขาพูดแบบนี้เพราะรู้ว่าเธอไม่มีทางยอมเสียลูกไปแน่ ๆ หากเธอไม่รัก เธอคงเอาเด็กออกไปแล้ว และคงไม่บอกให้พ่อของตัวเองรู้

"ฉันไม่ยอม ลูกของฉัน ฉันจะเลี้ยงเอง"

"ถ้าเธออยากเลี้ยงลูก อยากเป็นแม่ ฉันก็อยากเป็นพ่อเหมือนกัน เพราะงั้นไปบอกเรื่องของเราให้ครอบครัวเธอรู้ไม่งั้นฉันจะเข้าไปบอกลุงดนัยด้วยตัวเอง ฉันรับรองได้เลยว่าฉันไม่ขู่ แต่จะทำจริง ๆ" ปริ้นเซสมีแววตาที่ไหววูบลง เธอกลัว กลัวว่าเขาจะพรากลุกไปจากเธอ และกลัวที่ต้องให้คนอย่างคนโปรดมาอยู่ในสถานะที่ไม่ควรอยู่

"บอกไปแล้วมันจะได้อะไรคุณโปรด เราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ?"

"บอกไปเธอก็จะได้ฉันเป็นผัว ต่างคนต่างอยู่มันไม่ได้หรอกปริ้นเซสฉันไม่ยอมให้ลูกฉันรู้สึกขาดแน่ ๆ" ร่างแกร่งพูดพลางทำสีหน้าที่เอาจริงจนเธอเริ่มอ่อนใจ

"ฉันไม่ได้อยากได้คุณเป็นผัว จำเอาไว้ด้วยว่าเมื่อไหร่ที่ฉันยอมบอกพ่อ นั่นมันก็เพื่อลูกของฉันเท่านั้น"

"ก็ดีเพราะฉันก็ไม่ได้อยากได้เธอเป็นเมีย แต่ฉันทำเพื่อลูกเหมือนกัน"