ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงคนถูกมัดก็เริ่มดิ้นและรับรู้ว่าตอนนี้รถกำลังขับเคลื่อนไปด้วยความเร็ว ความกลัวถาโถมเข้าใส่จนมือเย็นเฉียบ ก่อนที่เธอจะใช้เท้ากระทุ้งเข้าที่เบาะรถ

“ฟื้นมาก็ออกฤทธิ์เลยหรือไงวะ” มือโป๊ะยาสลบบ่นอย่างหัวเสีย

“อย่าบ่นเลยพี่ ถึงที่หมายแล้ว”

คำว่า ‘ที่หมาย’ ยิ่งทำให้คนถูกลักพาตัวยิ่งดิ้นรนหนักขึ้น เพราะกลัวว่าพวกมันจะพาไปฆ่าหรือไม่ก็พาไปขายตามชายแดน แต่ขณะที่กำลังดิ้นรถอยู่นั้นร่างก็ถูกลากลงจากรถหัวห้อยโตงเตงและรับรู้ว่าตอนนี้เหมือนพวกมันจะส่งเธอให้กับใครอีกคน

“อือๆ” คนที่ถูกจับตัวมาโดยไม่ทราบสาเหตุส่งเสียง แต่ไม่มีใครสนใจ สองมือที่ถูกมัดติดกันจึงทุบบนแผ่นหลังกว้างไม่ยั้ง จากนั้นสะโพกของเธอก็ถูกฟาดอย่างแรง

‘ไอ้เลว ฟาดมาได้ เจ็บนะโว้ย’ ธีรตาก่นด่าพวกมันอยู่ในใจ ก่อนจะหยุดทำร้ายแล้วก็คอยฟังความเคลื่อนไหว เนื่องจากถูกพวกมันปิดตา สักพักเธอก็ได้ยินคนที่แบกเธอไว้บอกให้พรรคพวกกลับไป

‘แล้วมันจะพาเธอไปไหนอีก’ คำถามผุดขึ้นมาและเธอก็ประท้วงด้วยการใช้มือที่ถูกมัดทุบแผ่นหลังกว้าง

“อยู่เฉยๆ” ตวาดสั่งเสียงห้วน ใช้มือฟาดไปที่สะโพกงามงอนหนักๆ แล้วพาเดินไปที่รถ

“อือ!” คนถูกแบกยังดิ้นไม่ดิ้นเพื่อหวังจะให้เขาหยุดฟังเธอสักนิด เพราะเธอไม่เคยไปมีเรื่องกับใคร ฉะนั้นนี้คงจะเป็นการจับผิดตัวแน่ๆ

“อยากตายนักใช่ไหม” จบคำก็จัดการโยนคนบนบ่าเข้าไปในรถ ก่อนเดินมาประจำที่คนขับ แล้วกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็วตามถนนลูกรัง ทำให้ร่างเล็กกระเด็นกระดอน เจ็บไปทั้งตัว