ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

“แกก็ซื้อใหม่ซะทีสิ มันเก่าจนไม่รู้จะเก่ายังไงแล้ว แล้วที่มันยังใช้ได้อยู่ทุกวันนี้ก็เป็นบุญของเอ็งแล้ว” น้าชื่นกล่าวแบบติดตลก

“ตั้งหลายพันซื้อไม่ไหวหรอกน้า ฉันว่าจะเอาไปซ่อมอีกสักรอบ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยซื้อ” คนที่เสียดายของและเสียดายเงินตอบกลับด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ เพราะยังไงมันก็ต้องซ่อมได้

“ก็แล้วแต่แกเถอะ แล้วอีกสองวันมารับผ้าด้วย คราวนี้คงได้อีกหลายร้อย เพราะมีคนมาเช่าบ้านเพิ่ม แล้วเขาก็จะเอาผ้ามาซัก แต่ตอนนี้เอ็งรีบกลับบ้านไปเถอะ ป่านนี้ นังนวลแม่แกชะเง้อรอจนเมื่อยคอแล้ว”

“งั้นฉันกลับล่ะ” บอกกล่าวจบแล้วก็หันไปคว้าจักรยานเดินจูงกลับบ้านพร้อมฮัมเพลงไปตลอดทาง บ้างก็แวะทักทายลุงๆ ป้าๆ ที่กำลังเดินกลับบ้านหลังจากมาออกกำลังกายกัน ก่อนที่เธอจะรีบจ้ำอ้าวเมื่อมาถึงที่เปลี่ยว ซึ่งในส่วนนี้จะเป็นป่ารกทึบและบ้านร้าง

‘รีบๆ ไปดีกว่า แถวนี้น่ากลัวชะมัด’ แม้เธอจะผ่านบ่อย แต่ก็ยังกลัว ยิ่งมีคนบอกว่าเห็นคนใส่ชุดขาว ผมยาวๆ เดินวนรอบบ้านร้าง ทำให้สองเท้าเล็กรีบเดิม เพื่อจะได้ผ่านบ้านร้างให้เร็วที่สุด แต่ก็ต้องหยุดจนหน้าแทบคะมำ เมื่อจู่ๆ ก็มีรถขับมาปาดหน้า

แสงไฟจากหน้ารถด้านหน้าที่สาดส่องเข้าใส่ทำให้คนที่จูงจักรยานอยู่ยกมือขึ้นป้องตา ก่อนจะพยายามเพ่งมองรถด้านหน้า แต่เธอไม่สามารถมองได้ชัดนัก จึงหันมากลับมามองรอบๆ ตัวว่ามีรถคันอื่นหรือไม่ แต่ก็ไม่มี

ความหวาดระแวงเริ่มจู่โจมเมื่อรอบๆ ตัวไม่มีรถคันอื่น ธีรตามองซ้ายมองขวา ก่อนจะรีบจูงจักรยานผ่านรถที่จอดขวางอยู่ ทว่ากลับมีบางสิ่งโป๊ะเข้าที่หน้า เธอดิ้นรน ก่อนที่ร่างจะอ่อนแรง และสติดับวูบลงไปในที่สุด

“เร็วๆ สิว่ะ มัวชักช้าเดี๋ยวก็มีคนมาเห็น” เสียงของมือโป๊ะยาสลบเร่งพรรคพวก กระทั่งคนนำร่างไร้สติเข้ามาในรถตู้ได้แล้ว ก็จัดการยกรถจักยานโยนเข้าไปในพงหญ้ารกท่วมหัว จากนั้นรถตู้สีขาวก็รีบขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือโป๊ะยาสลบจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรรายงานผู้เป็นนาย