ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

“ธนา ทำไมเอาเงินมาให้แม่มากมายขนาดนี้ล่ะลูก ธนาเก็บเอาไว้ใช้เถอะ แม่กับน้องอยู่บ้านไม่ได้ใช้อะไรมาก” นางนวลพรรณบอกเสียงสั่นเครือเมื่อมองลึกในดวงตาของบุตรชายแล้วทำไมนางจะไม่รู้ว่าบุตรชายของตนนั้นร้องไห้ แต่นางยังไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร มือเหี่ยวนุ่มลูบแก้มสากของลูกชาย

“แม่เก็บเงินไว้เถอะครับ คือผม....ผมคงไม่ได้กลับมาที่บ้านสักระยะ แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะส่งเงินมาให้แม่กับน้องเหมือนเดิม แต่อาจจะช้าหน่อยครับ” คนเป็นลูกยื่นเงินที่มารดาส่งคืนให้นำไปวางไว้ในมือมารดาเช่นเดิม พร้อมทั้งรอยยิ้มแบบฝืนๆ ซึ่งมารดาเองก็เฝ้าสังเกตดูอยู่ไม่ห่าง

“แล้วลูกมีเงินใช้หรือเปล่า” คนเป็นแม่จะแบ่งเงินคืนให้ลูกชายครึ่งหนึ่ง แต่ธนาห้ามไว้

“ผมมีครับแม่ แต่เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ธนาเข้าสวมกอดผู้เป็นแม่สักพัก แล้วเดินออกมาหน้าบ้าน ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวังเมื่อไม่เห็นใครก็รีบเดินลัดเลาะไปขึ้นรถที่จอดในมุมลับ

ด้านคนเป็นแม่ก็มองตามหลังลูกชายจนลับตา แล้วชะเง้อมองหาลูกสาว สลับกับมองนาฬิกาบนผนังที่ใกล้หนึ่งทุ่มแล้ว แต่ลูกสาวก็ยังไม่กลับมา

ด้านธีรตาหลังจากส่งผ้าให้กับบ้านหลังที่สามเสร็จเรียบร้อย รถจักรยานคู่ใจก็ดันมาพังกลางทาง เสียเวลานั่งซ่อมอยู่นานแต่ก็ยังใช้การไม่ได้ ท้องก็ประท้วงหาอาหาร เธอจึงตัดสินใจเลิกซ่อมแล้วจูงจักรยานคันเก่าเดินเข้าไปในซอย

“น้าชื่น! น้าชื่น! ” เมื่อมาถึงบ้านหลังสุดท้ายของซอยเธอก็ป้องปากเรียกเจ้าของบ้าน

“วันนี้มาซะเย็นเชียวนะ” คนที่ถูกร้องเรียกว่าน้าชื่นเดินออกมารับห่อผ้าพร้อมยื่นเงินค่าจ้างให้กับธีรตา ที่ยืนหอบอยู่หน้าบ้าน

“ติดปัญหาเรื่องยานพาหนะนิดหน่อยน่ะน้า” ธีรตาบอกเสียงเหนื่อยๆ แล้วหันไปมองรถจักรยานแบบเซ็งๆ