ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“น้องออกไปส่งผ้านะลูก เดี๋ยวก็คงกลับ” นางนวลพรรณบอก ก่อนจะหันไปตักกับข้าววางขึ้นโต๊ะรอลูกสาวมากินอาหารเย็นด้วยกัน แต่นางไม่ทันสังเกตสีหน้าของลูกชาย ที่ตอนนี้สีหน้ากำลังเครียดอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่หัวใจของชายหนุ่มกำลังกระวนกระวายระคนหวาดกลัวกับสิ่งที่ตนกำลังทำ

“ธนา เป็นอะไรไปนะเรา หรือว่าห่วงน้อง” นางนวลพรรณเอ่ยถามขึ้นเมื่อเงยหน้ามาแล้วเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของลูกชาย

“ครับแม่” ตอบแล้วก็ชะเง้อมองหน้าบ้านเพื่อ เผื่อจะได้เห็นน้องสาวกลับมา

“น้องไปส่งผ้า ซอยถัดจากเราไปไม่กี่ซอยนี่เอง เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว เราอย่าห่วงนักเลย” คนเป็นแม่พูดปลอบแล้วหันไปตักข้าวตักปลารอท่า

“แต่ทุกวันรตา ไม่ได้ออกไปส่งผ้าเวลานี้นะครับ” เพราะเรื่องที่ทำผิดไว้ทำให้ธนานึกห่วงและกังวลไปเสียหมด และที่เขามาในวันนี้ก็เพื่อจะฝากฝังให้น้องสาวเพียงคนเดียวอยู่ดูแลมารดาให้ดี เพราะกว่าที่เขาจะสามารถกลับมาที่บ้านหลังนี้ได้คงอีกหลายปีหรืออาจจะไม่ได้กลับมาอีกเลย

“ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าธนา ดูร้อนรนชอบกล หรือว่าวันนี้จะไม่ได้ค้างที่บ้าน ที่ไร่พ่อเลี้ยงงานเยอะหรือลูก แต่แม่ว่าธนาควรอยู่ช่วยพ่อเลี้ยงนะ เพราะพ่อเลี้ยงช่วยเหลือของครอบครัวเราจนทำให้ ธนาเรียนจบ นี่ถ้าไม่ติดเรื่องร่างกาย ที่สามวันดีสี่วันไข้ แม่จะหมั่นไปเยี่ยมบ่อยๆ” นางนวลพรรณพูดขึ้น แล้วจ้องหน้าลูกชายนางที่ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เป็นห่วง แล้ววันนี้ผมคงไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นกับแม่กับน้องนะครับ พอดีผมมีเรื่องด่วนต้องรีบกลับ นี่ครับ เงินสองหมื่นแม่เอาไว้ซื้อยานะครับ” ธนาตัดสินใจพูดขึ้นเมื่อเขารอไม่ได้ เพราะต้องรีบออกเดินทางและยังมีอีกคนกำลังเฝ้ารอการกลับไปของเขา

นางนวลพรรณมองเงินที่ลูกชายยื่นให้ด้วยความสงสัย ก่อนที่ธนาจะรีบเอาเงินนั่นวางลงบนมือของมารดาพร้อมก้มลงกราบบนแทบตัก น้ำตาร่วงแต่เขาใช้หลังมือปาดทิ้งไป เพราะกลัวจะทำให้มารดายิ่งสงสัย