ตอนที่ 4: พระบัญชาลงโทษจากฮ่องเต้

กาลเวลาในช่วงบ่ายของวันนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและทรมานที่สุดสำหรับคนที่รอคอยอยู่ในจวนตระกูลหลิน ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ แต่เงาร่างของเสนาบดีหลินเจิ้งเฟิงก็ยังไม่ปรากฏที่ประตูบ้านดังเช่นทุกวัน บรรยากาศที่เคยสงบสุขและอบอุ่น บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันที่น่าอึดอัดและตึงเครียด ทุกคนต่างรอคอย...รอคอยข่าวคราวจากหัวหน้าครอบครัวด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ

ลู่ชิงหยวน, ฮูหยินหลิน, และหลินจื่อเซวียน นั่งรวมกันอยู่ในห้องโถงใหญ่ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ฮูหยินหลินพยายามทำใจดีสู้เสือ ปลอบโยนบุตรสาวว่าท่านพ่ออาจจะติดราชกิจสำคัญ แต่สองมือที่สั่นเทาของนางซึ่งกำลังบีบลูกประคำในมือนั้นได้ทรยศความรู้สึกที่แท้จริงออกมาจนหมดสิ้น ส่วนหลินจื่อเซวียนนั้นมีสีหน้าเคร่งขรึมและดำคล้ำ เขาลุกขึ้นเดินวนไปเวียนมาไม่หยุด มือขวากำด้ามดาบประจำกายแน่นราวกับจะบีบให้แหลกคามือ ในฐานะรองแม่ทัพองครักษ์ เขามีลางสังหรณ์ที่เลวร้ายอย่างรุนแรง แต่คำสั่งเสียของบิดาที่ให้ดูแลแม่กับน้องสาวทำให้เขาไม่อาจละทิ้งหน้าที่ตรงนี้ไปได้

ลู่ชิงหยวนพยายามเปิดตำรากลอนที่นางชื่นชอบเพื่อทำให้จิตใจสงบลง แต่ตัวอักษรกลับพร่าเลือนรวมกันเป็นกลุ่มก้อนสีดำสนิทในสายตาของนาง ทุกสรรพเสียงจากภายนอก ไม่ว่าจะเป็นเสียงลมพัดใบไม้ไหว หรือเสียงม้าร้องจากถนนไกลๆ ล้วนทำให้หัวใจของนางกระตุกวูบด้วยความหวาดระแวง การประชุมราชสำนักยามเช้าควรจะเลิกราไปนานหลายชั่วยามแล้ว การที่บิดายังไม่กลับมา...หมายความว่าลางร้ายที่นางสัมผัสได้มาตลอดหลายวันกำลังจะกลายเป็นความจริง

แล้วช่วงเวลาแห่งหายนะก็มาถึงโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า...

เมื่อแสงสุดท้ายของวันลับขอบฟ้า และความมืดเริ่มเข้าปกคลุมทุกสรรพสิ่ง เสียงแรกที่ทำลายความเงียบงันไม่ใช่เสียงเคาะประตูอย่างสุภาพ แต่เป็นเสียงกระแทกอันดังสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าผ่า!

“ตึง!!!”

บานประตูไม้สักแกะสลักอย่างงดงามของจวนตระกูลหลินถูกท่อนซุงขนาดใหญ่พุ่งเข้ากระแทกจนพังทลายลงมาเสียงดังลั่น ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องกึกก้องและเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกของเหล่าบ่าวรับใช้จากลานหน้าบ้าน

“เกิดอะไรขึ้น!” หลินจื่อเซวียนตวาดลั่น เขากระชากดาบออกจากฝักในชั่วพริบตา ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเกรี้ยวกราด

“ท่านแม่! ชิงหยวน! มาอยู่ข้างหลังข้า!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง กองทหารองครักษ์หลวงในชุดเกราะสีดำทะมึนหลายร้อยนายก็กรูกันเข้ามาในจวนราวกับคลื่นยักษ์ที่บ้าคลั่ง การเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่ได้เป็นไปเพื่อการจับกุม แต่เป็นการบุกทำลายอย่างแท้จริง พวกเขากระทืบเท้าผ่านสวนสวยที่ได้รับการดูแลอย่างดีจนดอกไม้แหลกลาญ พังทลายข้าวของเครื่องใช้ที่ขวางหน้า แจกันกระเบื้องเคลือบลายครามราคาแพงระยับถูกปัดตกลงมาแตกกระจายอย่างไร้ค่า บ่าวรับใช้ที่ขวางทางถูกผลักกระเด็นและทุบตีอย่างไร้ความปรานี

แม่ทัพนายกองผู้มีใบหน้าเย็นชาและดวงตาไร้แววปรานี ก้าวอาดๆ เข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าสามแม่ลูกตระกูลหลินที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความตกใจและความโกรธ ในมือของเขาถือม้วนราชโองการที่ทำจากผ้าไหมสีเหลืองอร่ามเอาไว้

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง คลี่ม้วนราชโองการออกและอ่านประกาศิตจากฮ่องเต้ด้วยน้ำเสียงที่ดังลั่นและอำมหิต “ตามอาณัติแห่งสวรรค์ ฮ่องเต้มีพระบัญชา! ตระกูลหลิน นำโดยนักโทษกบฏหลินเจิ้งเฟิง ได้กระทำการทรยศต่อแผ่นดินอย่างร้ายแรง โดยการวางแผนสมคบคิดเพื่อล้มล้างราชบัลลังก์ หลักฐานมัดตัวแน่นหนามิอาจปฏิเสธได้! ณ บัดนี้เป็นต้นไป ให้ทำการจับกุมสมาชิกตระกูลหลินทุกคนไปจองจำเพื่อรอการไต่สวน! ทรัพย์สิน ที่ดิน และสมบัติทั้งหมดของตระกูลให้ตกเป็นของหลวง! ผู้ใดขัดขืน...ให้ประหาร ณ ที่นั้นทันที!”

ทุกถ้อยคำในราชโองการเปรียบเสมือนค้อนเหล็กที่ทุบลงมาบนศีรษะของทุกคนในตระกูลหลินอย่างรุนแรง ฮูหยินหลินหน้าซีดเผือดจนไร้สีเลือด ร่างของนางโงนเงนจนแทบจะล้มลง

“กบฏรึ? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! สามีข้าจงรักภักดีต่อฝ่าบาทมาทั้งชีวิต! นี่ต้องเป็นการเข้าใจผิด!”

“เข้าใจผิดรึ?” นายกองแค่นเสียงหัวเราะ

“นี่คือพระประสงค์ของฮ่องเต้! พวกเจ้ามีสิทธิ์เลือกเพียงสองทาง คือยอมถูกจับแต่โดยดี หรือตายอยู่ที่นี่!”

“พวกเจ้ามันคนชั่ว! ใส่ร้ายท่านพ่อของข้า!” หลินจื่อเซวียนคำรามลั่นราวกับสัตว์ป่าบาดเจ็บ ปลายดาบในมือของเขาชี้ตรงไปยังใบหน้าของนายกอง

“ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าแตะต้องแม่กับน้องสาวข้าแม้แต่ปลายเล็บ!”

บรรยากาศพลันตึงเครียดขึ้นถึงขีดสุด ทหารองครักษ์ต่างชักอาวุธออกมาและตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะเข้าประจัญบาน ลู่ชิงหยวนมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนน่ากลัว แต่ในวินาทีแห่งความเป็นความตายนั้นเอง สติของนางกลับกระจ่างชัดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด นางมองเห็นกองทหารนับร้อยที่รายล้อมพวกเขาอยู่ และมองเห็นแววตาที่พร้อมจะสังหารได้ทุกเมื่อของนายกองผู้นั้น นางรู้ดี...การต่อต้านในตอนนี้มีแต่จะนำมาซึ่งความตายสถานเดียว

นางยื่นมือที่สั่นเทาไปจับแขนของพี่ชายเบาๆ “ท่านพี่...อย่าเจ้าค่ะ...อย่า...เราจะต่อสู้กับพวกเขาไม่ได้” น้ำเสียงของนางแผ่วเบาราวกระซิบ แต่กลับหนักแน่นพอที่จะทำให้หลินจื่อเซวียนชะงักไป

เขาหันมามองน้องสาว เห็นดวงตาที่คลอหน่ำไปด้วยน้ำตาแต่กลับฉายแววเด็ดเดี่ยวอย่างประหลาด และเห็นใบหน้าที่สิ้นหวังของมารดา หัวใจของเขาก็แตกสลายด้วยความเจ็บปวดและอัปยศอดสู เขาเป็นถึงรองแม่ทัพ แต่กลับปกป้องครอบครัวของตัวเองไม่ได้! ด้วยความขมขื่นอย่างที่สุด เขาจึงค่อยๆ ลดดาบในมือลง

ทันทีที่ดาบถูกปล่อยจากมือ ทหารองครักษ์ก็กรูกันเข้ามารวบตัวพวกเขาทั้งสามอย่างรวดเร็วและรุนแรง เชือกป่านเส้นหยาบถูกนำมามัดมือของพวกเขาไพล่หลังอย่างแน่นหนาจนเสียดสีผิวเนื้อจนแสบไปหมด

ขณะที่พวกเขาถูกควบคุมตัวอยู่นั้น ทหารที่เหลือก็เริ่มทำการปล้นสะดมภ์จวนอย่างป่าเถื่อน ลู่ชิงหยวนถูกบังคับให้ยืนมองภาพการทำลายล้างบ้านของนางด้วยหัวใจที่แหลกสลาย นางเห็นทหารฉีกทำลายภาพเขียนพู่กันฝีมือบิดาที่นางชื่นชม เห็นพวกมันใช้ด้ามทวนทุบทำลายกู่ฉินของนางจนแหลกเป็นชิ้นๆ และเห็นพวกมันเทข้าวของออกจากหีบเครื่องประดับของมารดาเพื่อกอบโกยเอาแต่ของมีค่า

เสียงกรีดร้องของบ่าวรับใช้ที่ถูกทุบตี เสียงหัวเราะอย่างสะใจของเหล่าทหาร และเสียงข้าวของที่พังทลาย ผสมปนเปกันจนกลายเป็นเสียงแห่งนรกในโสตประสาทของนาง จวนที่เคยเป็นสวรรค์อันอบอุ่น บัดนี้ได้กลายสภาพเป็นซากปรักหักพังที่เต็มไปด้วยความโกลาหลและความเจ็บปวดภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม

พวกเขาถูกฉุดกระชากลากถูให้เดินผ่านซากปรักหักพังของบ้านตัวเองออกมายังลานด้านหน้า ที่นั่น...มีชาวบ้านและผู้คนจำนวนมากมุงดูอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น สายตาที่พวกเขามองมามีทั้งความสงสาร ความสมเพช และความสะใจ เมื่อวานนี้...พวกเขาคือตระกูลขุนนางชั้นสูงที่ทุกคนต้องก้อมหัวให้ แต่วันนี้...พวกเขาไม่ต่างจากนักโทษอาชญากรที่ถูกประจาน

“ผลักพวกมันขึ้นไป!”

ร่างของสามแม่ลูกถูกผลักเข้าไปในรถม้านักโทษที่ทั้งมืดและอับชื้นอย่างไม่ปรานี บานประตูไม้หนาหนักถูกปิดลงและลงกลอนเสียงดังสนั่น ตัดขาดพวกเขาจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

สิ่งสุดท้ายที่ลู่ชิงหยวนเห็นผ่านช่องเล็กๆ ก่อนที่ประตูจะปิดสนิท คือภาพหลังคาบ้านของนางที่บัดนี้ดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ราวกับป้ายหลุมศพขนาดมหึมาของวงศ์ตระกูล...

รถม้าเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้า เสียงล้อเหล็กที่กระทบกับพื้นหินดังกึกก้องอยู่ในความมืดที่เงียบสงัด มันกำลังพาทุกคนในครอบครัวหลิน...ออกเดินทางจากชีวิตที่เคยรุ่งโรจน์...มุ่งหน้าสู่ความมืดมิดอันหนาวเหน็บและสิ้นหวังของคุกหลวง...