บทที่ 2 พี่สะใภ้ (4)

ไม่รู้ว่าดอกเตอร์ลืมเอาติดไปที่ทำงานด้วย หรือเป็นเพราะไม่ใช้งานเขาเลยไม่เอาไป แต่เธอก็ถือโอกาสใช้งานเพื่อหางานในอินเตอร์เน็ตซะ

พอโน้ตบุ๊กพร้อมใช้งาน กลิ่นจันทร์ก็เห็นคลิปไฟล์ภาพเคลื่อนไหวที่หน้าจอ เธอจะไม่สนใจเลยหากชื่อคลิปจะไม่เขียนว่า... กลิ่นจันทร์!

เลิกงานแล้วทรงกรดก็รีบมุ่งหน้ากลับมาบ้านทันที เพราะเขาเชื่อว่ายังไงทรงศักดิ์ต้องคุยกับเขาอย่างแน่นอน ทว่ากลับมาถึงบ้านเขาก็ไม่เจอผู้เป็นพี่ชายแต่อย่างใด บ้านค่อนข้างเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่...

หรือทรงศักดิ์จะไล่กลิ่นจันทร์ออกจากบ้านไปแล้ว?

ทรงกรดกวาดสายตาดูความเปลี่ยนแปลงภายในบ้าน แล้วเขาก็พบว่ายังมีข้าวของของกลิ่นจันทร์วางอยู่ที่เดิม

พอไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ความไม่สบายใจก็เกิดขึ้น คำถามก็คือ พี่ชายของเขาไม่รู้สึกอะไรกับคลิปที่เขาส่งให้ดูบ้างเลยเหรอ หรือทรงศักดิ์ยังไม่ได้เปิดคลิปดูเพราะมัวยุ่งอยู่กับงานก็อาจจะเป็นได้ ถ้าเป็นกรณีนี้เขาตั้งใจว่าจะคุยกับพี่ชายให้รู้เรื่องไปเลย พอมีความคิดนี้อยู่ในหัวทรงกรดก็โทรหาดร.ทรงศักดิ์ทันที

“ไงเจ้ากรด”

“พี่ยุ่งอยู่หรือเปล่า?”

“กำลังขับรถกลับบ้าน มีอะไร?”

“ผมมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับพี่” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

“เรื่องคลิปที่นายส่งให้ฉันน่ะเหรอ?”

ทรงกรดนิ่งไป... ถ้าทรงศักดิ์ถามมาแบบนี้ ก็แสดงว่าเขาได้ดูคลิปนั่นแล้ว

“ครับ”

“ได้สิ ฉันก็อยากคุยกับนายเรื่องยัยกลิ่นอยู่พอดี แค่นี้แหละ” บอกจบดร.ทรงศักดิ์ก็วางสายไป

ทรงกรดโยนโทรศัพท์บนโซฟาตัวนุ่มแล้วเลยเดินไปหยิบเบียร์เย็น ๆ จากตู้เย็น จากนั้นเขาก็มาเปิดทีวีดูไปพลาง ๆ นั่งดูสารคดีสัตว์โลกได้ครู่เดียวกลิ่นจันทร์ก็กลับบ้านมาพอดี

ชายหนุ่มหรี่ตาลงเมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้คนสวยสวมชุดนักศึกษา พอเห็นวงหน้าหวานที่แฝงความเซ็กซี่ ก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขวางหูขวางตาขึ้นมาอีก กลิ่นจันทร์ไม่สมควรใส่ชุดนักศึกษาเลยด้วยซ้ำ!!

“กลับเร็วนี่ วันนี้ไม่ไถลที่ไหนเหรอ?”

คนที่กำลังถอดรองเท้ารัดส้นออกจากข้อเท้าปรายตาไปยังคนพูด ก็ว่าจะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเชียว แต่เห็นสายตาของทรงกรด เธอก็อดไม่ได้

“ฉันจะกลับเมื่อไหร่ มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยไม่ทราบ”

“นี่ชวนคุยดี ๆ อย่าเพิ่งหงุดหงิดใส่สิ”

กลิ่นจันทร์ทำหน้ายุ่ง มองอีกฝ่ายอย่างประเมิน “อย่างคุณชวนคุยดี ๆ เป็นด้วยเหรอ”

“เป็นสิ แล้วดูทำหน้าเข้า เดี๋ยวก็หน้าเหี่ยวก่อนวัยหรอก”

หญิงสาวค้อนคมใส่แล้วเดินหนี ทว่าทรงกรดก็ลุกจากโซฟามาขวางหน้าเธอไว้ก่อน

“จะหนีไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิ”

“ถอยไป!” คนถูกขวางหน้าบอกเสียงเขียวไม่สบอารมณ์

“ขี้หงุดหงิดนะ ดื่มด้วยกันไหม?” คนชวนถามพลางยื่นกระป๋องเบียร์มาให้

“ไม่”

“ไม่ฉลองกันหน่อยเหรอ”

“ฉลองเนื่องในโอกาสอะไรไม่ทราบ?” กลิ่นจันทร์นิ่วหน้าถาม

“ก็เนื่องในโอกาสที่เธอกำลังจะกระเด็นออกจากบ้านหลังนี้น่ะสิ”

หญิงสาวลอบถอนหายใจ เธออยู่เฉย ๆ แล้วเชียว แล้วดูเถอะ ทรงกรดก็ยังไม่วายหาเรื่องเธออีก

“คุณไม่ใช่เจ้าของบ้าน คุณไล่ฉันออกจากบ้านไม่ได้หรอก”

“มันก็ไม่แน่ พี่ศักดิ์เห็นคลิปของเธอแล้ว”

กลิ่นจันทร์ชะงักไปพลางเม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ

“ไง ช็อกหรือไง”

“เปล่า” หญิงสาวไหวไหล่ “ฉันประเมินคุณผิดไป”

“เธอเป็นคนท้าฉันเองไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่ ฉันท้าคุณ แต่ถ้าเกิดดอกเตอร์เป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะโทษว่าเป็นความผิดของคุณ” บอกจบกลิ่นจันทร์ก็เดินหนี แต่ชายหนุ่มก็คว้าต้นแขนของเธอเอาไว้

“เอ๊ะ!”

“คุยกันยังไม่จบ จะไปไหน”

“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ” กลิ่นจันทร์บอกเสียงขึ้นจมูกด้วยความไม่พอใจ พร้อมขืนตัวออกจากมือหนา แต่ก็ไม่สำเร็จ

“ก็ดีแล้วที่ไม่มีอะไรต้องพูดกัน รีบ ๆ เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเตรียมตัวล่ะ เดี๋ยวฉันจะอนุเคราะห์พาเธอไปส่งปลายทางให้”

“ไม่สตาร์ทรถรอเลยล่ะ” หญิงสาวประชด

“ฉันอุ้มเธอไปใส่รถยังได้ ให้เห็นว่าเธอโดนไล่ก่อนเถอะ” ชายหนุ่มยิ้มเย้ย

“อย่าฝันหวานให้มากนักเลย เคยบอกแล้วไงว่าคุณทำให้ฉันหย่ากับดอกเตอร์ไม่ได้หรอก” กลิ่นจันทร์เชิดหน้าขึ้น มองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย

“เธอกำลังท้าทายฉันนะ กลิ่นจันทร์!” ทรงกรดบดฟันกราม เผลอออกแรงบีบต้นแขนหญิงสาว

“โอ๊ย เจ็บนะ อีตาบ้า!” ไม่โวยวายอย่างเดียวคนถูกบีบต้นแขนยังขืนตัวอีกครั้ง แต่ทรงกรดไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ เธอจึงเอาตำราเรียนฟาดใส่เขา

เป็นผล... ทรงกรดยอมปล่อยเธอโดยดี ทว่าสายตาที่จ้องมองมาก็ทำเอากลิ่นจันทร์เสียวสันหลังวาบ

“กลิ่นจันทร์”