บทที่ 2 พี่สะใภ้ (3)

กลิ่นจันทร์จำได้ดี วันแรกที่ทรงกรดเปิดประตูบ้านเข้ามาแล้วพบเธอเข้า เขาถึงกับชะงัก จ้องหน้าเธอชนิดที่ว่าตาไม่กะพริบ เธอเองก็มองเขาเช่นกัน จะบอกว่าสะดุดตากับความหล่อเหลาของเขาก็คงไม่ผิด

ทรงกรดเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก มีบุคลิกที่สะดุดตาแต่แรกเห็น เขามีหน้าตาละม้ายคล้ายดร.ทรงศักดิ์ แต่ทั้งสองแตกต่างกันที่วัย และตัวดร.ทรงศักดิ์ก็สวมแว่น แต่โดยรวมทรงกรดดูดีกว่า เขาดูเป็นผู้นำ เปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์ และแรงดึงดูดบางอย่างที่เธออธิบายไม่ได้

พอเห็นหน้าเขาเพียงครั้งแรกเท่านั้น เธอก็สะดุดตากับความหล่อ ก็ทรงกรดเป็นประเภทยิ่งมองยิ่งหล่อ และหัวใจดวงน้อยของเธอก็เต้นแรงได้ไม่ยากเมื่อเขาส่งยิ้มให้ ทว่าความรู้สึกชื่นชม อยากผูกมิตรด้วยก็เป็นอันตรธานหายเมื่อทรงกรดเริ่มแสดงออกว่าไม่ชอบขี้หน้าเธอ!

และเหตุผลเดียวที่เขาตั้งแง่กับเธอโดยไม่รู้อะไรเป็นอะไร เพียงเพราะเธอเป็นพี่สะใภ้ของเขา!!

กลิ่นจันทร์ส่ายหน้าไล่เรื่องที่คิดออกจากหัวแล้วจัดการอาบน้ำทันที น้ำอุ่นช่วยผ่อนคลายเธอได้เป็นอย่างดี และมันก็ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้น พออาบน้ำเสร็จ หญิงสาวก็แต่งตัวออกจากห้องน้ำเลยเพื่อความเรียบร้อย พอแต่งหน้าอ่อน ๆ ให้ดูมีชีวิตชีวา และมั่นใจว่าดูดีแล้วเธอก็ลงมาด้านล่างเพื่อหาของกิน

บ้านเงียบเป็นปกติเหมือนเธออยู่เพียงคนเดียว ดูเหมือนสองพี่น้องจะออกไปทำงานแล้ว

ดร.ทรงศักดิ์เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยที่เธอเรียน

ส่วนทรงกรดนั้น เขาเป็นประธานกรรมการและ CEO เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ทั้งในประเทศและต่างประเทศ ซึ่งเธอก็รู้รายละเอียดไม่มาก

กลิ่นจันทร์ไม่รีบเร่งเพราะวันนี้มีเรียนตอนบ่าย อีกอย่างวันนี้เป็นวันปิดคลาสก่อนสอบปลายภาค เธอเลยทำตัวสบาย ๆ พอหยิบขนมคุกกี้ใส่ปาก เธอก็เดินไปรดน้ำต้นไม้ พอเสร็จแล้วหญิงสาวก็มาจัดการอาหารเช้าให้ตัวเอง เธอเลือกเมนูอาหารที่ทำง่าย ๆ ให้ตัวเอง

ทว่าเข้ามาในครัวเธอก็พบกับอาหารและกระดาษโน้ตจากเจ้าของบ้าน

‘อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ’

กลิ่นจันทร์อมยิ้มให้กับความน่ารักของดร.ทรงศักดิ์ ไม่เพียงเขาจะใส่ใจเธอเรื่องอาหารการกิน เขายังใส่ใจเรื่องสุขภาพของเธอด้วย

แล้วกลิ่นจันทร์ก็ตักข้าวมารับประทานอาหารเงียบ ๆ ทว่าตักข้าวใส่ปากได้ไม่กี่คำ คนที่เธอไม่อยากเจอหน้า และคิดว่าเขาออกจากบ้านไปแล้วก็โผล่หน้าเข้ามาในครัว ความอึดอัดที่มากับทรงกรดแผ่ขยายวงกว้างทำเอาหญิงสาวถึงกับกลืนอาหารไม่ลง

ทรงกรดไม่พูดไม่จา เขาทำเป็นไม่เห็นเธอ ซ้ำยังตักข้าวใส่จานแล้วนั่งกินเงียบ ๆ ในฝั่งตรงข้ามหน้าตาเฉย

กลิ่นจันทร์เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนบ้าง

แต่ให้ตายเถอะ! เธอไม่มีความสุขกับอาหารมื้อเช้าเลย กลิ่นโคโลญจน์ที่ทรงกรดใช้เป็นประจำ มันโชยมาแตะจมูก มันเป็นกลิ่นหอมเย้ายวน เป็นกลิ่นเฉพาะของผู้ชาย เป็นกลิ่นที่เซ็กซี่อย่างร้ายกาจ และมันก็ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เหมือนถูกแรงดึงดูดบางอย่างสะกดไว้

หญิงสาวเขี่ยอาหารในจานเล่นเพื่อประวิงเวลาให้อีกฝ่ายกินให้เสร็จ ๆ แล้วออกไปจากห้องครัวซะ เพื่อที่ว่าเธอจะได้มีความเป็นส่วนตัว แต่อีกฝ่ายก็ทำอ้อยอิ่ง เขากินไปเล่นโทรศัพท์มือถือไป และไม่สนใจเธอเลย

พอทนต่อความอึดอัดไม่ไหวกลิ่นจันทร์เลยตักอาหารใส่จานแล้วลุกเดินหนี เปลี่ยนมานั่งที่หน้าทีวีในห้องรับแขกแทน พอพ้นสายตาของทรงกรดมาแล้ว กลิ่นจันทร์ถึงกับถอนหายใจโล่ง

แต่เธอก็ไม่มีความสุขกับอาหารมื้อเช้าอีกต่อไป ความคิดบางอย่างเกิดขึ้นมาในหัว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเธอต้องอกแตกตายเพราะความอึดอัดเป็นแน่

ก็เธอไม่คุ้นชินกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ดร.ทรงศักดิ์ เธอไม่ชอบสายตาของทรงกรดเวลาที่เขามองเธอเลย มันเหมือนเขาจ้องจับผิดเธออยู่ตลอดเวลา

มันคงถึงเวลาที่เธอต้องแยกตัวออกจากบ้านหลังนี้แล้วไปหาห้องเช่าอยู่ต่างหากแล้วล่ะ อาจจะมีภาระเรื่องค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้น แต่ก็ไม่น่ามีปัญหา เพราะเธอเองก็มีงานพิเศษทำอยู่ อีกอย่างอีกไม่กี่วันเธอก็เรียนจบ ถึงเวลานั้นเธอคงจะหางานประจำทำได้

แต่ตอนนี้เธอต้องทนอยู่ไปก่อน รอให้สอบเสร็จก่อนเถอะ เธอจะรีบร่อนใบสมัครหางานทำเลย

พอมีความคิดนี้อยู่ในหัว กลิ่นจันทร์ก็ไม่อาจรอเวลาได้อีก เธอควรจะหางานเสียแต่เนิ่น ๆ ตอนนี้เลยยิ่งดี หญิงสาววางจานข้าวลงแล้วหันมาสนใจคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กตรงหน้าที่ดร.ทรงศักดิ์ทิ้งเอาไว้