บทที่ 1 เปิดศึก (4)

ทรงกรดกัดฟัน ก่อนเค้นเสียงเย็น “ฉันจะถือว่าเธอท้าทาย”

กลิ่นจันทร์ลอยหน้าลอยตา ไหวไหล่ ซ้ำยังยิ้มนิด ๆ

“ก็แล้วแต่คุณจะคิด”

ที่หลุดปากพูดไปแบบนั้นเพราะความโกรธ และอยากเอาชนะทรงกรดล้วน ๆ จริงอยู่ว่าเธอรักดร.ทรงศักดิ์ แต่เธอรักและเคารพเขาในฐานะผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งเท่านั้น

จะบอกว่าเธอรักดร.ทรงศักดิ์ไม่ต่างจากญาติของตัวเองก็ไม่ผิด เพราะดร.ทรงศักดิ์ดีกับเธอ และครอบครัวของเธอมาก

อีกอย่างการที่ดร.ทรงศักดิ์ยอมแต่งงานกับเธอ ซ้ำยังจดทะเบียนสมรสแบบเงียบ ๆ ก็ถือว่าเขาช่วยเหลือและเมตตาครอบครัวของเธอมาก เธอรู้ว่าดร.ทรงศักดิ์ไม่ได้คิดอะไรกับเธอ

เขาแต่งงานกับเธอก็เพื่อตอบแทนบุญคุณพ่อของเธอ ที่ครั้งหนึ่งพ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาจากกลางป่า นอกจากนี้การจดทะเบียนสมรสระหว่างเธอกับดร.ทรงศักดิ์ก็ช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาล เพราะเธอป่วย ต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อย ๆ พอเบิกค่าใช้จ่ายได้ ก็ทุ่นค่ารักษาพยาบาลไปมาก

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในกรอบจริง ๆ เธอกับเขาก็แค่สามีภรรยาโดยนิตินัย และเธอก็ใช้ชีวิตร่วมกับเขาไม่ต่างอะไรกับการที่อยู่ในบ้านของญาติผู้ใหญ่ ตัวดร.ทรงศักดิ์ไม่เคยล่วงเกินเธอเลย เธอกับเขาแยกห้องนอนกันอยู่ ซ้ำเขายังดูแลเธอเป็นอย่างดี อีกทั้งยังช่วยเหลือเธอเรื่องค่าเทอม และยังให้ที่พักอาศัย

ส่วนเรื่องที่เธอเป็นเมียแต่เพียงในนามของดร.ทรงศักดิ์นั้น มีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ แต่นั่นแหละ เขาเพิ่งกลับจากต่างประเทศ แล้วมาพักอยู่กับพี่ชายจึงรู้เรื่องของเธอเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่เขาก็รู้เรื่องของเธอแค่คร่าว ๆ เท่านั้น และดูเหมือนเขาจะตั้งแง่ไม่ชอบขี้หน้าเธอทันทีที่รู้เรื่อง

อาจเพราะเธออายุน้อยกว่าดร.ทรงศักดิ์มากกว่ายี่สิบปี เรียกว่าเป็นพ่อลูกกันได้ อีกทั้งดร.ทรงศักดิ์ต้องการปิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอไว้เป็นความลับ ไม่ให้คนนอกรู้

ทรงกรดก็เลยคิดเอง เออเองว่าเธอจะมาหลอกดร.ทรงศักดิ์เพื่อหวังผลประโยชน์

ใจจริงเธอก็อยากจะบอกให้เขารู้นะ แต่ดูเหมือนเขาจะตัดสินเธอไปแล้ว ต่อให้ความจริงอยู่ตรงหน้า เขาก็ไม่เชื่อเธอหรอก

“เตรียมตัวให้ดีล่ะกลิ่นจันทร์ เธอได้กระเด็นออกจากบ้านฉันแน่” ทรงกรดบอกอย่างมั่นใจ

“คุณจะทำอะไร?”

“แค่พี่ศักดิ์เห็นคลิปที่ฉันถ่ายไว้ เธอก็กระเด็กออกจากบ้านแล้ว”

กลิ่นจันทร์เบ้ปาก “อยากทำให้ดอกเตอร์ไม่สบายใจก็เอาเลยสิ อ้อ ฉันลืมบอกคุณไป หรือบางทีคุณอาจจะยังไม่รู้ว่าดอกเตอร์เป็นโรคหัวใจอ่อน ๆ”

ทรงกรดนิ่วหน้า “พี่ศักดิ์เป็นแค่ภูมิแพ้”

“เป็นโรคหัวใจด้วย เพิ่งตรวจเจอเมื่อเดือนก่อน ถ้าคุณอยากฆ่าพี่ชายทางอ้อมก็เชิญเลย”

ชายหนุ่มหรี่ตา “อย่าคิดว่าเอาเรื่องนี้มาขู่ แล้วจะหยุดฉันได้ล่ะ”

“ฉันไม่คิดที่จะหยุดคุณอยู่แล้ว จะทำอะไรก็เชิญ” หญิงสาวบอกอย่างไม่ยี่หระ

“แต่ฉันจะหยุดเธอ!” ชายหนุ่มบอกเสียงกร้าว “เตรียมตัวหาที่ดูดเลือดใหม่ไว้ได้เลย”

หญิงสาวเบ้ปากที่ถูกว่าเป็นปลิงดูดเลือด แต่เธอก็เปลี่ยนเป็นยั่วยิ้ม

“ทำไมฉันต้องหาที่ดูดเลือดใหม่ด้วย ในเมื่อที่มีอยู่มันดีอยู่แล้ว”

“หึ ยังไงฉันก็จะทำให้เธอหย่ากับพี่ศักดิ์ให้จงได้!”

“โอ้ แน่วแน่จัง อย่าเผลอทำอะไรให้พี่ชายของคุณสะเทือนใจล่ะ เกิดเขาเป็นอะไรไป มันไม่เป็นผลดีต่อคุณนะ” กลิ่นจันทร์แกล้งยั่ว

“เธอจะไม่ได้อะไรจากเขาเลย!”

กลิ่นจันทร์หัวเราะ แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นประกาย “ก็อย่างที่ฉันบอก คุณไม่รู้อะไรเลยก็อย่ามายุ่ง ขอเตือนด้วยความหวังดีนะ คิดให้ดี ๆ ก่อนที่จะทำอะไรลงไปล่ะ อย่าลืมสิว่าฉันมีทะเบียนสมรส”

“บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มสบถหัวเสีย เขากัดฟันกรอด ๆ แล้วเร่งความเร็วของรถ จากนั้นก็เหยียบเบรกกะทันหัน ดีที่กลิ่นจันทร์คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ ไม่อย่างนั้นเธออาจจะกระเด็นหัวโขกกระจกรถก็เป็นได้

“โอ๊ย ขับรถดี ๆ ไม่เป็นหรือไง หรืออยากตาย!” หญิงสาวหันมาตวาดเสียงหลง

“ฉันจะส่งเธอไปตายก่อน ลงไปซะ!!!”

กลิ่นจันทร์หน้าเสียที่ถูกไล่ดื้อ ๆ แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะทำตามคำสั่งเขาล่ะ

“ฉันไม่ลง” หญิงสาวกอดอกเชิดหน้าขึ้น

“ตามใจ คืนนี้จะนอนในรถก็เชิญ” บอกจบทรงกรดก็ดับเครื่องยนต์ ปลดสายเข็มขัดนิรภัยออก พอลงจากรถได้เขาก็ปิดประตูดังปัง! ทำเอากลิ่นจันทร์หูอื้อไปเลย

“อีตาบ้า!” หญิงสาวย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปในบ้าน

กลิ่นจันทร์ไม่ลงจากรถตามไปทันที แต่เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วผ่อนออกมายาวและนานเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเอง เธอนั่งอยู่ในรถอีกพักใหญ่ พอรู้สึกดีขึ้นเธอก็หยิบเอากระเป๋าสตางค์ที่ตกอยู่ใต้เบาะ จากนั้นก็ลงจากรถแล้วกลับเข้าบ้าน