บทที่ ๓ : ชะตากรรมที่เลี่ยงไม่ได้ 1

ซามาห์ ดาวาร์ น้องชายต่างมารดาของดารัมดาสยืนสงบนิ่งอยู่นอกผ้าม่านรอบเตียง ชายหนุ่มได้ยินเสียงผู้หญิงร้องเอะอะโวยวายจึงถือวิสาสะเขามาตรวจดูข้างใน แค่เห็นเงาเลือนรางที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่อย่างเอาเปรียบ เขาก็รู้ทันทีว่าคงไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากมหาโจรผู้กระหายในกามรสจนลืมนึกถึงความถูกต้อง

“แกมาทำอะไรในนี้ฮะซามาห์!” ดารัมดาสเดินออกมาเผชิญหน้ากับน้องชาย

“แล้วพี่ล่ะมาทำอะไรที่นี่ อันที่จริงถ้าจะมาทักทายว่าที่ภรรยาคนที่สองมันก็ไม่ผิดหรอก แต่มันผิดตรงที่พี่คิดจะแตะต้องเธอโดยไม่คิดจะให้เกียรติ ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับใครทั้งนั้น...ถ้าพี่จำได้ว่าพี่พาเธอมาที่นี่เพราะอะไร” ซามาห์เอ่ยเตือน

“ฉัน...” คนเป็นพี่ชายถึงกับพูดไม่ออก

“พี่ก็รู้ว่าพี่จำเป็นต้องใช้เธอจัดการกับเป้าหมาย ถ้าเธอกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่บริสุทธ์ไปตั้งแต่ตอนนี้ มันคงไม่เกิดผลดีกับพี่แน่ คนพวกนั้นมันระวังตัวกันมากเป็นพิเศษ ถ้าไม่อยากให้มันสงสัยเธอ พี่ก็ควรถนอมเธอไว้เพื่อผลประโยชน์ไม่ใช่เหรอครับ”

“อะไรของแกวะซามาห์ แต่ไหนแต่ไรมาแกไม่เคยเห็นด้วยกับแผนการของฉัน แกไม่เคยทำอะไรเลยนอกจากวางแผน ฆ่าคนสักคนก็ไม่ยอมทำ ให้ออกปล้นด้วยกันแกก็ไม่ไป แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้มาแนะนำฉันแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าแกใจอ่อนให้กับผู้หญิงคนนี้ทั้งที่ยังไม่เคยพบหน้ากันด้วยซ้ำ” ดารัมดาสรู้จักน้องชายของตัวเองดี ซามาห์เป็นคนดีและมีจิตใจที่สะอาดบริสุทธิ์เกินกว่าจะถูกเรียกว่าโจรร้ายแห่งทะเลทรายอาซูเซน่าเช่นเดียวกับเขา ที่ผ่านมาซามาห์อาจจะไม่เคยต่อต้านการกระทำของพี่ชาย แต่ก็ใช่ว่าจะยอมมีส่วนร่วมในการปล้นฆ่าผู้คน

“ผมแค่คิดว่าแม้จะเป็นโจรที่ใครๆ ต่างก็หวาดกลัว อยากทำอะไรก็ย่อมได้ แต่พี่ก็ควรมีจรรยาบรรณบ้างนะครับ พี่จะปล้นฆ่าใครผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวด้วยเลย ผมไม่เคยห้ามพี่ด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่าห้ามไม่ได้ ขอแค่อย่างเดียวคืออย่าขืนใจผู้หญิงให้มันเป็นตราบาปไปตลอดชีวิตเลย เพราะมันทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก” ชายหนุ่มชี้แจงด้วยสีหน้าจริงจัง ขณะนั้นเองที่นันดินีเดินออกมาด้วยสีหน้าท่าทางที่หวาดหวั่น

ซามาห์พยายามควบคุมสีหน้าที่ตกตะลึงของตัวเองไว้ แต่ดารัมดาสมองออกว่าผู้หญิงสวยประหารคนนี้กำลังก่ออิทธิพลให้ตัวของน้องชายเขาในแบบเดียวกัน นันดินีหอบหายใจแรงขณะพิจารณาว่าทำไมผู้ชายที่ดูอ่อนโยนอีกคนจึงเข้ามาช่วยเธอไว้ แต่ทันทีที่ดารัมดาสหมุนตัวจะเดินไปหา เธอก็รีบวิ่งมายืนข้างหลังซามาห์ทันที แม้พวกเขาจะเป็นพวกเดียวกัน แต่อย่างน้อยหนุ่มรูปงามผิวขาวดุจน้ำนมคนนี้ก็คงมีคุณธรรมพอที่จะไม่ทำร้ายเธอ เพราะคำสนทนาระหว่างสองหนุ่มทำให้นันดินีรู้แน่แล้วว่าใครกันแน่ที่ควรหวาดกลัว

“กลับมาตรงนี้นันดินี!” ดารัมดาสตวาดลั่น

“ไม่!”

“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน เพราะฉันกับคุณไม่มีความเกี่ยวข้องกัน คุณไม่ใช่คู่หมั้นของฉัน แต่เป็นแค่โจรร้ายที่หลอกลวงฉันให้มาที่นี่ อีกไม่นานพ่อของฉันจะต้องรู้เรื่องนี้ รับรองได้เลยว่าท่านจะต้องแจ้งกับทางรัฐบาลให้จับตัวคุณกับพรรคพวกไปให้หมดแน่!”

“อวดดี!” ดารัมดาสขยับจะเดินอ้อมไปข้างหลังน้องชาย

“พอทีเถอะครับพี่ เอาเวลาไล่เค้นเอาชนะเธอมาบอกเรื่องทุกอย่างให้เธอรู้ดีกว่าไหมครับ” ซามาห์รีบห้ามเมื่อรู้สึกถึงมือเล็กที่ดึงขยุ้มชายเสื้อของเขาไว้ด้วยความหวาดกลัว

ดารัมดาสสบถอย่างหัวเสียแต่ก็ยอมเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมแต่โดยดี ซามาห์หันมามองหน้านันดินีเหมือนต้องการบอกผ่านดวงตาว่าเขาไม่ใช่คนที่จะทำร้ายเธอ หญิงสาวเม้มริมฝีปากที่สั่นระริกเอาไว้แน่น เมื่อพบว่าตัวเองกำลังดึงเสื้ออีกฝ่ายไว้ก็รีบปล่อยมือออกทันที

“ไปนั่งตรงนั้นเถอะครับ พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน อันที่จริงไม่ใช่พวกเราหรอก มันเป็นแค่เรื่องระหว่างคุณกับพี่ชายผม ผมไม่มีส่วนในเรื่องนี้เลย…ผมไม่เคยเห็นด้วยกับอะไรทั้งนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยไม่ดังนัก

“ฉันได้ยินแล้วว่าคุณพูดกับดารัมดาสว่ายังไง ฉันได้แต่หวังว่ามันจะไม่ใช่กลลวงที่คุณทำให้ฉันตายใจ”

“ข้อนั้นคุณจะพิสูจน์ได้เอง เอาล่ะ...ไปนั่งเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่ด้วยตลอดเวลาเพื่อความปลอดภัยของคุณ” ร่างสูงกำยำเบี่ยงตัวหนีเป็นเชิงบอกให้เธอเดินไปนั่งตรงข้ามกับโจรหนุ่ม นันดินีสบตากับซามาห์เพียงผ่านๆ ก่อนจะก้าวช้าๆ ไปยังโต๊ะกลางห้อง ทรุดกายนั่งลงบนฟูกนุ่มนิ่มด้วยความจำใจ ในขณะที่ซามาห์ยืนตระหง่านอยู่ที่เดิม

“ต้องการพูดอะไรก็เชิญเริ่มได้เลย” นันดินีจ้องหน้าดารัมดาสด้วยความเกลียดชัง

“หึหึ แน่ใจนะว่าถ้ารู้แล้วเธอจะไม่อกแตกตาย”

“จิตวิญญาณของฉันมันตายตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าถูกหลอกแล้ว”

“พระเจ้า...คารมของสาวงามนี่ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน”

“เลิกกวนประสาทแล้วพูดมาสิ ฉันไม่อยากนั่งจ้องหน้าคุณนานไปกว่านี้หรอกนะ” หญิงสาวเร่งเร้าอยู่ตลอด

“ได้...ฉันจะบอกให้ก็ได้” ดารัมดาสยกแก้วเหล้าขึ้นจิบแล้วพูดต่อ “ฉันต้องการให้เธอมาเป็นสายสืบให้กับฉัน แต่หลังจากฉันภารกิจเสร็จสิ้น เธอต้องกลายเป็นเมียฉัน”

“ฉันไม่เข้าใจ สายสืบอะไรกัน?” นันดินีย่นคิ้วสับสน

“อย่างที่ฉันเพิ่งพูดไปนั่นแหละว่าความจริงแล้วฉันไม่ใช่คู่หมั้นของเธอ แต่เป็นมหาโจรผู้ยิ่งใหญ่ของทะเลทรายอาซูเซน่า คู่หมั้นตัวจริงของเธอเป็นชีคปกครองเมืองอยู่ทางเหนือ มีเชื้อสายสูงศักดิ์แล้วก็เป็นที่หมายปองของผู้หญิงแทบทั้งประเทศ ซ้ำยังมีทรัพย์สมบัติมากมายมหาศาลจนแทบไม่มีที่เก็บเชียวล่ะ”

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเขาคือคู่หมั้นฉัน”

“เอาเป็นว่าฉันรู้ละกัน ฉันรู้จักหมอนั่นมาตั้งแต่ยังเด็ก พ่อฉันกับพ่อมันก็เคยเป็นมิตรกันมาก่อน เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง หน้าที่ของเธอคือต้องไปแสดงตัวกับมันว่าเธอคือว่าที่คู่หมั้นของมัน เธอต้องทำทุกอย่างให้มันไว้ใจ แล้วภายในหกเดือนเธอต้องสามารถบอกกับฉันได้ว่าแหล่งขุมทรัพย์ที่มีทั้งเพชรและทองคำของตระกูลมันถูกซ่อนไว้ที่ไหน” ดารัมดาสแสยะยิ้มเห็นแก่ตัว

“คุณมันช่างเลวร้ายเหลือเกิน” นันดินีแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะต้องมีชะตากรรมแบบนี้

“นี่ยังน้อยไป เธอคงไม่รู้หรอกว่าความจริงแล้วฉันเลวร้ายได้มากกว่านี้หลายเท่า”

“ฉันจะไม่ยอมทำตามคำสั่งของคุณแน่”

“ได้สิ ถ้าเธอพร้อมจะแลกกับชีวิตของวาฮิด ฉันก็จะยอมปล่อยเธอไปก็ได้”

“ดารัมดาส!”

“เราอยู่ใกล้กันแค่โต๊ะกั้น เธอจะเสียงดังทำไมเล่าที่รัก”

“ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ!”

“นั่นสินะ เพราะอีกหน่อยเธอก็จะกลายเป็นที่รักของชีครูปงามเสียแล้ว เอาเถอะนันดินี...ฉันไม่ถือหรอกนะที่มันจะได้พรหมจรรย์ของเธอไปก่อน เพราะสำหรับฉันแล้วการได้ครอบครองของรักของหวงของศัตรู มันมีความสุขมากกว่าการได้ครอบครองความบริสุทธิ์ของผู้หญิงเสียอีก” ชายหนุ่มหัวเราะร่วน

“ความคิดของคุณมันสกปรกที่สุดเลย…สารเลว” เธอแค่นเสียงลอดผ่านไรฟันด้วยความแค้นใจ

“แต่วันหนึ่งเธอก็ต้องมานอนครางอยู่ใต้ร่างคนสารเลวอย่างฉันไม่ใช่เหรอสาวน้อย...หึหึ เก็บความอวดดีของเธอไว้ก่อนเถอะ เพราะเธอไม่มีทางเลือกอะไรทั้งนั้น นอกจากจะแลกอิสรภาพของตัวเธอเองกับชีวิตอันไร้ค่าของไอ้วาฮิดกับเมีย คนของฉันจะออกเดินทางไปเมืองไทยทันทีที่เธอยืนยันว่าจะไม่ทำตามคำสั่งฉัน”

“คุณ...” น้ำตาของนันดินีไหลรินไม่ขาดสาย แม้จะไม่มีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเลยก็ตาม

“ว่ามาสินันดินี พูดออกมาเลยว่าเธอจะยอมไปเป็นสายสืบแสนสวยหรือต้องการให้พ่อแม่บุญธรรมของเธอจบชีวิตลงอย่างอนาถ ฉันสัญญาว่าจะเอาหัวพ่อแม่เธอมาให้ดูจนถึงที่เลยเชียวล่ะ เอ...หรือจะเอาหัวใจดีนะ เธออยากได้ส่วนไหนก็...”

“พอ! พอทีเถอะ ฉันไม่มีทางเลือกอะไรอยู่แล้วนอกจากทำตามคำสั่งของคุณ…ตกลงดารัมดาส ฉันจะทำตามที่คุณบอกด้วยความเต็มใจ ฉันจะหลอกลวงคู่หมั้นตัวจริงของฉันเพื่อให้คุณสมปรารถนา แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มีความผิดอะไรเลยก็ตาม” นันดินีจำต้องตกลงทำในสิ่งที่ผิดเพื่อรักษาชีวิตของบุคคลอันเป็นที่รัก เศรษฐีวาฮิดกับคุณศศธรจะต้องไม่เดือดร้อนเพราะโจรชั่วคนนี้ เธออาจต้องทุกข์ระทมขมขื่นกับการถูกกดขี่ข่มเหง แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าปล่อยให้ทุกคนรอบตัวต้องมาถูกฆ่าตายโดยไร้ความผิด บางทีการที่เธอว่าง่ายก็อาจจะทำให้ทุกคนมีความเป็นอยู่ที่สงบสุขมากขึ้น รวมทั้งตัวเธอและเนห์รูด้วย

“ดีมากนันดินี เธอพูดได้ดีมาก เตรียมตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน อีกสองสามวันเธอจะต้องเดินทางไปเมืองยาฮาห์พร้อมกับน้องสาวที่น่ารักของเธอ หึหึ” ดารัมดาสยิ้มกว้างจนเห็นแนวฟันขาวเรียงเรียบ แต่นันดินีนั่งบีบมือตัวเองนิ่ง ไม่จำเป็นต้องสะกดกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมา เพราะเวลานี้หัวใจเธออ่อนแอเกินกว่าจะหักห้ามได้

โจรหนุ่มหัวเราะชอบใจกับความสำเร็จขั้นต้นของตัวเอง ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นหวังจะกลับไประบายความใคร่ที่ค้างคาอยู่กับฟาร่าห์ที่กระโจมใหญ่ข้างๆ ทว่าก็ไม่ลืมใช้สายตามองโลมเลียนันดินีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ซามาห์ทอดสายตามองหญิงสาวด้วยความรู้สึกเห็นใจ แต่คงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะลำพังตัวเขานั้นไม่มีสิทธิ์อะไรมาขวางทางพี่ชายทั้งนั้น และต่อให้ทำมันก็จะไม่มีวันสำเร็จ

ดารัมดาสเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเอง ในสมองไม่เคยเห็นแก่มิตรภาพหรือสายสัมพันธ์ใดๆ มีเพียงเงินทองอันล้ำค่ากับผู้หญิงที่พร้อมจะทอดกายให้ด้วยความภักดีเท่านั้นที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา นับว่าเป็นโชคดีแค่ไหนแล้วที่ดารัมดาสไม่อยากมีปัญหากับฟาร่าห์ ถึงได้ยอมหยุดรังแกนันดินีตามที่ซามาห์ห้ามไว้

“ผมว่า...คุณพักผ่อนเถอะนะ” ชายหนุ่มเอ่ยทำลายความเงียบ

“ฉัน...”